این نگرانی هم از چند بعد قابل بررسی است، کاندیدایی که هزینه میلیاردی می کند و با پول کثیف وارد پارلمان شود، طبیعتا بعد از ورود به مجلس وام دار اسپانسرها و حامیان مالی اش می شود و باید در مسیر خواسته های انها حرکت کند نه رای دهندگانش.

در اکثر موارد کاندیداها توان و پول کافی برای هزینه میلیاردی کردن در انتخابات را ندارند اگر هم داشته باشند مطمئنا به درد نمایندگی مجلس نمی خورند. مثلا دیده شده برخی از کاندیداها هزینه ۲۰ میلیارد تومانی در انتخابات می کنند، افرادی را به عنوان دلال برای خرید رای مردم به قیمت صد تا صد و ۵۰ هزار تومان می‌فرستند. نمی‌توان گفت همه مردمی هم که مشکل مالی دارند، تحت تاثیر این موضوع قرار می‌گیرند اما قاعدتا این اقدامات بی‌تاثیر نیست.  

خصوصا در شهرستان ها، خرید و فروش رای و کمک های مالی برخی افراد به نمایندگان بیشتر رواج دارد و مطرح است.

این افراد وقتی با چنین رایی به مجلس می روند، نماینده کارچاق کن می شوند و به روابط و زدوبندهای غیرمجاز ورود می کنند. این مسائل قطعا در تضعیف جایگاه مجلس در دراز مدت تاثیرگذار است.

البته همه کمک ها به کاندیداها را نمی توان زیر سوال برد، اما کمک ها نباید در مسیر وامدار کردن کاندیداها باشد. این توقعات اشتباه متاسفانه از سوی رای دهندگان هم گاها وجود دارد و توقع دارند که نماینده مشکلات رفاهی و منطقه ای را حل و فصل کند درحالیکه نماینده مسئولیت ملی و کلان برعهده اش است. همین نگاه باعث می شود برخی نمایندگان از نظر آنها یکبار مصرف باشند و دیگر رای نیاورند.

باید نگاه به جایگاه نمایندگی و مجلس تغییر کند تا پارلمان بازهم در راس امور قرار گیرد و به وظایف قانونگذاری و نظارتی خود به درستی عمل کند.

* نماینده مجلس دهم

۲۷۲۱۵