بنده شخصا افتخار این را داشتم که در سه اثر در کنار مرحوم داوود رشیدی حضور داشته باشم.این سه اثر عبارتند از مجموعه«پزشکان» به کارگردانی آقای مسعود کرامتی، دومی سریال تاریخی «مختارنامه» به کارگردانی آقای داوود میرباقری و همچنین فیلم سینمایی «خاطرات یک خبرنگار» به کارگردانی آقای رسول صدرعاملی که در این فیلم حدود سه ماه با یکدیگر همسفر بودیم و در طول این سفر آموخته‌های فراوانی از ایشان به دست آوردم که تنها به بازیگری محدود نمی‌شوند بلکه از شخصیت والای ایشان و نوع نگاه حرفه‌ای که به شغل خود داشتند، بسیار آموختم.داوود رشیدی در این سه اثر برای بنده در نقش یک آموزگار بودند؛ نه آموزگاری که می‌خواهد چیزی را به شما بیاموزد بلکه به صورت ناخودآگاه زمانی که شما با ایشان همکاری می‌کردید، از رفتار و نوع شخصیت ایشان الگو برمی‌داشتید.یکی از اصلی‌ترین ویژگی‌های شخصیتی ایشان نظم بود؛ داوود رشیدی انسان بسیار منضبطی بود و این چیزی بود که در اولین برخورد با ایشان متوجه شدم.همچنین این اسطوره بازیگری درک بسیار بالایی از کار سینما و اشراف کاملی به این حرفه داشت.خاطرم است که در آن سه اثر با کم‌ترین میزان خطا جلوی دوربین می‌رفت و در تقابل با فیلمبردار و کارگردان و دیگر عوامل بدون اشتباه و اشکال جلوی دوربین حضور پیدا می‌کرد.در طول یک پروژه سینمایی یا تلویزیونی بدون شک اتفاقاتی در پشت صحنه رخ می‌دهند که ممکن است مخاطب جلوی دوربین آنها را نبیند، بنابراین سایر عوامل که در پشت دوربین حضور دارند شاهد رفتار یکدیگر هستند. بی‌شک تمام افرادی که با ایشان همکاری داشته‌اند این ادعا را تائید می‌کنند که داوود رشیدی یک جنتلمن واقعی بود.بدون اغراق می‌توانم بگویم که هرگز در دنیای هنر شخصیتی را ندیدم که به ایشان نزدیک باشد.داوود رشیدی ریشه در خانواده‌ای داشت که نسل در نسل فرهیخته و دارای کرامت والای انسانی بودند.بسیاری از هنرمندان در طول دوران حرفه‌ای خود دچار فراز و نشیب و حاشیه می‌شوند اما شما اگر کارنامه هنری مرحوم رشیدی را بررسی کنید متوجه می‌شوید که ایشان نه در کار خود و نه در زندگی شخصی خود هرگز وارد مسائل حاشیه‌ای و زرد نشد و تمام فکر و ذکر و تمرکزشان بر روی فعالیت هنری بود.زمانی که داوود رشیدی در دهه چهل وارد تئاتر کشور شد و گروه نمایش ایران را راه اندازی کرد، توانست نمایشنامه‌های خارجی از نویسندگان بزرگ و همچنین نمایشنامه‌هایی از بزرگانی چون غلامحسین ساعدی را به روی صحنه ببرد که در آن دوران تحول بزرگی در تئاتر به حساب می‌آمد.هرگز فراموش نمی‌کنم که در اواخر دهه شصت ایشان نمایش«پیروزی در شیکاگو» را روی صحنه بردند که یکی از شاخص‌ترین نمایش‌هایی بود که تا امروز تماشا کرده‌ام و هنر و دانش کارگردانی داوود رشیدی را در آن نمایش با چشمان خودم دیدم و همواره آن را تحسین کرده‌ام.زمانی که ایشان وارد دنیای سینما شدند در فیلم‌هایی بازی کردند که در زمان خودشان فیلم‌هایی صاحب سبک و ساختارشکن بودند.بدون شک یکی از بهترین فیلم‌های پیش از انقلاب، فیلم«فرار از تله» به کارگردانی مرحوم جلال مقدم بود که داوود رشیدی با حضور در آن فیلم، وزنه‌ای سنگین به کیفیت این اثر افزود.اما همچنان بر این عقیده هستم و خواهم بود که شخصیت داوود رشیدی از هنر او والاتر بود. او هرگز خودنمایی نکرد و یک هنرمند اصیل بود که تمام انرژی خود را وقف اعتلای فرهنگ و هنر ایران‌زمین کرد.داوود رشیدی همواره به فعالیت‌های صنفی پایبند بود و زمانی هم که مسئولیتی به عهده ایشان واگذار شد، تمام تلاش خود را برای حفظ و ارتقای حقوق هنرمندان و بازیگران به کار گرفت. روحش شاد و نامش مانا.

* بازیگر سینما و تلویزیون