به گزارش ایسنا، رضا رفیع در یادداشتی با این عنوان نوشت: ضمیمه ادب و هنر روزنامه اطلاعات: روز ولنتاین یا روز عشق یا روزعشاق ــ که گذشت و دیگر خطری ندارد ــ در فرهنگ مسیحی سده های میانه و سپس فرهنگ مدرن غربی، روز ابرازعشق است که به صورت سالانه برگزار می‌شود. این مناسبت هرسال در روز ۱۴ فوریه برگزار می‌شود. سابقه تاریخی روز ولنتاین به جشنی که به افتخار قدیس ولنتاین در کلیساهای کاتولیک برگزار می‌شد، بازمی‌گردد.

روز ولنتاین برگرفته از سنن روم باستان و مسیحیت است که ربطی به ما ندارد. این ابراز عشق معمولاً با فرستادن کارت ولنتاین یا خرید هدایایی مانند گل سرخ انجام می‌شود که سالهاست خرید خرس گنده هم بدان اضافه شده است.

اسناد کامل و دقیق ولنتاین در دست نیست و آنچه از پیشینه این روز می‌دانیم،کلهم با افسانه درآمیخته ‌است. طبق یک افسانه مشهور در سده سوم میلادی، در روم باستان در دوران فرمانروایی کلودیوس دوم که با خودش مشکل داشت، کشیشی به نام والنتین می‌زیسته ‌است. کلودیوس عقیده داشت که مردان مجرد نسبت به آنانی که همسر و فرزند دارند، سربازان جنگجوتر و بهتری هستند و راحت تر هم کشته می شوند و دردسر ندارند. از این رو ازدواج را برای مردان جوان امپراتوری روم قدغن ‌کرد بی پدر! والنتین معتقد بود که این حکم ناعادلانه و دیکتاتورمآبانه است؛ لذا مخفیانه عقد سربازان رومی را با دختران محبوبشان جاری می‌کرد. هنگامی که کلودیوس این امر را دریافت، والنتین را به مرگ محکوم کرد. مرگ بر کلودیوس ددمنش!

افسانه دیگری هم می‌گوید که شاید کشیش والنتین به علت نجات دادن و فراری دادن مسیحیان از آزار و شکنجه رومیان کشته شده باشد. مطابق یک افسانه، کشیش والنتین مهربان، خود عاشق دختر زندانبانش شده و نخستین کارت ولنتاین را خود او قبل از مرگش برای آن دختر فرستاده و در آن نوشته:«از طرف ولنتاین تو». به هرحال، هرچه هست، آمیخته با افسانه است، اما قشنگ است.

این کمترین در سر ندارد که چون خیلی ها این روز را بکوبد و له کند. خیر؛ روز خوبی است و موجب مفسده هم نیست. اگر در چهارچوب موازین اعلام شده انجام پذیرد، باعث ترویج مهر و محبت میان دوستان و همسران می شود و از دیدن صحنۀ اعدام بهتر است. گیر ما اینجاست که ایهاالناس!... یک مراسم صددرصد غربی و بیگانه با فرهنگ و تاریخ ما، چه ربطی به ما دارد که باید عشق و محبت خود را به همدیگر، در این روز مشکوک اثبات کنیم؟ مگر در تاریخ و فرهنگ ملی و آریایی خودمان، روزها و سنت های خوب کم داریم؟ حتی حافظ هم روی خوش نشان نداد به ولنتاین و در پرده گفت: 

 سال‌ها دل طلب جام جم از ما می‌کرد    آنچه خود داشت ز بیگانه تمنا می‌کرد

اگر تاریخ پرشکوه خودمان را ورق بزنید، می بینید که گذشتگان عاقل ما در همین راستا مراسم باشکوهی داشتند به نام روز«سپندارمذگان» که به هم ابراز عشق و محبت می کردند و هدیه می دادند. 

جشن سِپَندارمَذگان یا اِسپَندگان یا اِسفَندارمَذگان، یکی از جشن‌های ایران باستان است که در ۵ اسفند گاهشمار یزدگردی و ۲۹ بهمن گاهشمار خورشیدی برای گرامیداشت زن، زمین و مادر برگزار می‌شود. ابوریحان بیرونی در همین راستا در کتاب آثارالباقیه ـ چاپ خودش و با هزینۀ ‌شخصی ـ آورده ‌است که ایرانیان باستان این روز را روز بزرگداشت زن و زمین می‌دانستند.  خب حالا واقعاً حیف نیست که خود ما از روزگاران کهن یک همچین روز قشنگ و خوشگلی داشته باشیم که صددرصد مال اسلاف و اجداد خودمان است؛ آن وقت بچسبیم به ولنتاین روم باستان گلادیاتور پرور؟.... آدم نباید از خود بیگانه باشد و چشم بسته، مقلد بیگانه باشد. برای ما افت دارد.

از بیست و پنجم بهمن (روز ولنتاین غربی ها) تا بیست و نهم بهمن (روز سپندارمذگان خودمان)، مگر چند روز فاصله است؟ نمی توانید چهار روزصبر کنید ای جوانان برومند ایران زمین؟ شما که برای قبولی دانشگاه یا پیدا کردن کار یا ازدواج یا.....سالها صبر می کنید؛حتی صبر ایوب! خب حالا در این مورد خاص هم آسمان که به زمین نمی آید. چهار روز دندان روی جگر بگذارید. به خاطر چند روز معامله را به هم نزنید. بیایید خودمان باشیم و با صدای بلند فریاد بزنیم: ولنتاین نه؛ سپندارمذگان آری!

اگر کسی هم اختلاف دارد و نظرش با ما یکی نیست؛ کاری ندارد. مراجعه به آرای عمومی، راه حل است. صندوق های همه پرسی را بیاورید تا خود مردم نظر بدهند. آنچه مردم خود انتخاب کردند، همان را ملاک قرار دهیم و گرامی بداریم.

*بازنشر مطالب دیگر رسانه‌ها در ایسنا به منزله تأیید محتوای آن نیست و صرفا جهت آگاهی مخاطبان می‌باشد.

انتهای پیام