این بررسی انیمیشن Batman: The Doom That Came to Gotham در وبسایت Voices From The Balcony منتشر شده است. ویجیاتو ترجمه آن را در اختیار شما قرار می‌دهد.

انیمیشن Batman: The Doom That Came to Gotham که از روی یک سری کمیک کوتاه سه شماره‌ای ۲۰۰۱ نوشته مایک میگنولا و طراحی ریچارد پیس اقتباس شده است، روایتی از یک دنیای موازی به شمار می‌رود که در آن نسخه‌ای متفاوت از بروس وین و دیگر ساکنان شهر گاتهام در دنیایی آکنده به وحشت لاوکرفتی معرفی می‌شوند.

یک گروه گشت و گذار در دهه ۲۰ میلادی به رهبری بروس وین در جنوبگان به دنبال گروهی دیگر به رهبری پروفسور کابلپات است. ولی به جایش به موجودات جهش‌یافته و دستیار از گور برگشته پروفسور با نام گرندون به تورشان می‌خورد که او را با خود به گاتهام بازمی‌گردانند.

این رویداد باعث می‌شود نقشه تالیا الغول برای بازگرداندن رأس الغول آغاز به کار کند و از این طریق یک موجود باستانی که سر رسیدنش توسط فرقه‌ای که مسئول مرگ والدین بروس بودند پیش‌بینی شده بود پا به داستان باز کند. برای متوقف کردن این موجود، بروس باید ریشه‌های راستین شهر گاتهام، خانواده‌اش و سرنوشت نهایی خودش را کشف کند.

انیمیشن Batman: The Doom That Came to Gotham که توسط کریستوفر برکلی و سم لیو از روی فیلم‌نامه جیس ریچی ساخته شده است با کشفیات یک گشت و گذار محکوم به نابودی آغاز می‌شود و از آن جا به بعد با سرعت بالایی پیش می‌رود… شاید هم کمی بیش از حد سریع.

محتوای زیادی وجود دارد که در زمان هشتاد و هشت دقیقه‌ای Batman: The Doom That Came to Gotham جا شده است و این باعث می‌شود تا به طور مداوم این حس انتقال یابد که انیمیشن برای روایت خود عجله دارد و از یک ست‌پیس به یک ست‌پیس دیگر می‌پرد و زمان کمی را برای داستان‌های پس‌زمینه یا توضیحات خرج می‌کند. اگر انیمیشن Batman: The Doom That Came to Gotham در خط داستانی بنیادین فرانچایز جریان داشت چنین چیزی دردسر بزرگی به شمار نمی‌آمد؛ همه دست کم نکات پایه‌ای در مورد شهروندان سرشناس گاتهام و انگیزه‌های آن‌ها را می‌دانند.

در این انیمیشن با این که شخصیت‌هایی با نام‌های مشابه داریم ولی با آن شخصیت‌های پرآوازه یکسان نیستند. برخی مثل هاروی دنت نقش‌هایی همانند خط زمانی اصلی دارند. دیگران مثل دیک گریسون و کرک لنگستروم نقش‌های کاملاً متمایزی بازی می‌کنند. گروه دیگری مثل الیور کوئین جایی در بین دو دسته قرار می‌گیرند. الیور کوئین همان گرین اروی سرشناس نیست ولی به طرز ویژه‌ای در استفاده از کمان و دیگر جنگ افزارهای قرون وسطایی مهارت دارد. به همین شکل، باربارا گوردون هنوز هم اوراکل است ولی به گونه‌ای متفاوت.

بدون دانستن چیزی بیش‌تر از این که این نسخه شخصیت‌ها چگونه پدید آمده‌اند، آن‌ها به نظر از داستان جدا می‌افتند. برخی از شخصیت‌های خردتر نیز بیش‌تر شبیه به ابزار روایی مورد استفاده قرار می‌گیرند تا یک شخصیت. این دسته از شخصیت‌ها ظاهر می‌شوند، باعث رقم خوردن چیزی می‌شوند یا اتفاقی برای خودشان می‌افتد و سپس در عرض چند دقیقه محو می‌شوند. این روش مثل این است که دنی ترخو یا اریک رابرتس را در یک فیلم برای پنج دقیقه مورد استفاده قرار بدهید.

همین را می‌شود در مورد فرقه و افسانه‌های مربوط به آن‌ها گفت. انیمیشن Batman: The Doom That Came to Gotham به طرز واضحی بر اساس نوشته‌های اچ. پی. لاوکرفت پدیدار شده است. عنوان این ساخته به یکی از داستان‌های او با نام The Doom That Came to Sarnath اشاره دارد. یک گشت و گذار در جنوبگان از At the Mountains of Madness لاوکرفت سرچشمه می‌گیرد. به داستان The Lurker at the Threshold نیز اشاراتی می‌شود.

ولی بدون داشتن جزئیات به نظر روایت انیمیشن بر حسب تصادفات رقم می‌خورد و به سختی می‌شود با آن همراه شد. این طور است که انگار کلی اطلاعات از کمیک‌ها وجود داشته و تلاش بر این بوده که آن‌ها را در یک فیلم جای بدهند به جای این که اجازه دهند تا شخصیت‌ها و رویدادها خودشان را بدون توضیح اضافه ارائه کنند.

انیمیشن Batman: The Doom That Came to Gotham با این که از نظر دیداری خوب به نظر می‌رسد ولی چیزی کم دارد که شاید دلیل آن سوییچ کردن کمپانی برادران وارنر روی فیلم‌های انیمیشنی کاملاً کامپیوتری پس از Batman and Superman: Battle of the Super Sons باشد. هر چند این ساخته از نظر تکنیکی با جزئیات و تحسین برانگیز است ولی انگار جرقه یک انسان انیماتور خوب را کم دارد.

به این ترتیب بیننده یک بسته از سکانس‌های اکشن خوب پیاده شده و اجرای پایانی دارد که به شکل آشوب‌وارانه‌ای پیش می‌رود و یک نسخه خاص از «من بتمن هستم» را ارائه می‌کند. این لحظه بهترین بخش انیمیشن در کنار بخش پرده‌برداری از حقیقت به شمار می‌رود. داستان پس‌زمینه شاید برای طرفدارانی که خیلی از خطوط داستانی فرقه‌محور خوششان نمی‌آیند ناامید کننده باشد ولی می‌توان آن را سرگرم کننده خطاب کرد. در هر صورت، چطور می‌شود یک ساخته که در پانزده دقیقه نخستش حمله پنگوئن‌های شیطانی را گنجانده است سرگرم کننده ندانست؟

در پایان می‌توان گفت که انیمیشن Batman: The Doom That Came to Gotham در نهایت یک بی‌مووی به چشم می‌آید که تماشایش خالی از لطف نیست. شاید هدف این انیمیشن چنین چیزی نبود ولی نمی‌توان گفت که این موضوع خیلی هم اتفاق بدی باشد.