صادق طباطبایی یک سال پس از تشخیص سرطان ریه در 71 سالگی دار فانی را وداع گفت؛ جوان شیک‌پوش و خوش‌بیان دولت موقت که به واسطه نزدیکی به بیت چندین روحانی برجسته از جمله امام خمینی و امام موسی صدر، سال‌های دانشجویی در آلمان و همراهی با امام در فرانسه و حضور در سال‌های پر ماجرای ابتدای انقلاب، گنجینه‌ای از خاطرات و اطلاعات انقلاب را با خود داشت، از دنیا رفت.
به گزارش «تابناک»، فرزند ارشد آیت‌الله حاج سید محمد باقر سلطانی طباطبائی، نوه آیت الله العظمی حاج سید صدرالدین صدر، خواهر‌زاده امام موسی صدر و برادر همسر سیّد احمد خمینی در سال ۱۳۲۲ در قم به دنیا آمد و ۳۲ سال بعد پس از دریافت دکترای بیوشیمی به استادی دانشگاه بوخوم آلمان رسید؛ موقعیتی که در آینده سیاسی و انقلابی وی کمتر اهمیتی یافت.
سال‌ها مبارزه سیاسی در قالب تشکل‌های دانشگاهی و اسلامی در اروپا و آمریکای شمالی، در همراهی وی با امام راحل در نوفل‌لوشاتو و نیز بازگشت با ایشان به تهران در دوازدهم بهمن ۱۳۵۷ نمود یافت.
در این دوره ولی ابتدا در وزارت کشور معاونت سیاسی و اجتماعی و برگزاری رفراندوم نظام جمهوری اسلامی را بر عهده گرفت. سپس در زمان دولت مهندس بازرگان معاون سیاسی نخست‌وزیر و سخنگوی دولت موقت و همچنین وزیر مشاور دولت بود.
نامزدی وی در اولین انتخابات ریاست‌جمهوری چندان موفق نبود؛ تجربه‌ای که وی در اردیبهشت ماه ۱۳۸۸ قصد تکرار آن را داشت، ولی در نهایت به صحنه رقابت ریاست‌جمهوری پای نگذاشت.
هرچند از ابتدای دهه ۱۳۶۰ نقش‌های رسمی سیاسی طباطبایی به مرور کاهش یافت و ذوق و ظرافت‌های هنری وی ـ که به دوستی با بزرگانی چون علی تجویدی، محمد رضا شجریان، پرویزمشکاتیان، محمد موسوی، پرویز یاحقی، فرهنگ شریف، احمد عبادی و حبیب الله بدیعی منجر شده بود ـ کمتر در معرض توجه رسانه‌ها قرار گرفت، چند دوستی و رابطه سیاسی از جمله با مرحوم علی شریعتی، مصطفی چمران و امام موسی صدر وی را به حافظه بزرگی از تاریخ انقلاب تبدیل کرده بود.
سه جلد از دوره پنج جلدی خاطرات طباطبایی با نام‌های «جنبش دانشجویی ایران»، «لبنان، امام صدر و انقلاب فلسطین» و «شکل‌گیری انقلاب اسلامی» منتشر شده است.
∎
به گزارش «تابناک»، فرزند ارشد آیت‌الله حاج سید محمد باقر سلطانی طباطبائی، نوه آیت الله العظمی حاج سید صدرالدین صدر، خواهر‌زاده امام موسی صدر و برادر همسر سیّد احمد خمینی در سال ۱۳۲۲ در قم به دنیا آمد و ۳۲ سال بعد پس از دریافت دکترای بیوشیمی به استادی دانشگاه بوخوم آلمان رسید؛ موقعیتی که در آینده سیاسی و انقلابی وی کمتر اهمیتی یافت.
سال‌ها مبارزه سیاسی در قالب تشکل‌های دانشگاهی و اسلامی در اروپا و آمریکای شمالی، در همراهی وی با امام راحل در نوفل‌لوشاتو و نیز بازگشت با ایشان به تهران در دوازدهم بهمن ۱۳۵۷ نمود یافت.
در این دوره ولی ابتدا در وزارت کشور معاونت سیاسی و اجتماعی و برگزاری رفراندوم نظام جمهوری اسلامی را بر عهده گرفت. سپس در زمان دولت مهندس بازرگان معاون سیاسی نخست‌وزیر و سخنگوی دولت موقت و همچنین وزیر مشاور دولت بود.
نامزدی وی در اولین انتخابات ریاست‌جمهوری چندان موفق نبود؛ تجربه‌ای که وی در اردیبهشت ماه ۱۳۸۸ قصد تکرار آن را داشت، ولی در نهایت به صحنه رقابت ریاست‌جمهوری پای نگذاشت.
هرچند از ابتدای دهه ۱۳۶۰ نقش‌های رسمی سیاسی طباطبایی به مرور کاهش یافت و ذوق و ظرافت‌های هنری وی ـ که به دوستی با بزرگانی چون علی تجویدی، محمد رضا شجریان، پرویزمشکاتیان، محمد موسوی، پرویز یاحقی، فرهنگ شریف، احمد عبادی و حبیب الله بدیعی منجر شده بود ـ کمتر در معرض توجه رسانه‌ها قرار گرفت، چند دوستی و رابطه سیاسی از جمله با مرحوم علی شریعتی، مصطفی چمران و امام موسی صدر وی را به حافظه بزرگی از تاریخ انقلاب تبدیل کرده بود.
سه جلد از دوره پنج جلدی خاطرات طباطبایی با نام‌های «جنبش دانشجویی ایران»، «لبنان، امام صدر و انقلاب فلسطین» و «شکل‌گیری انقلاب اسلامی» منتشر شده است.
فروردین ماه امسال بود که بستری شدن وی در بیمارستانی در دوسلدورف آلمان خبری شد و خانواده‌اش اعلام کردند از سه ماه پیش متوجه شده‌اند او مبتلا به سرطان ریه شده است.