فيروز زنوزي‌جلالي نويسنده پيشكسوت كه به نوشتن بدون توانايي انتقاد شديدي دارد، مي‌گويد: چه ضرورتي دارد نويسنده‌‌يي كه ايده‌يي ندارد، دست به قلم ببرد و اين «آشغال‌ها» را بنويسد؟ اصلا براي چه بايد بنويسد و اينها به چه درد مخاطب مي‌خورد؟ به گزارش ايسنا، اين نويسنده و مدرس داستان‌نويسي، درباره وضع داستان‌نويسي امروز گفت: به‌تازگي آثاري براي من مي‌فرستند كه آشغال است. در اين مدت كوتاه حدود 15 كتاب خوانده‌ام اما كار قابل قبول پيدا نمي‌شود؛ يك‌سري «خاطره‌-داستان» از آدم‌هاي بي‌رمق است.
او با بيان اينكه «با وجود فضاي مجازي و اين همه ارتباطات عميق در دنيا مسائل جذاب فراوان شده است»، ادامه داد: من آخر بسياري از داستان‌هايي كه برايم مي‌فرستند، مي‌نويسم «كه چي؟». نويسنده 200، 300 يا 400 صفحه نوشته كه چه چيزي را بگويد؟ طبيعتا آثاري كه فكر ندارند در جامعه هم نقشي ندارند و مخاطب اگر اين آثار را بخواند از كتاب زده مي‌شود. او با تاكيد بر كم شدن مخاطبان داستان‌هاي ايراني بيان كرد: به زودي از ادبيات زده مي‌شويم چنانكه بسياري زده شده‌اند. يكي از بخش‌هايي كه مطالعه در كشور ما زياد جدي گرفته نمي‌شود، دقيقا همين‌جاست.