به گزارش جهان نیوز به نقل از روزنامه جوان،کانال «تخته سیاه» در ایتا، ترجمه مقاله‌ای از «theconversation» را به اشتراک گذاشت.
در این مقاله می‌خوانیم: خیلی از ما تجربه‌هایی داریم که با جزئیات یادمون مونده: دعوا کردن، تهدید شدن یا داد و بیداد شنیدن از طرف خانواده، معلم یا رئیس.
این خاطرات ترسناک تو ذهنمون حک شدن، چون برای بقا لازمن؛ یادمون می‌مونه تا دیگه سراغ اون موقعیت نریم.
اما آیا این یعنی ترس می‌تونه روش خوبی برای یادگیری باشه؟ تحقیقات نشون می‌ده استفاده از ترس، چه برای بچه‌ها و چه بزرگسال‌ها، می‌تونه پیامد‌های منفی بلندمدتی داشته باشه و حتی یادگیری واقعی رو سخت‌تر کنه.
ترس طوری طراحی شده که ما رو از خطر‌های حال و آینده محافظت کنه.
ولی اگه بچه‌ها تو موقعیت‌هایی قرار بگیرن که ترس رو تجربه کنن، به‌جای اینکه کنجکاوی کنن و چیز‌های جدید رو کشف کنن، یاد می‌گیرن از تجربه‌های تازه فرار کنن.
وقتی مغز بچه‌ها به‌طور مداوم در معرض ترس باشه، واکنش‌هاش به محیط اطراف تغییر می‌کنه و حالت آماده‌باش پیدا می‌کنه.
این حالت شاید تو موقعیت‌های خطرناک خوب باشه، ولی برای محیط‌های یادگیری مثل مدرسه، اصلاً سازگار نیست.
در چنین شرایطی، بخش‌های ابتدایی مغز (مثل مرکز کنترل استرس)، فعالیت بخش‌های مهم‌تر مثل قشر پیش‌پیشانی رو که مسئول تصمیم‌گیری منطقی و خلاقیته، محدود می‌کنه.
این یعنی وقتی بچه‌ها بترسن، توانایی تصمیم‌گیری درست، استفاده از دانش قبلی و برنامه‌ریزی براشون سخت‌تر می‌شه.
بله، ترس به ما یاد می‌ده. ولی سؤال اینه: چی یاد می‌گیریم؟
تو موقعیت‌های تهدیدآمیز، یاد می‌گیریم از چالش‌ها فرار کنیم، قوانین رو بدون سؤال قبول کنیم و خودمون رو محدود کنیم.
ولی این نوع یادگیری واقعاً به رشد ما کمک می‌کنه؟ یادگیری و پیشرفت به محیط‌هایی امن نیاز داره، نه خانه، مدرسه یا محل کاری که به وسیله ترس اداره بشه.
در این مقاله می‌خوانیم: خیلی از ما تجربه‌هایی داریم که با جزئیات یادمون مونده: دعوا کردن، تهدید شدن یا داد و بیداد شنیدن از طرف خانواده، معلم یا رئیس.
این خاطرات ترسناک تو ذهنمون حک شدن، چون برای بقا لازمن؛ یادمون می‌مونه تا دیگه سراغ اون موقعیت نریم.
اما آیا این یعنی ترس می‌تونه روش خوبی برای یادگیری باشه؟ تحقیقات نشون می‌ده استفاده از ترس، چه برای بچه‌ها و چه بزرگسال‌ها، می‌تونه پیامد‌های منفی بلندمدتی داشته باشه و حتی یادگیری واقعی رو سخت‌تر کنه.
ترس طوری طراحی شده که ما رو از خطر‌های حال و آینده محافظت کنه.
ولی اگه بچه‌ها تو موقعیت‌هایی قرار بگیرن که ترس رو تجربه کنن، به‌جای اینکه کنجکاوی کنن و چیز‌های جدید رو کشف کنن، یاد می‌گیرن از تجربه‌های تازه فرار کنن.
وقتی مغز بچه‌ها به‌طور مداوم در معرض ترس باشه، واکنش‌هاش به محیط اطراف تغییر می‌کنه و حالت آماده‌باش پیدا می‌کنه.
این حالت شاید تو موقعیت‌های خطرناک خوب باشه، ولی برای محیط‌های یادگیری مثل مدرسه، اصلاً سازگار نیست.
در چنین شرایطی، بخش‌های ابتدایی مغز (مثل مرکز کنترل استرس)، فعالیت بخش‌های مهم‌تر مثل قشر پیش‌پیشانی رو که مسئول تصمیم‌گیری منطقی و خلاقیته، محدود می‌کنه.
این یعنی وقتی بچه‌ها بترسن، توانایی تصمیم‌گیری درست، استفاده از دانش قبلی و برنامه‌ریزی براشون سخت‌تر می‌شه.
بله، ترس به ما یاد می‌ده. ولی سؤال اینه: چی یاد می‌گیریم؟
تو موقعیت‌های تهدیدآمیز، یاد می‌گیریم از چالش‌ها فرار کنیم، قوانین رو بدون سؤال قبول کنیم و خودمون رو محدود کنیم.
ولی این نوع یادگیری واقعاً به رشد ما کمک می‌کنه؟ یادگیری و پیشرفت به محیط‌هایی امن نیاز داره، نه خانه، مدرسه یا محل کاری که به وسیله ترس اداره بشه.