جعفر محمدی در عصر ایران نوشت: آقای محمد باقر قالیباف، رئیس مجلس شورای اسلامی، گفته است: "قریب به ۲ سال است که واردات خودروی دست دوم را تصویب کرده ایم؛ چرا نمی‌گذارند؟ چطور می‌شود در سال بیش از ۸ میلیارد دلار قطعه وارد می‌کنند، ولی برای واردات خودروی کارکرده می‌گویند پول نیست! چرا؟ چون نمی‌خواهند اجازه رقابت بدهند."

در این باره چند نکته مهم قابل توجه است:

۱ - اول از همه باید از جناب قالیباف پرسید این فعل های بدون فاعل که می گویبد، مربوط به چه کسانی است؟ این هایی که نمی گذارند خودرو وارد شود کیستند؟ این ها که می گویند برای واردات خودرو پول نیست چه کسانی هستند؟ نام و مشخصات اینایی که نمی خواهند اجازه رقابت دهند چیست؟!

اگر نام این ها بر مردم و حتی بر رسانه های پر و بال بریده ایران مستور باشد، قابل درک است اما چرا مسوولان هیچگاه نامی از این موجودات موهوم که نمی گذارند  کار ملک و ملت به سامان شود، نمی برند؟! این ها چه کسانی هستند که حتی در دوران همگرایی دولت و مجلس همسوی اصولگرا نیز اراده شان را بر تصمیم این دو قوه تحمیل کرده و از تعقیب قوه قضائیه نیز در امان بوده اند؟!

به آقای قالیباف عرض می کنیم که دفعه بعد یا این مجهول الهویه را رونمایی کند یا اصلاً درباره شان حرف نزند و داغ ملت را تازه نکند؛ چرا که وقتی نمی تواند یا جرات ندارد نام و نشان شان را بر زبان بیاورد، طبیعتاً کاری هم نمی تواند بکند و هر چه می گوید حمل بر عوام فریبی می شود که "ایها الناس! دیدید چه نطق خوبی کردیم؟!"

۲ - این که مصوبه مجلس، در روز روشن و به مدت دو سال است که دارد خاک می خورد و کسی برایش تره هم خرد نکرده -بدان حد که صدای رئیس مجلس هم درآمده- بیش از هر چیزی، نشان از ضعف مفرط، آشکار و اظهر من الشمس مجلس است. وظیفه مجلس، تصویب قانون و به باد سپردن آن نیست، بلکه وظیفه مهم تری به نام نظارت بر حسن اجرای قانون را هم دارد که آن را به یاد نسپرده است!

اگر آن موجودات ناشناس، نام و نشان ندارند، نام، نام خانوادگی و تصاویر همه کوتاهی کنندگان در نظارت بر اجرای قانون واردات خودروی دست دوم ، جلوی چشم مردم است: همه نمایندگان مجلس شورای اسلامی و مشخصاً اعضای کمیسیون های مربوطه و هیات رئیسه و نهایتاً شخص رئیس مجلس.

۳ - گفته است ۸ میلیارد دلار برای واردات قطعات خودرو از کشور ارز خارج کرده اند. برای درک بهتر بزرگی این عدد بد نیست بدانید که اگر همین میزان ارز را به جای واردات قطعات و تولیدخودروهای بی کیفیت و ایرانی و چینی صرف واردات خودروهای دست دوم می کردند، می شد بین حدود ۶۰۰ هزار خودروی با کیفیت دست دوم زیر ۵ سال ژاپنی، کره ای و اروپایی وارد کرد؛ مثلاً می شد نیسان سانی مدل ۲۰۲۱ را  به قیمت ۱۰ هزار دلار خرید یا هیوندای النترای مدل ۲۰۲۳ را به قیمت ۱۵ هزار دلار وارد کرد یا کیا اوپتیمای مدل ۲۰۲۰ را زیر ۱۱ هزار دلار خریداری کرد یا برای نیسان ماکسیمای ۲۰۲۱ تقریبا ۱۶ هزار دلار داد و برای هوندا سیویک ۲۰۱۹ فقط ۱۰ هزار دلار پرداخت کرد و برای تویوتا یاریس ۲۰۲۲ فقط ۱۰ هزار دلار و قس علیهذا! 

انصاف دهید این خودروهای دست دوم، بهتر، بادوام تر، با رفاه تر، کم مصرف تر، ایمن تر و زیست محیطی تر از صفرهای مونتاژ داخل نیستند؟

همچنین با این 8 میلیارد دلار می شد 400 هزار خودروی 20 هزار دلاری صفر کیلومتر روز دنیا وارد کشور کنیم و با ادامه این روند در چند سال، خودروهای فرسوده  داخلی را با محصولات روز دنیا جایگزین کنیم و از محل صرفه جویی در مصرف بنزین و کاهش خسارات آلودگی هوا و تصادفات و ...، بیمه بیکاری کارکنان صنعت خودرو را تامین کنیم.

حال بگذریم که اگر در شرایط تحریم نبودیم، با همین 8 میلیارد دلاری که رسما هیچ و پوچ شده، می شد دو یا سه خودروساز بزرگ و معتبر را وارد چرخه تولید در ایران کرد تا هم تکنولوژی منتقل کنند، هم با قطعه سازان داخلی کار کنند، هم اشتغال بیافرینند و هم محصولات تولید ایران شان را صادر کنند و سود مشترک ببریم.

البته واقفیم که موضوع به این سادگی هم نیست و هزار پیچیدگی فنی و مالی و لجستیکی دارد؛ غرض، تاکید بر کلیت ماجراست که چه پول های بزرگی از سرمایه این ملت با بی تدبیری و البته رانتخواری، از بین می رود و این در حالی است که می توان این پول های نجومی را منطقی تر و ملی تر و عاقلانه تر خرج کرد.

اما به قول آقای قالیباف، موجوداتی بی نام و نشان نمی گذارند و تنها کاری که ما و مجلسیان می توانیم بکنیم این است که به یاد شخصیت خیالی خرزوخان در سریال شب های برره آقای مهران مدیری بیفتیم که بود و نبود!