در این یادداشت می خوانیم محمدعلی رجایی دومین نخست وزیر و دومین رییس جمهوری ایران پس از انقلاب است. او کمتر از یک سال نخست وزیر و کمتر از یک ماه رئیس جمهوری بود.
دولت او بقدری کوتاه بود که امکان ارزیابی عملکرد مدیریتی او در دوران تصدی مسئولیت هایش میسر نیست، اما در همین مدت کوتاه که همزمان با آغاز جنگ تحمیلی است، رفتار رجایی در قامت یک دولتمرد الگویی برای سایر دولتمردان در جمهوری اسلامی قرار گرفته است.
رجایی علی رغم آنکه با بنی صدر رئیس جمهور وقت اختلافات عمیقی داشت، اما هیچگاه از دایره ادب و اخلاق خارج نشد و برغم رفتار توهین آمیز بنی صدر، هیچگاه به وی اهانت نکرد.
با وجود همه حرفهایی که درباره او گفته شده اما نسل جدید اطلاع کمی از رجایی واقعی دارد. او مخالف ترورهای بازماندگان دوره پهلوی بود و رافت اسلامی و عدالت اجتماعی را به عنوان یک روشنفکر دینی همیشه در رفتار و افکار خود نشان می داد و از همین رو مخالفینی از افراد مذهبی تندرو نیز داشت.
هر چند از حمایت همه جانبه حزب جمهوری برخوردار بود اما در همه حال مرحوم مهندس بازرگان را استاد قابل احترام خود می خواند. او ساده زیست و پاکدست بود اما اهل تظاهر و بازیگری نبود.
من شهید رجایی را بیش از هر شهید دیگری مظلوم می دانم چرا که سالها بعد، فردی به دروغ خود را جای او و دولتش را دولت رجایی جا زد و به نام و یاد او ظلم کرد.
شهید رجایی هیچگاه پشت نقاب انقلابی بودن و ساده زیستی دست به غارت و حیف و میل سرمایه های مادی و معنوی کشور نزد. امروز جامعه و مردم فهمیدند که چقدر بین رجایی واقعی و رجایی بدلی فاصله است.
روحش شاد
7388/ 6128