به گزارش خبرگزاری حوزه، امام جعفر صادق علیه السلام در روایتی به دلائل گریه نبی مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله و سلم) در نیمه های شب و راز و نیاز ایشان با خدای متعال پرداخت:
امام جعفر صادق علیه السلام:
کَانَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ فِی بَیْتِ أُمِّ سَلَمَةَ فِی لَیْلَتِهَا فَفَقَدَتْهُ مِنَ اَلْفِرَاشِ، فَدَخَلَهَا مِنْ ذَلِکَ مَا یَدْخُلُ اَلنِّسَاءَ، فَقَامَتْ تَطْلُبُهُ فِی جَوَانِبِ اَلْبَیْتِ حَتَّی اِنْتَهَتْ إِلَیْهِ وَ هُوَ فِی جَانِبٍ مِنَ اَلْبَیْتِ قَائِمٌ، رَافِعٌ یَدَیْهِ یَبْکِی وَ هُوَ یَقُولُ: اَللَّهُمَّ لاَ تَنْزِعْ مِنِّی صَالِحَ مَا أَعْطَیْتَنِی أَبَداً، اَللَّهُمَّ لاَ تُشْمِتْ بِی عَدُوّاً وَ لاَ حَاسِداً أَبَداً، اَللَّهُمَّ لاَ تَرُدَّنِی فِی سُوءٍ اِسْتَنْقَذْتَنِی مِنْهُ أَبَداً، اَللَّهُمَّ وَ لاَ تَکِلْنِی إِلَی نَفْسِی طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَداً،
قَالَ: وَ اِنْصَرَفَتْ أُمُّ سَلَمَةَ تَبْکِی حَتَّی اِنْصَرَفَ رَسُولُ اَللَّهِ صَلَّی اَللَّهُ عَلَیْهِ وَ آلِهِ لِبُکَائِهَا،
فَقَالَ لَهَا: مَا یُبْکِیکِ یَا أُمَّ سَلَمَةَ ؟ قَالَتْ بِأَبِی أَنْتَ وَ أُمِّی یَا رَسُولَ اَللَّهِ وَ لِمَ لاَ أَبْکِی وَ أَنْتَ بِالْمَکَانِ اَلَّذِی أَنْتَ بِهِ مِنَ اَللَّهِ، وَ قَدْ غَفَرَ اَللَّهُ لَکَ مَا تَقَدَّمَ مِنْ ذَنْبِکَ وَ مَا تَأَخَّرَ، تَسْأَلُهُ أَنْ لاَ یُشْمِتَ بِکَ عَدُوّاً أَبَداً، وَ أَنْ لاَ یَرُدَّکَ فِی سُوءٍ اِسْتَنْقَذَکَ مِنْهُ أَبَداً، وَ أَنْ لاَ یَنْزِعَ مِنْکَ صَالِحَ مَا أَعْطَاکَ أَبَداً، وَ أَنْ لاَ یَکِلَکَ إِلَی نَفْسِکَ طَرْفَةَ عَیْنٍ أَبَداً؟ فَقَالَ: یَا أُمَّ سَلَمَةَ وَ مَا یُؤْمِنُنِی وَ إِنَّمَا وَکَلَ اَللَّهُ یُونُسَ بْنَ مَتَّی إِلَی نَفْسِهِ طَرْفَةَ عَیْنٍ، فَکَانَ مِنْهُ مَا کَانَ.
رسول خدا صلی الله علیه و آله شبی در خانه همسرشان امّ سلمه بود. نیمه شب از خواب برخاست و در گوشه تاریکی مشغول دعا و گریه زاری شد.
امّ سلمه که جای رسول خدا صلی الله علیه و آله را در رختخوابش خالی دید، حرکت کرد تا ایشان را بیابد. متوجه شد رسول اکرم صلی الله علیه و آله در گوشه خانه، جای تاریکی ایستاده و دست به سوی آسمان بلند کرده اند.
در حال گریه می فرمود: خدایا! آن نعمت هایی که به من مرحمت نموده ای از من نگیر! مرا مورد شماتت دشمنان قرار مده و حاسدانم را بر من مسلط مگردان!وخدایا! مرا به سوی آن بدیها و مکروه هایی که از آنها نجاتم داده ای برنگردان!
خدایا! مرا هیچ وقت و هیچ آنی به خودم وامگذار و خودت مرا از همه چیز و از هر گونه آفتی نگهدار!
در این هنگام، امّ سلمه در حالی که به شدت می گریست به جای خود برگشت. پیامبر صلی الله علیه و آله که صدای گریه ایشان را شنیدند به طرف وی رفتند و علت گریه را جویا شدند.
امّ سلمه گفت: یا رسول الله! گریه شما مرا گریان نموده است، چرا می گریید؟ وقتی شما با آن مقام و منزلت که نزد خدا دارید، این گونه از خدا می ترسید و از خدا می خواهید لحظه ای حتی به اندازه یک چشم به هم زدن به خودتان وانگذارد، پس وای بر احوال ما!
رسول خدا صلی الله علیه و آله فرمودند: چگونه نترسم و چطور گریه نکنم و از عاقبت خود هراسان نباشم و به خودم و به مقام و منزلتم خاطر جمع باشم، در حالی که حضرت یونس علیه السلام را خداوند لحظه ای به خود واگذاشت و آمد بر سرش آنچه نمی بایست!
منبع: تفسیر نور الثقلین، جلد ۳، صفحه ۴۵۰