صاحب‌خبر

محمدرضا تاجیک، فعال سیاسی اصلاح طلب:

طیفی که به مجلس دوازدهم راه یافتند ذهن لجوج و بسته اما دهان‌هایی گشاد و باز دارند

نیروی ویرانگر این پدیده‌ طبیعی را باید با قدرت انفجار صدها بمب‌ هیدروژنی مقایسه کنیم. در پی گردبادهای آتشین، با سرعتی سرسام‌آور، پدیده طبیعی تازه و بسیار سهمگینی از برج‌های آتش سربرمی‌آورد که همان چشم‌انداز طبیعت را که زمانی، مقدس و محترم می‌شمردیم، نابود می‌کند.

آنان كه هميشه برحقند

محمدرضا تاجيك

محمدرضا تاجیک، فعال سیاسی اصلاح طلب:

طیفی که به مجلس دوازدهم راه یافتند ذهن لجوج و بسته اما دهان‌هایی گشاد و باز دارند

محمدرضا تاجیک نوشت: این بازی‌پیشگان سیاسی که توامان گرفتار سندروم «همه‌چیزدانی» و «خودتاییدگری» و «خودحق‌پنداری» هستند، معمولا ذهنی لجوج و بسته، اما دهان‌های گشاد و باز دارند.

اگر مرحوم رفسنجانی در قید حیات بود، شاید می‌گفت، این تیمی که بعد از انتخابات یازده اسفند قدرت را در انحصار خویش درآوردند، چنان چهره‌ای از سیاست و مدیریت نشان خواهند داد که بسیاری از خودی‌ها هم به توابین و شرمندگان خواهند پیوست

محمدرضا تاجیک نوشت: اگر مرحوم رفسنجانی در قید حیات بود، شاید تکرار می‌کرد: این تیمی که بعد از انتخابات یازده اسفند قدرت را در انحصار خویش درآوردند، چنان چهره‌ای از دین و انقلاب و سیاست و مدیریت از خود نشان خواهند داد که بسیاری از اهل حرم و حریم خودی‌ها نیز، به توابین و شرمندگان خواهند پیوست. اکنون که روایت دگرسازی و حذف و طرد به قلمرو اقلیت خودی‌ها جاری شده، تردیدی نباید داشت که به تعبیر زیمل «دگر درون همواره رادیکال‌تر است» و به‌تبع، مقابله و مواجهه با آن خشن‌تر و سخت‌تر و آنتاگونیستی‌تر.

تاجیک، فعال سیاسی اصلاح طلب: طیفی که به مجلس دوازدهم راه یافتند ذهن لجوج و بسته اما دهان‌هایی گشاد و باز دارند

محمدرضا تاجیک نوشت: این بازی‌پیشگان سیاسی که توامان گرفتار سندروم «همه‌چیزدانی» و «خودتاییدگری» و «خودحق‌پنداری» هستند، معمولا ذهنی لجوج و بسته، اما دهان‌های گشاد و باز دارند.

محمدرضا تاجیک استاد و کنشگر سیاسی:

اگر مرحوم رفسنجانی در قید حیات بود، شاید می‌گفت، این تیمی که بعد از انتخابات یازده اسفند قدرت را در انحصار خویش درآوردند، چنان چهره‌ای از سیاست و مدیریت نشان خواهند داد که بسیاری از خودی‌ها هم به توابین و شرمندگان خواهند پیوست

محمدرضا تاجیک نوشت: اگر مرحوم رفسنجانی در قید حیات بود، شاید تکرار می‌کرد: این تیمی که بعد از انتخابات یازده اسفند قدرت را در انحصار خویش درآوردند، چنان چهره‌ای از دین و انقلاب و سیاست و مدیریت از خود نشان خواهند داد که بسیاری از اهل حرم و حریم خودی‌ها نیز، به توابین و شرمندگان خواهند پیوست. اکنون که روایت دگرسازی و حذف و طرد به قلمرو اقلیت خودی‌ها جاری شده، تردیدی نباید داشت که به تعبیر زیمل «دگر درون همواره رادیکال‌تر است» و به‌تبع، مقابله و مواجهه با آن خشن‌تر و سخت‌تر و آنتاگونیستی‌تر.