به گزارش شبکه اطلاع رسانی راه دانا؛ حجت الاسلام علی سرلک در گفتگو با خبرنگار پایگاه خبری تحلیلی قم فردا، ضمن گرامیداشت سالروز وحدت حوزه و دانشگاه در رابطه با لازمه تحقق این روز اظهار داشت: کشوری با تمدن کهن و ریشه دار ایران از ویژگی های فرهیختگی و اندیشمندی برخوردار است که مثال واضح آن بزرگان حوزه، اندیشه و آثاری می باشد که در تمدن ایرانی به جا گذاشته شده است؛ بنابراین وقتی ما در یک جامعه با تمدنی بسیار عمیق و پر افتخار قرار داریم باید جریانات فرهیختگی و اندیشمندی در آن تعاملات جدی داشته باشند.

وی تصریح کرد: حوزه و دانشگاه دو چشمه تولید فکر و دو معدن بزرگ و مهم هستند که از آن ها فرآیند فرهنگ به دست می آید و می توان گفت که حوزه و دانشگاه محصول بزرگ فرهنگ را پخت و پز می کنند و در طول تاریخ تمدن ایران نیز اینگونه بوده که فضای فرهیختگی، فضای اصلی جامعه می باشد.

حوزه و دانشگاه دو بال پرواز و به اوج رسیدن هستند

استاد حوزه و دانشگاه ادامه داد: در سال های اخیر که دانشگاه در جامعه نفوذ یافت، در کنار نگاه دینی و حکمت با یک ساختار و روش جدیدی شروع به کار کرد؛ از نزدیک به 150 سال قبل که دانشگاه وارد ایران شد هر چه جلوتر رفتیم این ضرورت بیشتر احساس شد که باید حوزه و دانشگاه دو بال پریدن، پرواز کردن و اوج گرفتن باشند به خصوص وقتی که ماجرای شکل گیری انقلاب اسلامی و پیروزی آن فرا رسید.

وی خاطر نشان کرد: امام خمینی(ره) که از ذخایر و توانمندی های حوزه و دانشگاه باخبر بودند از روزهای نخستین به وحدت حوزه و دانشگاه و وحدت روحانی و دانشگاهیان تأکید داشتند و این هماهنگی و وحدت در عمل یک شرط ضروری و لازم برای موفقیت است به خصوص وقتی که اهداف بلندی را در نظر داشته باشیم.

سرلک ضرورت وحدت حوزه و دانشگاه را ضرورتی برخواسته از دل اقتضائات تاریخی و تمدنی دانست و افزود: وحدت یک آرمان و افق است که امام خمینی(ره) و بزرگان بارها بر این افق و آرمان تأکید و در جریان حوزه و دانشگاه نشان دادند ، همچنین بزرگان این دو بخش (حوزه و دانشگاه) را نسبت به آن ترغیب کردند.

از وحدت حوزه و دانشگاه برداشت درستی صورت نگرفته است

وی در پاسخ به این که چرا وحدت در این دو حوزه به اندازه نیاز و توقع شکل نگرفته ، گفت: زیرا برداشت درستی از این موضوع اتفاق نیفتاده است؛ آن هایی که در حوزه و دانشگاه در برابر شعار وحدت موافق و مخالف هستند گمان می کنند که هر کدام از این دو باید به نفع دیگری مصادره شود و در هاضمه دیگری هضم شود و البته یک شواهدی برای نگاه و نگرش خود دارند.

این استاد حوزه و دانشگاه ادامه داد: برخی گمان می کنند یک وحدت فرمالیته ظاهر سازی مدنظر است که به عنوان مثال این دو بخش جلسات مشترک داشته باشند، کتاب مشترک بنویسند و ...اکنون هم در دانشگاه ها گروه های معارف تأسیس شده و روحانیون به عنوان مدرس مشغول هستند که گمان می کنند این نوع همکاری همان وحدت است.

وحدت حوزه و دانشگاه یعنی وحدت در وظیفه و تنوع در نقش ها

وی معنای صحیح برداشت از وحدت را وحدت در وظیفه و تنوع در نقش ها مطرح کرد و افزود: هر دو مجموعه ی حوزه و دانشگاه موظف هستند به عنوان کارخانه تولید و تفکر و تولید فرهنگ به آرمان ها، ارزش ها و به ظرفیت های جامعه نگاه ویژه داشته باشند با در نظر داشتن این که شغل ها و نقش ها در حوزه و دانشگاه متفاوت است که گاهی بحث شغل، مقام و نقش با هم قاطی می شود و سوءتفاهم به وجود می آورد و به دنبال آن بعضی ها اِبا می کنند، سر باز می زنند و یا مخالفت دارند.

وی در خاتمه گفتگو با تأکید بر این که در حوزه و دانشگاه اِشکال تربیتی، اخلاقی و معنوی وجود دارد، افزود: انسان ها خود ساخته نیستند و این مورد مانع وحدت شده است؛ گمان صاحب حقیقت بودن سبب می شود که بعضی از حوزویان یا دانشگاهیان نسبت به وحدت با یکدیگر بدبین شوند که این موضوع نگرش با فاصله ای را ایجاد کرده است.

انتهای پیام/