بارداری، دوره حیاتی در آینده سلامت کودک است، در حالی که همیشه توجه زیادی به سلامت جسمانی می‌شود این بار محققان تاثیر استرس مادر بر رشد جنین را بررسی کردند.

نتایج تحقیقات کنونی نشان می‌دهد که استرس در دوران بارداری ممکن است آثار اپی‌ژنتیکی بر روی ژن‌های جفت باقی بگذارد که با تنظیم کورتیزول مرتبط هستند. کورتیزول، نقش کلیدی در رشد جنین و پاسخ استرس ایفا می‌کند و اختلال در تنظیم آن می‌تواند اثرات ماندگاری بر رشد کودک داشته باشد.

این کشف بر اهمیت سلامت روان مادر تاکید دارد؛ وضعیت عاطفی مادر در دوران بارداری نه فقط او را تحت تاثیر قرار می‌دهد، بلکه می‌تواند از همان مراحل اولیه بر سلامت کودک اثرگذار باشد. همانطور که علم، ارتباطات جدید بین استرس و رشد جنین را کشف می‌کند، نتایج کنونی نشان می‌دهد که مراقبت‌های دوران بارداری باید شامل حمایت روانی در کنار نظارت بر سلامت جسمی باشد.

این تحقیقات بر روی این موضوع متمرکز شد که چگونه استرس مادر می‌تواند آثار بیولوژیکی روی جفت بگذارد. جفت، عضو حیاتی در دوران بارداری است که اکسیژن و مواد مغذی را برای جنین تامین می‌کند. همچنین به عوامل خارجی ازجمله استرس مادر پاسخ می‌دهد تا به جنین کمک کند تا با محیط خود سازگار شود، با این حال، روش‌های دقیق سازگاری جفت با عوامل استرس‌زا و تاثیرگذاری بر رشد جنین هنوز به طور کامل شناخته نشده است.

جفت و تنظیم استرس

اپی‌ژنتیک به تغییراتی اشاره دارد که بر عملکرد ژن بدون تغییر توالی دی‌ان‌ای تاثیر می‌گذارد و نتایج تحقیق کنونی منتشرشده در سایت ارث، نشان داد که استرس مادر می‌تواند باعث تغییرات اپی‌ژنتیکی در ژن‌های جفت شود. این تغییرات به ویژه بر ژن‌های دخیل در تنظیم کورتیزول مانند HSD۱۱B۲، NR۳C۱ و FKBP۵ تأثیر می‌گذارند. کورتیزول هورمون ضروری است که به بدن در پاسخ به استرس کمک می‌کند و در بارداری، با تأثیر بر رشد، متابولیسم و ​​عملکرد مغز، نقش مهمی در رشد جنین ایفا می‌کند.

هنگامی که استرس تنظیم مناسب کورتیزول را مختل می‌کند، می‌تواند بر توانایی کودک برای کنترل استرس پس از تولد تأثیر بگذارد. جفت معمولاً به عنوان یک مانع عمل می کند و میزان کورتیزول مادر را کنترل می‌کند که به جنین برسد. با این حال، اگر استرس عملکرد جفت را از طریق تغییرات اپی ژنتیکی تغییر دهد، ممکن است بر قرار گرفتن جنین در معرض کورتیزول تأثیر بگذارد و پیامدهای طولانی مدتی برای سلامت کودک داشته باشد.

تغییرات در ژن‌های مرتبط با استرس

محققان سطح کورتیزول و علائم افسردگی در طول بارداری را اندازه‌گیری و پس از زایمان، نمونه‌های جفت را جمع‌آوری و آنالیز کردند تا تغییرات اپی‌ژنتیکی را بررسی کنند.

یافته‌ها نشان می‌دهد که استرس در اوایل بارداری ممکن است قوی‌ترین اثر را بر این تغییرات اپی ژنتیکی داشته باشد. ژن‌های تغییر یافته مرتبط با تنظیم کورتیزول نشان می‌دهند که استرس مادر ممکن است بر رشد جنین تاثیر بگذارد و فراتر از بارداری ادامه یابد.

یافته‌های این تحقیق اهمیت مراقبت از سلامت روان مادران را از ابتدای بارداری تقویت کرد، زیرا استرس می‌تواند از طریق مکانیسم‌های اپی ژنتیکی که ما تازه در حال درک آن‌ها هستیم، اثری بیولوژیکی بر رشد کودک بگذارد. همچنین نشان داد، استرس مادر فقط نگرانی موقت نیست، بلکه می‌تواند سلامت آینده کودک را شکل دهد. مراقبت از سلامت روان باید بخشی جدایی‌ناپذیر از مراقبت‌های دوران بارداری باشد و اطمینان حاصل کند که زنان باردار حمایت عاطفی را در کنار نظارت بر سلامت جسمانی دریافت می‌کنند. پرداختن به استرس در مراحل اولیه ممکن است به جلوگیری از چالش‌های رشدی طولانی‌مدت در کودکان کمک کند. برای تایید این یافته‌ها و کشف مداخلات به مطالعات گسترده‌تری نیاز است.

نتایج تحقیقات آینده می‌تواند بر شناسایی عوامل خطری متمرکز شود که برخی از مادران را مستعد تغییرات اپی‌ژنتیکی مرتبط با استرس می‌کند. درک این خطرات ممکن است به توسعه مداخلات هدفمند برای حمایت از مادران باردار، به ویژه آنهایی که در موقعیت‌های آسیب‌پذیر هستند، کمک کند.

رویکرد جدید در مراقبت‌های دوران بارداری

مراقبت‌های بارداری به‌طور سنتی بر تغذیه، سلامت جسمانی و نظارت بر جنین متمرکز بوده است، با این حال، این نتایج نشان می‌دهد که سلامت روان مستحق توجه یکسان است. تکنیک‌های مدیریت استرس، حمایت روان‌شناختی و مداخلات اولیه می‌توانند بهزیستی مادر را بهبود بخشند و به بارداری سالم‌تر کمک کنند.

با اولویت دادن به سلامت عاطفی در دوران بارداری، ارائه‌دهندگان مراقبت‌های بهداشتی می‌توانند به تضمین نتایج بهتر برای مادر و نوزادشان کمک کنند. از آنجایی که تحقیقات برای کشف پیوندهای بیولوژیکی بین استرس و رشد جنین ادامه دارد، ادغام مراقبت‌های بهداشت روانی در ملاقات‌های روتین قبل از زایمان ممکن است به بخشی ضروری از مراقبت مادر تبدیل شود.

در حالی که تحقیقات بیشتری مورد نیاز است، این تحقیق بر ارتباط عمیق بین وضعیت روانی مادر و رشد کودک او تاکید می‌کند و مراقبت از سلامت عاطفی مادران باردار فقط برای آنها مفید نیست، بلکه ممکن است سلامت بلندمدت نسل بعدی را شکل دهد.

نتایج مقاله «ارتباط شاخص کفایت مراقبت‌های دوران بارداری با پیامدهای نوزادی» منتشرشده در پایگاه علمی جهاد دانشگاهی نشان می‌دهد که مراقبت‌های نامناسب و ناکافی دوران بارداری پیامدهای نامطلوب نوزادی را به همراه دارد. شاخص‌های زیادی برای کفایت مراقبت‌های بارداری در نظر گرفته می‌شود که باید به این موارد اهمیت لازم داده شود. نتایج عدم توجه می‌تواند شامل زایمان زودرس، مرگ جنین، وزن پایین زمان تولد نوزاد و زردی نوزاد باشد.

انتهای پیام