برترین‌ها: جامعه ایرانی علاوه‌بر اینکه با دشواری‌های پرشمار اقتصادی، اجتماعی و سیاسی روبه‌روست که اینها به شهروندان فشار وارد می‌کند و آنها را در بدترین وضعیت قرار می‌دهد شاهد شگفتی‌های قابل‌اعتنایی هم است. یکی از این شگفتی‌ها اظهاراتی‌ست است که مدیران و اداره‌کنندگان کشور به شهروندان می‌دهند و آنها را خشمگین و بهت‌زده می‌کنند. به‌طورمثال می‌توان به صحبت‌های محمدباقر قالیباف، رییس مجلس قانونگذاری اشاره کرد: دو سال است که واردات خودروی دست دوم را تصویب کردیم؛ چرا نمی‌گذارند خودرو وارد شود.
چه کسی مانع قالیباف است
عبدالجواد موسوی در روزنامه هم‌میهن نوشت: ما تا حالا فکر می‌کردیم «نمی‌گذارند»، مختص رؤسای‌جمهور است. خاصه از نوع اصلاح‌طلبش. البته با آمدن آقای پزشکیان ظاهراً دارد این سنت ناپسند منسوخ می‌شود اما رئیس مجلس، آن هم چنین رئیس مجلسی وقتی می‌گوید نمی‌گذارند، چه باید گفت.
رئیس قوه قضا هم اگرچه به‌صراحت چنین چیزی را بر زبان نمی‌آورد اما آن‌قدر از سیستم قوه‌قضائیه انتقاد می‌کند که به‌نظر می‌رسد شخص ایشان مخالف بسیاری از اتفاقاتی است که در آن حوزه رخ می‌دهد اما کسانی یا اراده‌ای مانع از تحقق همه نظرات ایشان است. اینکه در این مملکت همه بزرگان اپوزیسیون تشریف دارند و منتقد وضع موجودند چیز خیلی بدی نیست اما اینکه مدام عدم تحقق کارها را به گردن شخص یا اشخاص موهومی می‌اندازند خیلی بد است.
درحقیقت مصداق تشویش اذهان عمومی همین کاری است که این بزرگواران انجام می‌دهند و اگر انصافی درکار می‌بود، می‌بایست بابت همین یک فقره اتهام پای میز محاکمه حاضر می‌شدند. این شکل حرف زدن‌ها به‌نظر می‌رسد از دو صورت خارج نیست. یا یک‌جور گروکشی سیاسی است و دخلی به مردم ندارد یا اینکه حقیقتاً همینی هست که بزرگان به زبان می‌آورند.
اگر گروکشی سیاسی است و اهل سیاست دارند به زبان خودشان یکدیگر را تهدید می‌کنند که واقعاً بازی لوس و بی‌مزه‌ای است و جز بذر ناامیدی و یأس کاشتن در دل مردمی خسته و به تنگ آمده حاصل دیگری ندارد. تازه هیچ‌کس هم باور نمی‌کند که این تهدیدها به‌خاطر مردم باشد. هشت سال تمام محمود احمدی‌نژاد از یک لیست موهوم سخن می‌گفت که در جیب دارد و اگر به حرفش گوش نکنند آنها را رسوای عام و خاص خواهد ساخت.
کو؟ آن لیست کذایی کو؟ یک‌بار هم که خواست جدی جدی افشاگری کند و رئیس مجلس را بی‌آبرو سازد، بیش از همه حیثیت خود را بر باد داد. دیگرانی هم که مدعی گفتن حقیقت بودند و رقبا و دشمنان‌شان را مدام تهدید می‌کردند که اگر چنین و چنان نکنید به مردم خواهیم گفت چه کسانی مانع خدمت‌رسانی به آنها هستند، اهل لاف و گزاف بودند و هیچ‌وقت تهدیدشان را عملی نکردند.
در صورت دوم یعنی، اگر چنین چیزی حقیقت داشته باشد، اوضاع به‌مراتب بدتر است. در سرزمینی که زور حسن روحانی، باقر قالیباف و محسنی‌اژه‌ای به کسانی که مانع خدمت‌رسانی به مردم می‌شوند، نرسد و حتی نام آنها را نتوانند به زبان بیاورند اصلاً سیاست‌ورزی چه معنایی دارد؟ اصلاً چرا باید در چنین جامعه‌ای در انتخابات شرکت کرد؟ آیا این حرف‌ها به تلویح و تصریح به‌معنای انسداد تام و تمام سیاسی نیست؟
پس مخالفانی که آن‌قدر زورشان زیاد است که دو سال مانع از واردات خودروی دست دوم‌اند، چه کسی یا چه کسانی‌اند؟ فکر نمی‌کنید چنین شبهه‌افکنی‌ای ضدانسجام و منافع ملی است؟ آن هم در چنین وضعیتی که بیش از هر وقت دیگری مملکت نیاز به وحدت و همدلی دارد؟ یعنی این نکات ساده و بدیهی را روزنامه‌نگار یک لاقبایی می‌فهمد و رئیس محترم مجلس شورای اسلامی از درک آن عاجز است؟
این بخش حرف‌های رییس مجلس هم عجیب بود!
روزنامه جهان صنعت نیز در شماره امروز خود به سخنان تند رئیس مجلس درباره ناترازی‌های اقتصادی به ویژه ناترازی در تولید و مصرف حامل‌های انرژی اشاره کرده: قالیباف در بخشی از سخنانش گفت: «روزانه بین 25تا 30میلیون لیتر فرآورده از کشور قاچاق می‌شود؛ تردید نکنید این قاچاق سازماندهی شده است و مراکز تولید و مصرف‌کننده‌های اصلی اولین تهیه‌کننده‌های این قاچاق هستند. این حرف را با اطلاع بیان می‌کنیم پس آیا نباید چاره‌اندیشی کرد؟ مهم این است که مساله را به رسمیت بشناسیم.»
آیا بر زبان آوردن این سخنان از سوی رییس مجلس قانونگذاری و کسی که در دوره‌ای ریاست ستاد مبارزه با قاچاق را برعهده داشته شگفت‌انگیز نیست؟ دقت کنیم که او می‌گوید این قاچاق برنامه‌ریزی شده است و در این برنامه‌ریزی مراکز تولید و مصرف‌کننده‌های اصلی نقش دارند.
حالا که او آدرس دقیقی از عوامل قاچاق می‌دهد و می‌گوید که مراکز تولید در این میزان قاچاق فرآورده دست دارند آیا نباید خود او به‌عنوان یکی از سران قوا در این‌باره اقدام کند و به نهادهای نظارتی و اطلاعاتی یاد‌آور شود که با شتاب جلوی این مراکز تهیه‌کننده فرآورده‌ای نفت برای قاچاق را دستگیر کنند؟
آیا این مراکز تولید و مصرف اصلی فرآورده‌ها جزو پالایشگاه‌ها و نیز نیروگاه‌ها و پتروشیمی‌های بزرگ هستند؟ این داوری و این ادعای بزرگ از سوی یکی از سه نفر اصلی اداره‌کننده کشور را باید دنبال کرد و از او خواست دست‌کم به عنوان یک شهروند عادی که از یک خلاف بزرگ خبر دارد از این مراکز به نهادهای نظارتی و امنیتی شکایت کند.
شهروندان از امروز به بعد در انتظار این هستند که ببینند وی و دیگر نهادهای حکومتی آیا برای جلوگیری از قاچاق روزانه تا 30میلیون لیتر فرآورده کاری خواهند کرد یا این راه و این روش ادامه می‌یابد و در روزی دیگر، مدیری دیگر باز هم درباره وضعیت موجود سخنرانی خواهد کرد. حرف‌های رییس مجلس در این شرایط ناترازی فرآورده‌ها عجیب و قابل اعتناست.