آهن برای تولید هموگلوبین در گلبول‌های قرمز خون ضروری است و این پروتئین مسئول رساندن اکسیژن به تمام بدن است. اگر بدن آهن کافی نداشته باشد، بافت‌ها و ماهیچه‌ها عملکرد مناسبی نخواهند داشت و در نهایت به کم‌خونی می‌انجامد. در ادامه با مهم‌ترین علائم کمبود آهن آشنا می‌شوید:
خستگی غیرعادی: کمبود آهن باعث می‌شود اکسیژن کافی به بافت‌ها نرسد و احساس خستگی، پایین بودن انرژی، و کاهش تمرکز را به همراه داشته باشد.
رنگ پریدگی چهره: وقتی هموگلوبین کافی برای رنگ دادن به پوست وجود نداشته باشد، چهره ممکن است رنگ پریده شود.
تنگی نفس و درد در قفسه سینه: کاهش هموگلوبین موجب می‌شود که اکسیژن به درستی توزیع نشود و در نتیجه، شخص دچار تنگی نفس یا درد در قفسه سینه می‌شود.
سرگیجه و سردرد: مغز به دلیل کمبود اکسیژن، عصب‌ها را تحریک می‌کند که باعث سرگیجه و سردرد می‌شود.
تپش قلب: کمبود آهن باعث می‌شود که قلب بیشتر برای جبران اکسیژن تلاش کند که ممکن است منجر به ضربان قلب نامنظم شود.
صدمه دیدن پوست و مو: پوست و مو در اولویت بدن نیستند، بنابراین در صورت کمبود آهن، ممکن است خشک و شکننده شوند.
متورم یا دردناک شدن زبان و دهان: کمبود آهن ممکن است موجب التهاب و درد در زبان شود.
شکنندگی ناخن‌ها: در مراحل پیشرفته کم‌خونی، ناخن‌ها شکننده و قاشقی شکل می‌شوند.
بی‌قراری پاها: کاهش دوپامین در مغز می‌تواند باعث سندروم پای بی‌قرار شود.
شکم درد و ادرار خونی: همولیز و تجزیه گلبول‌های قرمز در اثر کمبود آهن می‌تواند باعث ادرار خونی شود.
نشانه‌های ثانویه‌ای مانند هوس‌های غیرمعمول، اضطراب، سردی دست و پا، و عفونت‌های مکرر نیز می‌توانند ناشی از کمبود آهن باشند. اگر این علائم را تجربه می‌کنید، مراجعه به پزشک و انجام آزمایش برای تشخیص کمبود آهن ضروری است.