به گزارش روز سه‌شنبه ایرنا، لین چیا لونگ، وزیر امور خارجه تایوان، در روزهای اخیر پس از دیدار با قانون‌گذاران اروپایی در بروکسل و نظارت بر تلاش‌ها برای تعمیق همکاری‌های دوجانبه در توسعه فناوری هواپیماهای بدون سرنشین بین تایوان و لیتوانی، سفر یک هفته‌ای خود به اروپا را به پایان رساند.

پیش از آن نیز تسای اینگ ون، رئیس سابق جزیره تایوان به منظور جلب حمایت بین‌المللی و ایجاد ائتلاف‌هایی جدید در برابر آنچه تهدیدات از سوی دولت مرکزی چین‌ می‌نامد، به جمهوری چک سفر کرده بود.

قبل از شروع ریاست لای چینگ ته رییس فعلی تایوان، هسیائو بیخیم، معاون وی، به چهار کشور اروپایی شامل بلژیک، جمهوری چک، لیتوانی و لهستان سفر کرده بود.

تحلیلگران می‌گویند این سفرها بخشی از تلاش‌های مداوم تایوان برای تعمیق تعامل با کشورهای اروپایی و نشان دهنده تلاش ریاست فعلی برای تمرکز بر تسهیل همکاری عملی و ملموس با تک تک کشورها است.

تایوان با توجه به این که توسط کشورهای جهان به عنوان یک سرزمین مستقل به رسمیت شناخته نشده است، تلاش می‌کند با ایجاد روابط اقتصادی و استراتژیک به جای روابط دیپلماتیک، منافع مشترک با سران کشورهای گوناگون به ویژه در اروپا بسازد.

این دیدارها در شرایطی صورت می‌گیرد که چین کارزاری دیپلماتیک با هدف منزوی کردن تایوان از جامعه بین‌المللی را از زمانی که تسای اینگ ون به عنوان رئیس‌ تایوان در سال ۲۰۱۶ روی کار آمد، آغاز کرد.

تارنمای تحلیلی روابط بین‌الملل، در گزارشی با اشاره به این کارزار نوشت: چین در چند سال گذشته به طور سیستماتیک متحدان دیپلماتیک تایوان را هدف قرار داده و تلاش کرده است تا آنها را متقاعد کند که همکاریشان با چین برای رونق اقتصادی و توسعه پایدار آنها مفیدتر خواهد بود و در عمل این رویکرد موفقیت‌آمیز بوده است.

زمانی که تسای اینگ ون، رئیس پیشین تایوان در مه ۲۰۱۶ (اردیبهشت ۱۳۹۵) به قدرت رسید، تایوان ۲۲ متحد دیپلماتیک داشت اما از سال ۲۰۱۶ تا ۲۰۲۴، ۱۰ کشور شامل سائوتومه و پرنسیپ، پاناما، بورکینافاسو، جمهوری دومینیکن، السالوادور، جزایر سلیمان، کیریباتی، نیکاراگوئه، هندوراس و نائورو روابط دیپلماتیک خود را با تایوان به نفع برقراری روابط با چین قطع کردند و در نتیجه، تعداد کشورهایی که تایوان را به عنوان یک کشور مستقل به رسمیت می شناسند از ۲۲ به ۱۲ کاهش یافته است.

در همین حال پکن از مشارکت تایوان در مجامع بین دولتی جلوگیری کرده است. تابستان ۲۰۲۴ کشورهای عضو سازمان جهانی بهداشت (WHO) به دلیل مخالفت‌های چین که این جزیره خودگردان را بخشی جدایی ناپذیر از قلمرو خود می‌داند، از دعوت تایوان به عنوان ناظر در هفتاد و هفتمین مجمع جهانی بهداشت (WHA) خودداری کردند.

در این گزارش آمده است: تلاش های چین برای منزوی کردن تایوان چند هدف اصلی را دنبال می‌کند. پکن می خواهد تایوان را از نظر دیپلماتیک در مورد هرگونه درگیری احتمالی در این تنگه آسیب‌پذیر کند، پکن با ممانعت از مشارکت تایپه در مجامع بین دولتی و مجبور کردن سایر کشورها به رسمیت نشناختن رسمی تایوان به عنوان یک کشور مستقل، به دنبال محدود کردن توانایی تایپه برای جلب حمایت دیپلماتیک است.

از سوی دیگر انزوای تایوان، امکان وقوع مذاکره با شرایط چین را افزایش می دهد. پکن پیش‌بینی می‌کند که با تضعیف جایگاه جهانی این منطقه، تایپه تمایل بیشتری برای شرکت در مذاکرات دوجانبه با شرایط مطلوب برای چین خواهد داشت. چین به دنبال فشار برای مذاکره با تکیه بر «اجماع ۱۹۹۲» است که بیان می کند هر دو طرف تنگه تایوان متعلق به چین است.

کشورهایی که تایوان را به رسمیت می‌شناسند

پکن به شدت خواستار جلوگیری از مداخله نیروهای خارجی در مسائل تایوان اعم از دولتی و غیردولتی است زیرا تصمیم گیرندگان کلیدی در چین، دخالت خارجی را مانع اصلی اتحاد دوباره چین و تایوان می دانند. آمریکا مهمترین عامل مداخله‌گر در این زمینه به شمار می‌آید.

تارنمای تحلیلی روابط بین‌الملل، در تحلیل خود اضافه می‌کند: هدف پکن برای دنبال کردن راهبردی برای منزوی کردن تایپه از نظر دیپلماتیک، جلوگیری یا محدود کردن تعاملات دیپلماتیک تایپه است. چین برای کشورهایی که به تایوان اجازه داشتن دفتر دیپلماتیک در خاک خود را می‌دهند، مجازات‌هایی شامل محدودیت‌های تجاری، توقف قطارهای باری و ممنوعیت واردات اعمال کرده است.

بر پایه این گزارش، چهارمین و آخرین هدف چین مشروعیت‌زدایی و بی‌اعتبار کردن مفهوم «دولت» در تایپه است. پکن با منزوی کردن تایوان در سطح بین‌المللی، تلاش می کند حاکمیت تایوان را یک نهاد سیاسی نامشروع نشان دهد و مفهوم «دولت تایوان» را تضعیف کند. قبل از ریاست تسای اینگ ون، تایوان به طور فعال در مجامع مختلف بین المللی مانند سازمان بهداشت جهانی (WHO) و سازمان بین المللی هوانوردی غیرنظامی (ICAO) با عنوان «چین تایپه» شرکت می کرد. این نتیجه تفاهم بین پکن و تایپه در دوران ریاست ما یینگ جئو در تایوان بود. حذف تایوان از مجامع جهانی این روایت پکن را تقویت می کند که وضعیت این منطقه مبهم و در نهایت تابع چین است.

ناظران عمدتا غربی همواره چین را به اعمال فشار بر تایوان از طریق یک کارزار دیپلماتیک گسترده‌ متهم می‌کنند و معتقدند، پکن با منزوی کردن تایپه تلاش می‌کند، مداخله خارجی را در موضوعی که مساله داخلی خود می‌داند به حداقل برساند.