ناسا اعلام کرده است که ایستگاه فضایی بین‌المللی (ISS) در ژانویه‌ی ۲۰۳۱ در دریا غرق خواهد شد. آزمایشگاه مداری که در سال ۱۹۹۸ پرتاب شد، ۹ سال دیگر در فاصله ۲،۷۰۰ کیلومتری از خشکی در نقطه‌ی نمو در اقیانوس آرام، جایگاه ابدی اغلب ماهواره‌ها و ایستگاه‌های فضایی ازکارافتاده نظیر ایستگاه روسی میر سقوط خواهد کرد.
به‌گزارش لایوساینس، ناسا اواخر ماه دسامبر اعلام کرد که دولت بایدن متعهد به تمدید پشتیبانی از عملیات‌های ایستگاه فضایی بین‌المللی تا پایان ۲۰۳۰ است. هفته‌ی گذشته، سازمان فضایی طرح گذار جدیدی برای انجام فعالیت‌های علمی در مدار نزدیک زمین رونمایی کرد. ناسا در زمینه‌چینی برای ازکارانداختن ایستگاه فضایی توافقاتی برای پرتاب ایستگاه‌های فضایی خصوصی به‌منظور استفاده‌ی شرکت‌های خصوصی و فضانوردان دولتی با سه شرکت امضا کرده است. این ایستگاه‌های فضایی خصوصی که انتظار می‌رود تا پایان دهه‌ی ۲۰۲۰ و پیش از سقوط ISS در دریا عملیاتی شوند، به‌دست بلو ارجین و نانورکس و نورثروپ گرومن پرتاب خواهند شد.
فیل مک‌آلیستر، مدیر واحد ایستگاه تجاری در مقر ناسا، در بیانیه‌ای گفت:
بخش خصوصی ازنظر فنی و مالی، می‌تواند در مدار نزدیک زمین مقاصد تجاری بسازد و آن‌ها را اداره کند. ما مشتاقانه درانتظار به‌اشتراک‌گذاری آموخته‌هایمان و تجربه‌ی عملیات‌هایمان با بخش خصوصی هستیم تا در ایجاد مقاصد امن و مطمئن و مقرون‌به‌صرفه در فضا به آن‌ها کمک کنیم.
در همین حال، هم پژوهشگران ناسا و هم پیمان‌کاران خصوصی در ایستگاه فضایی بین‌المللی همچنان مشغول آزمایشهایی خواهند بود. رابین گیتنز، مدیر ایستگاه فضایی بین‌المللی در مقر ناسا، در بیانیه‌ای گفت:
ایستگاه فضایی به‌عنوان سکوی علمی پیش‌گامانه در محیط ریزگرانش، در حال ورود به سومین و پربازده‌ترین دهه‌ی عمرش است.
به‌نقل از ناسا، از میان اقدامات بلندمدتی که در ایستگاه فضایی انجام می‌شود، آزمایشهایی هستند که هدفشان پشتیبانی از برنامه‌های ناسا برای ارسال انسان‌ها به ماه و مریخ است. ناسا قصد دارد نخستین زن و نخستین فرد رنگین‌پوست را در دهه‌ی جاری به ماه بفرستد. تاریخ اولیه برای تحقق این هدف ۲۰۲۴ بود؛ اما بعداً به ۲۰۲۵ موکول شد.
ایستگاه فضایی بین‌المللی از سال ۲۰۰۰ تاکنون به‌طور پیوسته مسکونی بوده است؛ اما این سازه‌ی بزرگ که ابعادی به‌اندازه‌ی زمین فوتبال دارد، در حال فرسوده‌شدن است. فضانوردان آخرین‌بار در تابستان ۲۰۲۱ تَرَک‌های کوچکی در ماژول زاریا ایستگاه پیدا کردند.
هرچند ایستگاه‌هایی فضایی پیش‌تر از مدار خارج شده‌اند، ایستگاه فضایی بین‌المللی بزرگ‌ترین جرم انسان‌ساختی محسوب می‌شود که مدار نزدیک زمین را اشغال کرده است. خارج‌کردن این سازه‌ی بزرگ ممکن است دشوار باشد.
در سال ۱۹۷۹، خروج سازمان‌دهی‌نشده و خارج از کنترل ایستگاه فضایی اسکای‌لب از مدار تکه‌هایی از بقایای آن را در سرتاسر استرالیا پراکنده کرد که خوشبختانه کسی آسیب ندید. بخش عمده‌ی ایستگاه فضایی بین‌المللی احتمالاً در زمان سقوط در جوّ خواهد سوخت؛ اما پنل‌های خورشیدی ایستگاه که شکلی نامنظم دارند، احتمالاً کنترل آن را هنگام خروج از مدار با دشواری مواجه خواهند کرد.