توت فرنگی، این میوه شیرین و آبدار که رنگ قرمز روشن زیبایی دارد در واقع از لحاظ گیاه شناسی میوه به شمار نمی آید، بلکه نتیجه متورم شدن بخش هایی از ساقه گیاه است که پس از گرده افشانی رشد
می‌کنند. میوه های واقعی این گیاه همان ۲۰۰
تخم ریزی هستند که روی توت فرنگی دیده می‌شوند. خود گیاه از دسته گیاهان پایا است که زیاد رشد نمی کند و ساقه های آن به صورت افقی از قاعده روی زمین گسترده
می‌شوند و ریشه می زنند تا گیاهان دیگری ریشه کنند و جوانه بزنند.
نام علمی گیاه توت فرنگی Fragaria vescaو از خانواده گل سرخیان یا Rosaceaeاست. در ایالات متحده صدها نوع مختلف توت فرنگی وجود دارد که از لحاظ اندازه، طعم و رنگ با هم متفاوت هستند و از روی محل رشدشان می توان آن ها را از هم تشخیص داد. ایالت کالیفرنیا بیشترین میزان توت فرنگی را در داخل آمریکا تولید می کند و ایالت فلوریدا دومین تولید کننده است. البته از مکزیک و نیوزیلند هم توت فرنگی به ایالات متحده صادر می شود.
توت فرنگی بومی اروپا، آمریکای شمالی و آمریکای جنوبی است، در مناطق معتدل سراسر دنیا رشد می کند و تاریخچه آن به ۲۰۰۰ سال پیش برمی گردد. توت فرنگی های وحشی که کوچک تر، ولی خوشمزه تر و خوش عطرتر از توت فرنگی های پرورش یافته هستند در قرن سوم پیش از میلاد در ایتالیا رشد می کردند. سرخ پوست های قاره آمریکا نیز از قرن هفدهم شروع به کاشت توت فرنگی کردند تا هم میوه ای تازه بخورند و هم آن را به سوپ های زمستانی خود اضافه کنند. آن ها همچنین به عنوان گیاهی دارویی از آن استفاده می کردند. از آن رنگ تهیه
می‌کردند و به عنوان نگهدارنده مواد غذایی دیگر آن را به کار می بردند. در اوایل قرن هجدهم فرانسوی ها دو گونه وحشی
توت فرنگی را با هم پیوند زدند و
توت فرنگی های بزرگ تری کشت کردند. گفته می شود که توت فرنگی های کاشته و برداشته شده بزرگی که امروزه ما از خوردن آن ها لذت می بریم از همان
توت فرنگی پیوندی منشأ گرفته است.
گیاه توت فرنگی خاکی را که آب آن گرفته شده، مرطوب و شنی است ترجیح
می دهد و هوای مطلوب برای رشد آن هوای روزهای گرم و شب های خنک است. از
گل‌های این گیاه که به طور معمول سفید و گاهی صورتی هستند حدود یک ماه پس از شکوفه دادن، میوه توت فرنگی رشد می کند.
تازگی و طعم توت فرنگی تا زمانی که شسته نشود باقی می ماند، پس بهتر است که آن ها را درست پیش از زمانی که قصد خوردنشان را داریم بشوییم. از
توت فرنگی های تازه برای تزیین کیک ها همراه خامه استفاده می شود یا از آن ها تارت میوه تهیه می شود. از توت فرنگی های برش داده نشده که با ساقه به شکلات آغشته می شوند می توان به عنوان دسری زیبا و خوش طعم بهره برد. همچنین می توان آن را در مخلوط کن با شیر کم چربی یا ماست یا عسل ترکیب کرد و از آن لذت برد. ناگفته نماند که توت فرنگی منبع خوبی از
ویتامین ث است.
*عکس از: Prathyush Thomas
∎
می‌کنند. میوه های واقعی این گیاه همان ۲۰۰
تخم ریزی هستند که روی توت فرنگی دیده می‌شوند. خود گیاه از دسته گیاهان پایا است که زیاد رشد نمی کند و ساقه های آن به صورت افقی از قاعده روی زمین گسترده
می‌شوند و ریشه می زنند تا گیاهان دیگری ریشه کنند و جوانه بزنند.
نام علمی گیاه توت فرنگی Fragaria vescaو از خانواده گل سرخیان یا Rosaceaeاست. در ایالات متحده صدها نوع مختلف توت فرنگی وجود دارد که از لحاظ اندازه، طعم و رنگ با هم متفاوت هستند و از روی محل رشدشان می توان آن ها را از هم تشخیص داد. ایالت کالیفرنیا بیشترین میزان توت فرنگی را در داخل آمریکا تولید می کند و ایالت فلوریدا دومین تولید کننده است. البته از مکزیک و نیوزیلند هم توت فرنگی به ایالات متحده صادر می شود.
توت فرنگی بومی اروپا، آمریکای شمالی و آمریکای جنوبی است، در مناطق معتدل سراسر دنیا رشد می کند و تاریخچه آن به ۲۰۰۰ سال پیش برمی گردد. توت فرنگی های وحشی که کوچک تر، ولی خوشمزه تر و خوش عطرتر از توت فرنگی های پرورش یافته هستند در قرن سوم پیش از میلاد در ایتالیا رشد می کردند. سرخ پوست های قاره آمریکا نیز از قرن هفدهم شروع به کاشت توت فرنگی کردند تا هم میوه ای تازه بخورند و هم آن را به سوپ های زمستانی خود اضافه کنند. آن ها همچنین به عنوان گیاهی دارویی از آن استفاده می کردند. از آن رنگ تهیه
می‌کردند و به عنوان نگهدارنده مواد غذایی دیگر آن را به کار می بردند. در اوایل قرن هجدهم فرانسوی ها دو گونه وحشی
توت فرنگی را با هم پیوند زدند و
توت فرنگی های بزرگ تری کشت کردند. گفته می شود که توت فرنگی های کاشته و برداشته شده بزرگی که امروزه ما از خوردن آن ها لذت می بریم از همان
توت فرنگی پیوندی منشأ گرفته است.
گیاه توت فرنگی خاکی را که آب آن گرفته شده، مرطوب و شنی است ترجیح
می دهد و هوای مطلوب برای رشد آن هوای روزهای گرم و شب های خنک است. از
گل‌های این گیاه که به طور معمول سفید و گاهی صورتی هستند حدود یک ماه پس از شکوفه دادن، میوه توت فرنگی رشد می کند.
تازگی و طعم توت فرنگی تا زمانی که شسته نشود باقی می ماند، پس بهتر است که آن ها را درست پیش از زمانی که قصد خوردنشان را داریم بشوییم. از
توت فرنگی های تازه برای تزیین کیک ها همراه خامه استفاده می شود یا از آن ها تارت میوه تهیه می شود. از توت فرنگی های برش داده نشده که با ساقه به شکلات آغشته می شوند می توان به عنوان دسری زیبا و خوش طعم بهره برد. همچنین می توان آن را در مخلوط کن با شیر کم چربی یا ماست یا عسل ترکیب کرد و از آن لذت برد. ناگفته نماند که توت فرنگی منبع خوبی از
ویتامین ث است.
*عکس از: Prathyush Thomas
code