به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، نمایش چیزنامه با متنی کمدی از محمد محمدی و کارگردانی محمود موسوی روی صحنه رفته است. این اثر با نگاهی طنز به نبرد رستم با اسفندیار و تلفیقی از موضوعات امروزی داستان خود را به دید مخاطب می‌رساند. اجرای زنده موسیقی از نکات قابل توجه این نمایش است.
به بهانه اجرای این نمایش به گفت‌وگو با محمد محمدی نویسنده این نمایش پرداختیم که در ادامه می‌خوانید.
درباره روند نگارش نمایشنامه «چیزنامه» بگوئید؟
یکی از ضعف‌های جامعه ما دور بودن از مشاهیر کهن این سرزمین است ما غنی از افسانه‌های کهنی هستیم که متاسفانه هر چه جلوتر می‌رویم در ذهن مردم کمرنگ‌تر یا حتی رو به فراموشی، وظیفه همه ماست که این کهن بوم رو حفظ کنیم از مشاهیرش تا افسانه‌های بسیار زیبایی که توسط هنرمندانش نقل شده یا نوشته شده یکی از دلایل نگارش «چیزنامه» در همین راستاست که به زبان طنز روایت شده ولی سعی شده اطلاعات درستی را از شاهنامه به مخاطب منتقل و با رستم و اسفندیار و فردوسی آشناتر کند من زبان طنز را انتخاب کردم تا تماشاچی ارتباطی شیرین با قصه برقرار کند و با شخصیتهای شاهنامه ولی برای تفکری عمیق تر
چه شد که تصمیم گرفتید دغدغه‌ای چون حفظ میراث ملی و فرهنگی را در داستانی با تاکید بر شاهنامه فردوسی به نمایش بگذارید؟
متاسفانه تاراج میراث فرهنگی به مشاهیر ما رسیده و کشورها دارند این اسطوره‌ها را به نام خودشان می‌کنند. به طور مثال تاجیکستان داره تلاش میکنه که اداب و رسوم ایران را خودش ثبت کند. من در قسمتی از نمایش به این معضل اشاره میکنم.
دلال شاهنامه خطی فردوسی رو میخواد که برسونه دست رئیس جمهور تاجیکستان چوب پول خوبی به او میده این یعنی تاراج میراث ما کشورهای دیگه برای خلع سلاح فرهنگی ما سرمایه گذاری کردن این به قولی از کوتهی ماست که دیوار بلند است اگر ما سفت و سخت پشت میراثمون باستیم و مردم رو بیشتر اشنا کنیم قطعا این اتفاقات نمی افته بیایم قبل از اینکه خیلی دیر بشه مردم رو با متون قدیم اشنا کنیم باز هم تاکید میکنم ما در ادبیات بسیار غنی هستیم چرا باید رستم رو تو گنجه بزاریم تا غربی ها هرکول رو علم کنند چرا باید اسطوره های شاهنامه رو ازش حرفی نزنیم تا قصه های کتاب رو با روایتی دیگه تصویر سازی کنن و به مخاطب امروزی با لیبل خودشون در قالب فیلم و انیمیشن با شخصیتهای ابر قهرمان و غیره قالب کنن …
جایگاه نمایش ایرانی را چگونه ارزیابی می‌کنید؟ فکر می‌کنید مخاطبان امروز چقدر با نمایش ایرانی ارتباط برقرار می‌کنند؟
قطعا نمایشهای ایرانی به خاطر ادبیات غنی جایگاه والایی دارند و چون زاده فرهنگ خود ما هستند ملموس ترند و با مخاطبان میتونند ارتباط عمیقتری برقرار کنند
البته باید بگم متاسفانه هنرمندان ما کمتر به سراغ این متون میروند. شاید یکی از دلایلش برگرده به روند پر سلیقه مجوز گیری برای همین ترجیح میدن متونی رو انتخاب کنند که از قبل مجوز گرفته و پرسه پر دردسر مجوز رو طی نکنن که این خود یکی از دلایل مظلوم واقع شدن این نوع متون هست. ما در همین نمایش مشکلاتی داشتیم یکی از اونها این بود که چرا با فردوسی شوخی کردید.
این یک نوع نگاه جدید است تا با این روش تماشاچی رو با شاهنامه اشنا کنیم چرا باید اینقدر سخت گیری بشه چرا نباید با کسی شوخی کرد و اینهمه بت سازی برای چیه؟ حواسمون باید باشه تعصب هر چی بالاتر تنفر بیشتر بزاریم مخاطب ارتباط بزنه ولو با زبان طنز چرا اینقدر سختگیرانه به موضوع نگاه میکنیم و سلیقه ای برخورد میکنیم. بیاییم مردم رو با ادبیاتمون اشنا کنیم با داستانهایی که بر امده از ذهن همین مردم هست که ریشه در خاک کهنش دارند.
روایتها رو درست انتقال بدیم نزاریم این چراغ خاموش بشه بزاریم نسل جدید دنبال کنند این مفاخر رو و ببالند به این کهن دیار زر خیز
۲۴۵۲۴۵
∎