به گزارش خبرگزاری بسیج لرستان، ام البنین(س)، همسر حضرت علی(ع) بود دارای چهار فرزند بود که همه فرزندان خود را در کربلا، فدای ولایت و امامت کرد و سرانجام این مادر فداکار ۱۳ جمادی الثانی سال ۶۴ هجری به دیار باقی شتافت.

ام‌البنین با نام فاطمه‌ بنت‌ حزام (۶۴ یا ۷۰ق)، یکی از همسران امام علی (علیه‌السّلام) و مادر حضرت عباس (علیه‌السّلام) است. ام‌البنین را زنی شاعر و فصیح و از خانواده‌ای اصیل و شجاع شمرده‌اند.

 حضرت علی (علیه‌السّلام) با معرفی برادرش عقیل که عالم به انساب عرب بود، وی را که خاندانش در شجاعت معروف بودند، به همسری انتخاب کرد.

انتخاب ام البنین(ع) برای همسری علی(ع)
بعد از شهادت حضرت فاطمه زهرا(س)، علی بن ابیطالب(ع) برادرش عقیل را که آشنا به علم نسب شناسی عرب بود فراخواند و از او خواست که برایش همسری از تبار دلاوران برگزیند تا پسر دلیری برای مولا به ارمغان آورد.

عقیل ، فاطمه کلابیه را برای حضرت برگزید که قبیله و خاندانش،بنی کِلاب، در شجاعت بی مانند بودند،و حضرت علی (ع) نیز این انتخاب را پسندید.

محبت به فرزندان زهرا (س)
وقتی فاطمه دختر حزام وارد خانه امام علی (ع) شد و فرزندان آن حضرت را دید که در غصه از بین رفتن مادرشان در اوج جوانی هستند با خود عهد کرد که اولویت زندگی‌اش محبت به فرزندان زهرا (س) باشد و بتواند با محبت از درد و غم آن‌ها کم کند تا جایی که حتی فرزندان خودش هم این حرکت مادرشان را والا دانسته و فرزندان زهرا (س) را بسیار احترام می‌کردند.

فرزندان ام البنین(ع) :
ثمره زندگی مشترک ام البنین (ع) با حضرت علی(ع) چهار پسر بودند که به دلیل داشتن همین پسران، او را ام البنین ، یعنی مادر پسران می خواندند.نام فرزندان ایشان به ترتیب عبارتند از:
قمربنی هاشم حضرت ابوالفضل العباس(ع)، عبداللّه ، جعفر و عثمان.
فرزندان ام البنین همگی در کربلا به شهادت رسیدند و نسل ایشان از طریق عُبیداللّه فرزند حضرت ابوالفضل(ع)ادامه یافت.

ام البنین، پاسدار خاطره عاشورا؛
ام ‌البنین در واقعه عاشورا در کربلا حضور نداشت و در مدینه بسر می‌برد. هنگامی که بشیر پیک امام سجاد (ع) به او می‌رسد ابتدا خبر شهادت عباس بن علی را به می‌رساند. نقل است که حضرت بعد از شنیدن خبر شهادت حضرت عباس درباره امام حسین (ع) می‌پرسد و بشیر می‌گوید: «خداوند به شما صبر عطا کند هر چهار پسرت در کربلا به شهادت رسیدند» و ام‌البنین بدون توجه باز هم سراغ امام حسین (ع) را می‌گیرد و هنگامی که بشیر خبر شهادت آن حضرت را می‌دهد، فریاد می‌کشد و می‌گوید:«از شنیدن این خبر جگرم آتش گرفت و قلبم پاره پاره شد» و سپس شروع به شیون و زاری کرد.
از آنجایی که حضرت ام‌البنین (س) بانویی شاعره بود، پس از شنیدن خبر به شهادت رسیدن فرزندانش؛ هرروز با عبدالله فرزند حضرت عباس (ع) به قبرستان بقیع می‌آمد و با سرودن اشعار خود، دردمندانه گریه می‌کرد و مردم هم او را دلداری می‌دادند. حتی در بعضی از روایات نقل شده که مروان بن حکم نیز به قبرستان بقیع می‌رفته‌است و در آنجا گریه و زاری می‌کرد. همچنین پس از این که حضرت زینب به مدینه بازگشت و حضرت ام‌البنین را دید، به او شهادت فرزندانش را تعزیت گفت.
وی پس از واقعه عاشورا، از مرثیه خوانی و نوحه سرایی استفاده کرده تا ندای مظلومیت کربلاییان را به گوش نسل‌های آینده برساند ایشان هر روز به همراه پسر حضرت عباس(ع)، عبیداللّه که همراه مادرش در کربلا حضور داشت و سند زنده ای برای بیان وقایع عاشورا بود به بقیع می رفت و نوحه می خواند.

او با این اشعار، هم حماسه کربلا را بازگو و هم در قالب عزاداری به حکومت وقت نوعی اعتراض می کرد و مردم را که اطراف او جمع می شدند، از جنایات بنی امیه، آگاه می نمود.

ام البنین و روزهای آخر
او بعد از زینب کبری(ع)دارفانی را وداع گفت، ولی تاریخ نگاران سال ارتحال او را متفاوت نگاشته اند، به طوریکه عده ای آن را سال ۷۰ هجری بیان کرده اند و عده دیگری تاریخ وفات آن مادر فداکار را ۱۳ جمادی الثانی سال ۶۴ هجری دانسته اند که نظر دوم از شهرت بیشتری برخوردار است.

ام البنین را در بقیع، در جوار امام حسن مجتبی(ع)، فاطمه بنت اسد(ع) و دیگر شخصیت های اسلامی مدفون در آنجا به خاک سپردند.
گرد آورنده: کبری دریکوند

انتهای پیام /