شناسهٔ خبر: 70087410 - سرویس فرهنگی
نسخه قابل چاپ منبع: باشگاه خبرنگاران جوان | لینک خبر

بانوی دو عالم در جایگاه همسر و مادر

کارشناس مذهبی گفت:حضرت زهرا (س) در مقام مادر به عنوان منبع عطوفت و مهرورزی، تمام زندگی خود را وقف خدمت به فرزندان می کردند و در تربیت آنان از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کردند.

صاحب‌خبر -

باشگاه خبرنگاران جوان؛ زهره شعبانیسیده عفت حسینی وردنجانی، کارشناس مذهبی ضمن تسلیت ایام فاطمیه و سوگواری شهادت بانوی آب و آینه گفت: سخن از حضرت زهرا سلام الله علیها سخن از یک شخصیت و یک انسان نیست بلکه سخن از حقیقتی متعالی و نوری از انوار الهی بر روی زمین است که در شخصیتی والا و اسوه متجلی شده است.

او در تبیین مقام والای حضرت زهرا(س) گفت:  در روایات، معرفت ایشان هم رتبه معرفت شب قدر معرفی شده است، بنابراین عقل ناقص ما توان درک حقیقت وجودی این بانوی بزرگوار را ندارد لذا به سیره زندگانی ایشان متوسل می‌شویم و از لابلای صفحات نورانی این حیات طیبه، به گوشه‌هایی از جایگاه ایشان در نقش همسر، مادر  نمونه برای تمام اعصار می‌پردازیم.

حسینی بیان کرد: حضرت زهرا (س) در مقام مادر به عنوان منبع عطوفت و مهرورزی، تمام زندگی خود را وقف خدمت به فرزندان می‌کردند و در تربیت آنان از هیچ کوششی فروگذار نمی‌کردند.

او ادامه داد: یکی از نمونه‌های مهرورزی ایشان  با فرزندان را در مواجهه  با بلال روایت شده است ، زمانی که بلال از صحابه رسول خدا برای کمک به حضرت زهرا در آرام کردن گریه فرزندانشان شتافتند حضرت به بلال فرمودند: من به کودک مهربانترم. این جمله نشان از اولویت نقش مادری و نسپردن این مسئولیت به دیگری دارد.

این کارشناس مذهبی افزود: ایشان آموزه‌های تربیتی متعددی نظیر اهتمام به عبادت، خداخواهی، توجه به آخرت، لزوم همدلی و اهمیت به همسایگان، مردم داری و صله رحم را نیز به فرزندان می‌آموختند.

حسینی اظهار کرد:در مقام همسری، ایشان الگوی تمام نمای انجام وظایف زناشویی، اطاعت از همسر، ایجاد فضایی سرشار از آرامش در خانه، خیرخواهی و نصیحت گری ایشان، و عدم به خشم آوردن همسر بودند. در تایید نقش همسری حضرت زهرا (س) همین بس که امام علی علیه السلام ایشان را بهترین یاور برای اطاعت خدا و عامل فراموشی و از یاد بردن غصه‌ها و نگرانی هایشان خواندند.

این کارشناس مذهبی ادامه داد:مسئله دیگر، همراهی و دفاع از همسر است که در جای جای زندگی حضرت موج می‌زد و اوج آن را در جریانات بعد از رحلت پیامبر عظیم الشان اسلام و دفاع ایشان از ولایتمداری امیرالمومنین می‌توان دید تا جایی که ایشان جان خود را در برابر ولی خدا ایثار نمودند.