کارشناسان تاکید کردند، نتایج نشان داد که گام‌های ناهموار "نقش کوچک اما مهمی" در هزینه متابولیک راه رفتن دارد. به گزارش دیلی میل، تیم کالری سوزانده شده توسط شرکت کنندگان را اندازه گیری نکرد.

آدام گریمت، یکی از نویسندگان این مطالعه، متخصص فیزیولوژی ورزش در دانشگاه امهرست ماساچوست، گفت: «من فکر می کنم منصفانه است که فرض کنیم تغییرات مکرر و بزرگتر در طول گام باعث افزایش سرعت متابولیسم در طول راه رفتن می شود.

به عنوان بخشی از این مطالعه، از داوطلبانی که 24 سال سن داشتند و به طور متوسط 11 پوند (70.5 کیلوگرم) وزن داشتند، خواسته شد تا طبق معمول به مدت پنج دقیقه روی تردمیل راه بروند.

سیستم ضبط حرکت میانگین طول گام های آنها را با سرعت ترکیبی 1.2 متر بر ثانیه ثبت کرد.

آنها سپس در دور دوم راه رفتن روی تردمیل به مدت 5 دقیقه با روشن کردن جایی که می خواستند شرکت کنندگان قدم بگذارند، گام های خود را دستکاری کردند.

پوسچرها تا 5 و 10 درصد کوتاهتر و بلندتر از میانگین طول گام تغییر کردند.

همچنین به همه داوطلبان دستگاهی برای اندازه گیری میزان تولید دی اکسید کربن ارائه شد.

به گفته محققان، این یافته‌ها که در bioRxiv منتشر شده است، نشان می‌دهد که وقتی افراد باید برای تثبیت خود از یک گام کوتاه به گام بلند یا برعکس کار کنند، این می‌تواند انقباض عضلانی و در نتیجه هزینه‌های متابولیک را افزایش دهد.

آنها افزودند: «اطلاعات ما نشان می دهد که افزایش 2.7 درصدی در تغییر طول گام، هزینه متابولیک راه رفتن را 1.7 درصد افزایش می دهد». "تغییر طول گام نقشی متوسط، هرچند مهم، در هزینه متابولیک راه رفتن ایفا می کند."

آنها همچنین گفتند که این یافته‌ها می‌تواند برای افراد مسن‌تر، به‌ویژه آنهایی که دارای بیماری‌های عصبی هستند، مرتبط باشد، زیرا آنها با "تغییر طول گام بیشتر" راه می‌روند.

با این حال، محققان اذعان کردند که تغییر طول در فواصل 5 درصد "با تغییرپذیری طبیعی راه رفتن متفاوت است."

آنها افزودند که شرکت کنندگان "هنوز در حفظ دقت" در تغییر طول گام خود بدون بازخورد اضافی مشکل داشتند. "مطالعات آینده باید دقت قرارگیری پا و فعالیت عضلات را از طریق پیش بینی های مجازی مشابه تعیین کند."