به گزارش گروه علمی ایرنا، وبگاه آسوشیتدپرس در گزارشی آورده است: چرا انسان‌ها شروع به صحبت کردند؟ دانشمندان معتقدند که ژنتیک نقش بزرگی در این امر داشته است. آن‌ها می‌گویند تکاملِ این توانایی منحصربه‌فرد کلید بقای ما بوده است.
یافته‌های یک پژوهش جدید یک ژن خاص را به ریشه‌های باستانی زبان گفتاری مرتبط می‌کند. بر اساس این یافته‌ها، یک نوع پروتئین که فقط در انسان یافت می‌شود احتمالاً به ما در برقراری ارتباط به روشی جدید کمک می‌کند. گفتار به ما این امکان را می‌دهد که اطلاعات را به اشتراک بگذاریم، فعالیت‌ها را هماهنگ و دانش را منتقل کنیم و در مقایسه با پسرعموهای منقرض‌شده‌مان مانند نئاندرتال‌ها و دنیسوواها به ما برتری می‌بخشد.
لیزا فاینستاک (Liza Finestack) از دانشگاه مینه‌سوتا در آمریکا که در این پژوهش شرکت نداشت، گفت: مطالعه جدید «اولین گام خوب برای شروع بررسی ژن‌های خاص» است که ممکن است بر رشد گفتار و زبان تأثیر بگذارد.
یافته‌های دانشمندان ممکن است روزی حتی به افرادی که مشکلات گفتاری دارند کمک کند.
دکتر رابرت دارنل (Darnell Robert)، یکی از اعضای این گروه پژوهشی، گفت: واریانت ژنتیکی که توجه پژوهشگران را به خود جلب کرده بود، یکی از انواع ژن‌هایی بود که به ظهور هوموساپینس به عنوان گونه غالب که امروز شاهد آن هستیم کمک کرد.
دارنل از اوایل دهه ۱۹۹۰ میلادی روی پروتئینی به نام NOVA1، که برای رشد مغز بسیار مهم است، مطالعه کرده است. دانشمندان برای پژوهش اخیر، در آزمایشگاه وی در دانشگاه راکفلر نیویورک از روش ویرایش ژن کریسپر (CRISPR) استفاده کردند تا پروتئین NOVA1 موجود در موش‌ها را با نوعی از این پروتئین که به صورت انحصاری در انسان‌ها وجود دارد برای آزمایش اثرات واقعی واریانت ژنتیکی جایگزین کنند. آن‌ها در کمال تعجب مشاهده کردند نحوه ایجاد صدای حیوانات هنگامی که یکدیگر را صدا می‌زدند تغییر یافت.
بچه‌موش‌های دارای واریانت انسانی، هنگامی که مادرشان را می‌دیدند، به شیوه‌ای متفاوت از خواهران و برادرانشان با او صحبت می‌کردند. موش‌های نر بالغ دارای این واریانت نیز با دیدن یک موش ماده، برای جفت‌گیری به گونه‌ای متفاوت از موش‌های معمولی جیرجیر می‌کردند.
دارنل گفت: در هر دو این موقعیت‌ها، موش‌ها برای صحبت‌کردن انگیزه دارند و آن‌هایی که واریانت انسانی داشتند به گونه‌ای متفاوت صحبت می‌کردند که نقش این نوع ژن را در گفتار نشان می‌دهد.
گزارش این پژوهش به‌تازگی در مجله نِیچِر کامیوکِیشِنز (Nature Communications) منتشر شد.