سالروز ولادت با سعادت حضرت امام حسن عسکری (ع)، پدر گرامی امام زمان (عج) و یازدهمین پیشوای شیعیان جهان است. دوران امامت ایشان، که حدود شش سال به طول انجامید، در شرایط بسیار دشوار و تحت نظارت شدید حکومت عباسی سپری شد. با این حال، امام عسکری (ع) با حکمت، درایت و هدایت‌های الهی، توانستند پایه‌های امامت را مستحکم کرده و جامعه شیعه را در دوران غیبت صغری امام مهدی (عج) رهنمون سازند.
حضرت امام حسن عسکری (ع) در سال ۲۳۲ هجری قمری در مدینه منوره دیده به جهان گشودند. دوران کودکی و نوجوانی ایشان در دوران امامت پدر بزرگوارشان، حضرت امام علی النقی (ع)، سپری شد. پس از شهادت پدر، در سن ۲۲ سالگی، مسئولیت سنگین امامت به ایشان سپرده شد. حکومت عباسی که از نفوذ معنوی و علمی اهل بیت (ع) هراس داشت، امام عسکری (ع) را تحت فشارهای شدید قرار داد و حتی ایشان را به سامرا تبعید کرد تا از هرگونه ارتباط با شیعیان جلوگیری کند.
با وجود محدودیت‌ها و سختی‌های فراوان، امام حسن عسکری (ع) با تربیت شاگردان برجسته و نشر معارف الهی، مسیر هدایت را برای امت هموار ساختند. ایشان در تفسیر قرآن، فقه، اخلاق و عرفان، آثار و گفتارهای گران‌بهایی از خود به یادگار گذاشتند که چراغ راه پیروانشان در طول تاریخ بوده است. احادیث و روایات بسیاری از ایشان نقل شده است که گنجینه‌ای از حکمت و دانش محسوب می‌شوند.
یکی از مهم‌ترین ابعاد امامت امام حسن عسکری (ع)، زمینه‌سازی برای دوران غیبت امام مهدی (عج) بود. ایشان با معرفی فرزندشان به عنوان امام دوازدهم و جانشین بر حق خود، دوران غیبت صغری را آغاز کردند. این دوره، مرحله‌ای حساس برای آمادگی جامعه شیعه و برقراری ارتباط غیرمستقیم با امام غایب از طریق نواب اربعه بود.
میلاد امام حسن عسکری (ع)، همواره با شادی و امید در میان شیعیان همراه بوده است؛ چرا که ایشان پدر امام عصر، حضرت مهدی موعود (عج) هستند. این ولادت، یادآور وعده الهی برای ظهور منجی عالم و استقرار عدل و داد در سراسر گیتی است. در این روز، مسلمانان با توسل به این امام همام، برای تعجیل در فرج فرزندشان دعا می‌کنند و راه و سیره ایشان را سرمشق زندگی خود قرار می‌دهند.