به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ جناب آقای دکتر سیمایی صراف، وزیر محترم علوم، تحقیقات و فناوری
با عرض سلام و احترام
جنابعالی در سخنان خود بر اهمیت گفتمان وفاق ملی و کنار گذاشتن دوگانگی‌ها در سیاست‌گذاری‌های دانشگاهی تأکید کرده‌اید. همچنین اشاره داشته‌اید که انتصاب رؤسای دانشگاه‌ها باید بر اساس رعایت قانون و توانایی ایجاد وفاق در محیط علمی باشد. با این حال، پرسشی که ذهن جامعه علمی کشور را به خود مشغول کرده، وضعیت مدیریت در برخی نهادهای کلیدی آموزش عالی است.
چرا دانشگاه تهران بعنوان نماد آموزش عالی کشور، پس از گذشت ۶ ماه همچنان با سرپرستی اداره می‌شود؟ مگر نه اینکه این دانشگاه باید الگویی برای ثبات، برنامه‌ریزی و توسعه علمی کشور باشد؟ آیا عدم تعیین تکلیف مدیریت این دانشگاه نشانه‌ای از نبود همان وفاقی نیست که شما بر آن تأکید دارید؟
علاوه بر این، چرا فدراسیون ملی ورزش‌های دانشگاهی، که نقش مهمی در دیپلماسی ورزشی و رشد استعدادهای دانشجویی دارد، پس از ۱۲ ماه همچنان در وضعیت سرپرستی باقی مانده است؟ آیا این عدم ثبات مدیریتی، مانعی در مسیر پیشرفت ورزش دانشگاهی کشور نخواهد بود؟
اگر سرپرستی‌های طولانی‌مدت نشانه وفاق است، چرا نتیجه‌ای جز ناهماهنگی و تزلزل مدیریتی ندارد؟ و اگر این بلاتکلیفی ناشی از اختلافات پشت پرده است، آیا باید آن را جلوه‌ای از نفاق و سهم‌خواهی پدرخوانده‌های قدرت در نظام آموزش عالی دانست؟
چرا باید دانشگاه تهران و فدراسیون ملی ورزش های دانشگاهی قربانی بده‌بستان‌های سیاسی و منافع گروهی شوند؟ آیا وقت آن نرسیده که تصمیم‌گیری‌های کلان علمی کشور، از نفوذ بازیگران پشت پرده خارج شده و به مسیر شفافیت و شایسته‌سالاری بازگردد؟
منتظر پاسخ روشنگرانه شما هستیم.
با احترام
داود حومنیان عضو هیات علمی دانشگاه تهران