صاحب‌خبر - تا وقتی که محتوای علم، رنگ و بوی دینی به خود نگیرد، نمی توان از اسلامی شدن دانشگاه سخن گفت و تا زمانی که حوزه های علمیه در پردازش مسائل نوپدید، به تولید علم همت نگمارند، نمی توان حوزه علمیه تراز حکومت اسلامی را به نظاره نشست و این مهم، زمانی محقق خواهد شد که حوزه و دانشگاه، در کنار هم بیندیشند، دانش مورد نیاز جامعه را تولید و برای به کاربستن آن تلاش کنند و به عنوان گنجینه فضایل ارزشمند جامعه، در مقابل تمام انحرافات و کجروی ها بایستند. اما باید بدانیم منظور از وحدت، یگانگی در جهت گیری و پیگیری اصول مشترک حوزه و دانشگاه است و به تعبیر رهبر فرزانه انقلاب «وحدت حوزه و دانشگاه یعنی وحدت در هدف و هدف این است که همه به سمت ایجاد یک جامعه پیشرفته، مستقل، جامعه امام، جامعه پیشاهنگ، جامعه الگو حرکت نمایند.» معنای وحدت این نیست که دانشگاه فدای حوزه یا حوزه فدای دانشگاه شود، بلکه به این معناست که این دو مرکز تولید اندیشه، به این باور برسند که وحدت، امری علمی، ممکن و ضروری است. طبیعی است که این وحدت، باید در بستر پردازش آرمان مشترک و ایجاد یک ساختار هماهنگ برای رسیدن به مبانی معرفتی مورد پذیرش حوزه و دانشگاه، محقق شود تا نسل گمشده ای که نفس‌زنان در جاده پریشانی در حرکت است، در پرتو انوار درخشان فقه و دانش، مسیر درست را بازیابی کند. همگان باید بپذیریم که وحدت به معنای تعطیلی مباحثات علمی که در پرتو آن، زایش علمی تحقق می یابد نیز، نخواهد بود. حوزه و دانشگاه می بایست با جهت گیری صحیح، به وحدت به عنوان موضوع عقیدتی و نه سیاسی، آن هم در عرض «اطیعوا ا... و اطیعوا الرسول» و در ساختار مکتب اهل بیت(ع) و در زیر شاخه گفتمان ولایت فقیه بنگرند. باید بپذیریم که حوزه و دانشگاه، با تهدید هایی از جمله غرب زدگی، عوام زدگی، تحجرگرایی، اباحی گری و دین گریزی روبه رو هستند و گفتمان دین زدایی، امامت زدایی، عدالت زدایی و تقدس زدایی از ارزش ها، در سایه این تهدیدها، پا به عرصه می گذارد و بنیاد دینی و ارزشی جامعه را از بین می‌برد. بنابراین، شایسته است ضمن ایستادگی در برابر این تهدیدها، با بهره گیری از زبان و ادبیات هماهنگ و ایجاد سامانه های آموزشی و پژوهشی، بنیان مرصوص تمدن شکوهمند اسلامی – ایرانی را پایدار کنیم.∎​