به گزارش خبرگزاری ایمنا، عصر عاشورا در اصفهان، حال و هوای دیگری دارد، شهری که در تمام روزهای محرم، کوچه‌به‌کوچه، خیابان‌به‌خیابان و محله‌به‌محله در سوگ سید و سالار شهیدان سیاه‌پوش می‌شود، عصر دهمین روز، به میدان امام حسین (ع) می‌آید؛ جایی که دل‌های داغدار به هم می‌پیوندند و صدای یا حسین، قلب این شهر تاریخی را به تپش درمی‌آورد.
ساعت به ۱۶:۳۰ نزدیک می‌شود و میدان امام حسین (ع) اصفهان، آرام‌آرام رنگ و بوی دیگری می‌گیرد و خیابان‌های اطراف مملو از جمعیتی است که از گوشه و کنار شهر، بعضی از مسیرهای دور و حتی از شهرستان‌های اطراف، خود را به این میدان رسانده‌اند و زن و مرد، پیر و جوان، کودک و نوجوان، همه آمده‌اند؛ آمده‌اند تا بگویند که بعد از گذشت بیش از هزار و چهارصد سال، هنوز یاد و نام حسین بن علی (ع) زنده است و خواهد ماند.
امروز در اصفهان، این تجمع را «یوم‌الحسین» می‌نامند؛ روز حسین، روزی که شهر یکپارچه سیاه‌پوش و داغدار می‌شود، اما همزمان با آن، شعله‌های عشق، غیرت و آزادگی در دل‌ها شعله‌ورتر می‌شود و اصفهان، شهری که در تاریخ خود همواره پایگاه عاشورا بوده، این روز را چون نگینی در تقویم مذهبی و اجتماعی خود می‌داند و مردمانش، با تمام وجود در این آئین عظیم حضور پیدا می‌کنند.
در گوشه‌وکنار میدان، نیروهای انتظامی، راهنمایی و رانندگی و عوامل خدمات شهری مشغول آماده‌سازی فضا بودند و خیابان‌های منتهی به میدان بسته شده، مسیرهای ویژه برای حرکت هیئت‌ها و عزاداران تعیین شده و نیروهای ترافیکی در تمام ورودی‌ها مستقر بودند؛ این بار نه برای کنترل، بلکه برای خدمت به مردمی که با دل‌های شکسته و چشمانی اشکبار آمده‌اند تا بار دیگر با حسین بن علی (ع) تجدید بیعت کنند.
پاکبانان شهرداری با لباس‌های مخصوص، در گوشه و کنار میدان حاضر بودند؛ انگار آن‌ها هم در این مراسم سهم دارند؛ سهمی که شاید در ظاهر دیده نشود، اما بوی نظم و پاکیزگی را به فضای مراسم می‌بخشند و از همان ساعات اولیه، جمع‌آوری زباله‌ها، تمیز کردن مسیرهای تردد و نظافت اطراف میدان آغاز شد تا عزاداران با آرامش و احترام بیشتری در این آئین حضور پیدا کنند.
در کوچه‌ها و خیابان‌های اطراف، بوی شربت، چای و غذای نذری پیچیده است و مردم با سفره‌های کوچک و بزرگ، با سماورهای داغ و دیگ‌های جوشان، آمده‌اند تا نذرهایشان را ادا کنند؛ نذری که فقط یک خوراکی نیست، بلکه نمادی از عشق، ارادت و همراهی با کاروان کربلا است و صدای صلوات، نوحه و گریه در فضا می‌پیچد و این اصفهان را به صحنه‌ای بی‌نظیر از اتحاد، ایمان و دلدادگی تبدیل می‌کند.
هیئت‌های عزاداری، منظم و با شکوه وارد میدان می‌شوند؛ پرچم‌های سیاه و سبز، علم‌های بزرگ و کتیبه‌های یا حسین، در دستان عزاداران است و نوای طبل و سنج، صدای حزن‌انگیز نوحه‌خوانان و زمزمه‌های یا حسین، فضای میدان را پر کرده است و مردم با چشم‌های اشک‌آلود و چهره‌های غمگین، در سکوتی سنگین یا در زمزمه‌ای مداوم، در این اجتماع بزرگ حضور دارند.
نگاهی به میدان می‌اندازی، دریایی از انسان است، از چهار طرف میدان، سیل جمعیت در حرکت است و هیچ نقطه‌ای از میدان خالی نیست؛ پیرمردانی با عصا، مادرانی که کودکان خود را در آغوش گرفته‌اند، جوانانی با لباس‌های سیاه و پیشانی‌بندهای یا حسین، همه آمده‌اند و در میان آن‌ها، چهره‌هایی از شهرهای دیگر نیز دیده می‌شود؛ از خمینی‌شهر، نجف‌آباد، فلاورجان، کاشان، شهرضا و حتی از استان‌های همجوار؛ گویی همه ایران در این نقطه جمع شده‌اند تا بگویند «ما هنوز پای پرچم امام حسین (ع) ایستاده‌ایم.»
مداحان و ذاکران اهل‌بیت، با صدایی حزن‌انگیز و سوزناک، دل‌های مردم را می‌لرزانند، صدای «ای اهل حرم میر و علمدار نیامد» یا «حسین جان، حسین جان» در فضا طنین‌انداز است پ عزاداران، گاه با مشت‌های گره‌کرده و گاه با اشک‌های روان، این نوحه‌ها را همراهی می‌کنند؛ بغض‌هایی که دیگر در گلو نمی‌ماند، اشک‌هایی که بی‌اختیار جاری می‌شود، دست‌هایی که به سینه می‌خورد و دل‌هایی که بار دیگر کربلا را در ذهن زنده می‌کنند.
با گذر زمان و رسیدن به لحظات پایانی عصر، شور و حال مراسم به اوج خود می‌رسد و پرچم‌های یا حسین در باد می‌رقصند، صدای عزاداران هماهنگ و یکدست می‌شود، انگار همه به یک قلب و یک صدا تبدیل شده‌اند و بعضی‌ها سر به آسمان بلند کرده‌اند و اشک می‌ریزند، بعضی‌ها با نگاه‌های مات و منجمد، در دنیای خود غرق هستند؛ صحنه‌ای است که نه تنها با چشم، بلکه با دل و جان باید دید و حس کرد.
در کنار این اجتماع باشکوه، عوامل امدادی، اورژانس و آتش‌نشانی نیز در حالت آماده‌باش کامل حضور دارند و ایستگاه‌های امدادی در اطراف میدان برپا شده و با دقت، مراقب سلامت مردم هستند؛ همه‌چیز به شکلی منظم و حساب‌شده پیش می‌رود، این نظم و هماهنگی، نشانه تجربه، مدیریت و عشق مردم این شهر است که می‌خواهند مراسم به بهترین و شایسته‌ترین شکل ممکن برگزار شود.
تصاویر و فیلم‌های این اجتماع عظیم، بلافاصله در فضای مجازی منتشر شد و کاربران از شور و شکوه مراسم نوشتند، فیلم‌های عزاداری را به اشتراک گذاشتند و با هشتگ‌های مرتبط، پیام این عشق و دلدادگی را به تمام ایران و حتی جهان مخابره کردند، شبکه‌های خبری داخلی و خارجی نیز به این اجتماع بزرگ پرداختند و بار دیگر، اصفهان را به عنوان یکی از قلب‌های تپنده عشق حسینی معرفی کردند.
در پایان مراسم، جمعیت همچنان در میدان و اطراف آن حضور دارد و بعضی‌ها آرام‌آرام میدان را ترک می‌کنند، اما بسیاری، هنوز در حال عزاداری و زیارت عاشورا خواندن هستند؛ همه، با چشمانی اشکبار و قلبی آکنده از اندوه، اما با عزمی استوار، این پیام را به هم رساندند که راه حسین (ع) همچنان ادامه دارد و پرچم او همیشه برافراشته خواهد ماند.
به گزارش ایمنا، امروز میدان امام حسین (ع) اصفهان، صحنه‌ای باشکوه از عشق، ارادت، وحدت و ایمان بود؛ صحنه‌ای که هر سال در چنین روزی، با جمعیتی میلیونی، این شهر را در سوگ و در عین حال در اوج عزت و آزادگی غرق می‌کند و اصفهان است؛ شهری که عشق به حسین (ع) را نه فقط در روز عاشورا، که در تمام روزهای سال، در کوچه‌ها، محله‌ها و قلب‌های مردمش می‌توان دید و لمس کرد.
این است یوم‌الحسین اصفهان؛ روزی که شهر، عاشقانه و سرافراز، در کنار هم، زیر پرچم اباعبدالله الحسین (ع) ایستاد و بار دیگر فریاد زد؛ ایران حسین تا ابد پیروز است.
گزارش از: سروش زارع