زندگی روزمره را بدون بینایی، شنوایی یا چالش مشکل‌های عصبی یا معلولیت فیزیکی تصور کنید. این یک واقعیت برای برخی از افراد است.
براساس گزارش سازمان بهداشت جهانی (WHO) یک نفر از هر ۶ نفر، یا ۱۶ درصد از جمعیت جهان در سال ۲۰۲۳ دارای معلولیت بودند. یعنی در مجموع حدود ۱.۳ میلیارد مرد، زن و کودک در سطح جهان دارای معلولیت هستند. همچنین براساس آمار‌های یونیسف، یک نفر از هر ۱۰ کودک، معادل حدود ۲۴۰ میلیون کودک در جهان دارای معلولیت هستند.
بیش از نیمی از افراد دارای معلولیت در جهان در مناطقی زندگی می‌کنند که تحت تاثیر بحران‌ها و درگیری‌های مسلحانه قرار گرفته‌اند.
جهان در ۳ دسامبر (۱۳ آذر) هر سال، روز جهانی افراد دارای معلولیت را گرامی می‌دارد.
بسیاری از افراد دارای معلولیت به کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت برای کمک به حفظ آزادی‌های اساسی و حیثیت خود وابسته هستند.
این معاهده تاریخی الزام‌آور در ۳ می ۲۰۰۸ (۱۴ اردیبهشت ۱۳۸۷) اجرایی شد و نقطه عطفی در تلاش برای ترویج، حمایت و تضمین برخورداری کامل و برابر از همه حقوق بشر برای همه به‌شمار می‌رود.
چرا جهان به کنوانسیون برای معلولان نیاز دارد؟
افراد دارای معلولیت در سراسر جهان با تبعیض و محرومیت از حقوق انسانی خود مواجه هستند. به‌همین دلیل است که این کنوانسیون وجود دارد.
کنوانسیون حقوق افراد دارای معلولیت یک معاهده حقوق بشری است که چگونگی فراگیر کردن توجه به معلولیت را در سطح جهانی تعیین می‌کند.
هدف این کنوانسیون ایجاد محیطی توانمند است تا افراد دارای معلولیت بتوانند از برابری واقعی برخوردار شوند.
حقوق محافظت‌شده افراد دارای معلولیت
این کنوانسیون تاکید می‌کند که باید به کرامت افراد دارای معلولیت احترام گذاشته شود و صدای آنها شنیده شود و باید در تصمیم‌گیری‌هایی که بر زندگی آنها تاثیر می‌گذارد، مشارکت داشته باشند. این شامل همه حقوق، از آزادی بیان و آموزش گرفته تا مراقبت‌های بهداشتی و اشتغال می‌شود.
این معاهده به کشور‌ها می‌گوید موانعی را که مانع از مشارکت کامل افراد دارای معلولیت در همه زمینه‌ها، از فناوری گرفته تا سیاست می‌شود، بردارند.
این موانع، ازجمله تبعیض و دسترسی را برطرف می‌کند. علاوه بر این، این معاهده راه‌هایی را ترسیم می‌کند که کشور‌های سراسر جهان می‌توانند موانعی را که مانع از برخورداری کامل افراد دارای معلولیت از تمام حقوقشان می‌شود، حذف کنند.
وضعیت افراد دارای معلولیت در غزه
تصور کنید که سعی می‌کنید از حمله‌های هوایی یا بمباران فرار کنید، اما هیچ یک از صدا‌های اطراف خود را نمی‌شنوید؛ یا تلاش می‌کنید که خانه خود را ترک کنید و مجبور هستید پس از آواره شدن اجباری با ویلچر در جاده‌های خاکی و آسیب‌دیده تردد کنید؛ یا سعی می‌کنید که بگویید آبی که می‌نوشید چقدر آلوده است، اما نمی‌توانید.
این‌ها تنها بخشی از تجربه‌های افراد دارای معلولیت در غزه در بیش از ۱۳ ماه جنگ غزه است.
وضعیت غزه برای افراد دارای معلولیت چگونه است؟
پیش از اکتبر ۲۰۲۳ (مهر ۱۴۰۲) حدود ۵۸ هزار معلول در غزه زندگی می‌کردند. آنها پیش از جنگ نیز با چالش‌های جدی زیادی روبرو بودند که به‌طور قابل توجهی بر کیفیت زندگی آنها تاثیر گذاشت. این چالش‌ها شامل سال‌ها محاصره و محدودیت‌های اعمال‌شده ازسوی رژیم صهیونیستی بود.
- بیشتر بخوانید:
- مین‌های ضدنفر؛ خطری جدی برای غیرنظامیان در جهان
- روز جهانی کودک؛ تلاش کودکان غزه برای زنده ماندن
همچنین کمبود خدمات پزشکی و مراقبت‌های بهداشتی کافی و همچنین کمبود وسایل کمکی و زیرساخت‌های غیرقابل دسترس وجود داشت. در نتیجه، افراد دارای معلولیت با نرخ بیکاری تقریبا ۱۰۰ درصدی و سطوح بالاتر فقر مواجه بودند.
از اکتبر تاکنون چند نفر دیگر معلول شده‌اند؟
در حال حاضر بیش از ۱۰۵ هزار نفر درپی حمله‌های رژیم صهیونیستی از اکتبر گذشته مجروح شده‌اند. برآورد‌ها تاکنون حاکی از آن است که بیش از ۱۵ هزار نفر درپی حمله‌های رزیم صهیونیستی از اکتبر گذشته با معلولیت مواجه شده‌اند. پیش‌بینی می‌شود که این تعداد با ادامه جنگ اشغالگران علیه فلسطینیان در غزه افزایش یابد.
افراد دارای معلولیت در غزه با چه خطر‌هایی روبرو هستند؟
افراد دارای معلولیت به‌طور معمول در معرض خطر بیشتری از اثر‌های درگیری هستند و با موانع مهم‌تری برای دسترسی به کمک‌های ایمنی و بشردوستانه روبرو می‌شوند. این موضوع آنها را در معرض افزایش خطر صدمه‌های جدی یا مرگ، تجاوز جنسی و سایر اشکال آسیب و آزار قرار می‌دهد.
از آنجایی که حمله‌های رژیم صهیونیستی به غزه در اکتبر ۲۰۲۳ آغاز شد، تشخیص زمان وقوع حمله یا فرار از آن برای افراد دارای معلولیت دشوارتر بود. این موضوع به‌ویژه درمورد افراد دارای معلولیت جسمی یا افرادی که از وسایلی مانند ویلچر برای عبور از ساختمان‌های بمب‌گذاری شده و جاده‌های آسیب‌دیده استفاده می‌کنند، صادق است. این وضعیت همچنین برای افراد دارای ناتوانی بینایی یا ناتوانی شنوایی برای شناسایی انفجار‌ها یا دانستن اینکه کجا باید بروند مشکل ایجاد می‌کند.
در مواقع اضطراری، بسیاری از اطلاعات و خدمات بشردوستانه برای افراد دارای معلولیت، از جمله پناهگاه‌ها و دسترسی به پشتیبانی و مراقبت‌های پزشکی، قابل دسترسی نیستند.
انتهای پیام/