همشهری آنلاین، فاطمه عباسی: زمانی که خوزه رافائل سیلوا آپونته، برای قدردانی از مهمان‌نوازی ایرانیان به جای کلمات کلیشه‌ای، به سراغ گنجینه ادب فارسی رفت و به طرزی شیوا شاه‌بیت حافظ را خواند: «هرگز نمیرد آنکه دلش زنده شد به عشق / ثبت است بر جریده عالم دوام ما.»

این انتخاب هوشمندانه فراتر از یک تعارف دیپلماتیک است؛ یک پیام عمیق فرهنگی است، پیامی که می‌گوید زبان مشترک ملت‌ها نه در قراردادهای نفتی و تجاری، بلکه در «عشق» و «انسانیت» است. این بیت حافظ عصاره فرهنگ ایرانی است، فرهنگی که جاودانگی را نه در قدرت مادی، بلکه در زنده‌دلی و مهربانی می‌جوید. وقتی یک دیپلمات از آمریکای لاتین چنین دقیق و بجا از لسان‌الغیب وام می‌گیرد، نشان می‌دهد که شعر فارسی مرز نمی‌شناسد و حافظ قرن‌هاست که بزرگ‌ترین سفیر ایران در جهان بوده است، سفیری که پیام صلح و دوستی را بی‌نیاز از هر مترجمی به گوش جهانیان می‌رساند.