اسدالله رضازاده، خیّر ۷۸ ساله رودسری که بیش از نیم قرن سابقه فعالیت خیرخواهانه و عام‌المنفعه دارد امروز چهارشنبه ۳۰ خردادماه، در گفت‌وگو با ایسنا اظهار کرد: با توجه به فعالیت مجدانه و جهادی هلال احمر رودسر و طبق گزارشی که اعلام کردند سال گذشته نزدیک به ۱۰۰ نفر را در سواحل رودسر از غرق‌ شدن در دریا نجات دادند، تصمیم گرفتم من هم سهمی در کاهش آلام همشریانم داشته باشم.

وی با بیان اینکه یک پاساژ در شهر رودسر دارم که طبقه زیرزمین آن در اختیار واحدهای صنفی و تجاری قرار دارد، افزود: مغازه طبقه همکف که در واقع دفتر کارم بود را برای راه‌اندازی داروخانه و ۲۷ مغازه طبقه بالای پاساژ با ۲۸۰۰ متر زیربنا را برای راه‌اندازی مرکز دیالیز به هلال احمر اهدا کردم.

رضازاده با بیان اینکه متاسفانه بهداشت و درمان گیلان در راه‌اندازی داروخانه همکاری لازم را ندارد، تصریح کرد: طبق قول هلال‌احمر قرار است با مناسب‌سازی این فضا و مغازه‌های اهدایی؛ ۲۰ دستگاه دیالیز در این مکان راه‌اندازی شود.

این خیّر رودسری با بیان اینکه به علت مشغله کاری ساکن رودسر نیست، گفت: پدر و مادرم خیّر و واقف بودند و از همان زمان کودکی من و برادر و خواهرانم را به این کار تشویق می‌کردند و قدم گذاشتن در راه خیر، آن‌هم به وسیله مال و اموالی که اعتقاد دارم امانت خداوند در نزد بندگانش است، از همان دوران کودکی ملکه ذهن من شده بود و به دلیل پیوند قلبی با زادگاهم رودسر، تاکنون تمام فعالیت‌های عام المنفعه را در این شهرستان انجام دادم.

رضازاده تاکید کرد: اولین مشارکت من در امور عام‌المنفعه ساخت مسجد در رودسر طی سال ۱۳۵۰ بود و بعد از آن سخت چندین مسجد احداث کردم همچنین در ساخت آسایشگاه معلولان مشارکت داشتم.

وی که احداث بزرگترین مدرسه خیّرساز گیلان را در پرونده کارهای عام المنفعه خود دارد، گفت: این مدرسه با ۳۰۰۰ متر زیربنا سال ۱۳۸۰ در رودسر احداث شد و پس از گذشت بیش از دو دهه در سال تحصیلی جاری ۵۱۰ دانش‌آموز در آن فضا مشغول به تحصیل هستند.

رضازاده با اشاره به اینکه کمک به هم نوع و استفاده از فرصتی که خداوند متعال در مال و جان هر آدمی به ودیعه نهاده، لذتی وصف ناشدنی دارد، به خاطره جالبی اشاره و اظهار کرد: سال‌ها قبل در زمان ساخت مسجد در حومه رودسر بودیم که پیرزنی روستایی آمد و هزار تومان از گره چارقدش بیرون آورد و با صدق دل گفت از مال دنیا چیزی ندارم ولی می‌خواهم به اندازه حتی یک آجر هم که شده در ساخت این مسجد سهم داشته باشم که این صحنه و صفای دل آن بانوی مسن یکی از خاطرات به یاد ماندنی در ذهنم است.

انتهای پیام