رضا رئیسی، روزنامه‌نگار، در یادداشتی که در اختیار انصاف نیوز قرار داده است، نوشت:

دفاع بد و به دور از خلاقیت، واقعیت، هوشمندی و انسجام گفتاری و ساختاری، گاه بدتر از هجمه و تخریب راجع به فرد یا شاکله موصوف به آن ضربه و آسیب می زند. 

در ادبیات فولکلور و مثل های عامیانه از چنین رویکرد و وضعیتی به دوستی «خاله خرسه» یاد و تشبیه می کنند و مصداق بارز آن جریان یا افرادی هستند که به زعم خود می خواهند در وصف فرد یا نهاد و دولت متبوع خود، مدیحه سرایی کنند؛ اما در نهایت منجر به مرثیه سرایی می شود. 

دولت چهاردهم میراث دار وضعیت ناخوشایند و کلان بحران هایی با ریشه های چند دهه‌ای بوده که اکنون بیش و پیش از هر زمان دیگری به دلیل ممارست و تداوم وضعیت نشانه ها و تکانه های خود را نمودار و هویدا کرده و از طرف دیگر با آغاز به کار دولت و از همان فردای مراسم تحلیف رئیس جمهوری به ورطه یک تنش بی سابقه و مخاصمه و منازعه پردامنه و عریان در وضعیت سخت افزاری و شبه جنگی نیز رهنمون شد و به نوعی با تجربه بدیع و نامتعارفی در همان آغازین مراحل تاسیس و استقرار و تثبیت خود مواجه شد. 

عطف به همین شرایط، اهالی فن و نخبگان سیاسی و حتی حامیان گفتمانی دولت، انتظار شق القمر و تغییرات شگرف و دگرگونی های مهم و تعیین کننده از دولت تازه آمده نداشتند، به‌خصوص که مسعود پزشکیان در ایام کارزار تبلیغاتی-انتخاباتی خود از توقع سازی و ایراد وعده های انتخاباتی پرهیز و مراقبت داشت و به نوعی پذیرا و مروج رای آگاهانه بود، بر خلاف رقبای خود که پس از انتخابات نیز در فضاسازی و پروپاگاندای سیاه خود علیه دولت هنوز مهر تنفیذ رئیس دولت خشک نشده بود بر تنور مطالبه سازی و مطالبه گری دمیدند و به نوعی حامیان دولت را به ورطه واکنش در مسیر مطلوب خود سوق دادند. 

این روزها همزمان با صد روزگی دولت، شماری از تحلیل گران و حامیان فکری دولت وفاق ملی، سعی و اهتمام مجدانه‌ای به خرج می دهند که به هر ضرب و زوری شده برای دولت تازه آمده لیست بلند بالایی از دستاورد ساخته و پرداخته و به افکار عمومی حقنه کنند. 

حال آنکه دولت چهاردهم با توجه به آن عقبه پیش گفته و مخاطرات بی سابقه رخ داده و نیز بازه زمانی طی شده، فرصت و امکان تغییرات شگرف را در موضوعات راهبردی و مهم نداشته و انتظاری از آن نمی‌رفت و از طرف دیگر با توجه به اقدامات و تغییرات در بدنه و ساختار نیروی انسانی و نیز تغییر رویکردهای متصلبانه و نامناسب در مقولات فرهنگی و سیاسی کارنامه ای قابل قبول داشته و بعضی از اولین ها را نیز رقم زده است که هر چند نمادین به شمار می‌آید اما ریل گذاری مطلوب در مدتی کم است و مردم آن را نشانه مطلوبی از عزم و اراده دولت برای تغییرات پردامنه و در راستای حقوق شهروندی ارزیابی و لحاظ می کنند و نیازی به دستاورد سازی و مانور گسترده تبلیغاتی از سوی حامیان دولت روی آن نیست و به نوعی واکنش معکوس در پی خواهد داشت. 

به عنوان مثال به‌کارگیری ۴ تن از زنان در کابینه دولت، به‌کارگیری عبدالکریم حسین‌زاده در معاونت رئیس جمهوری  و دو استاندار از اهل سنت و دیدار با مولوی عبدالحمید، جملگی از اقدامات مثبت و بی سابقه و رو به جلو دولت چهاردهم بوده است؛ اما مانور گسترده تبلیغاتی روی آن به عنوان دستاورد 100 روزه دولت، نه تنها این اقدامات را در اذهان عمومی به تدریج لوث می‌کند که مخالفان را بر آن می دارد که بگویند دولت برای دستاورد سازی و پوشش مشکلات عدیده و دغدغه اقتصادی و معیشت مردم(که در پدید آمدن آن نقشی هم نداشته است) این چنین روی این موضوعات مانور می دهد و به نوعی از اجر و منزلت آن نزد افکار عمومی می کاهند و اقدام دولت را نمایشی جلوه‌گر می‌کنند.

یا در زمینه مذاکرات آتی و وعده شده میان ایران و تروئیکای اروپایی در ژنو عده ای از حامیان رسانه‌ای دولت شروع به غلو و آگراندیسمان پیرامون آن کرده و به نوعی سخن می‌گویند که گویی چه اتفاق بدیع و غیرمنتظره ای رخ داده و قرار است چه تحول شگرفی رخ دهد! 

حال آنکه با توجه به روند فرسایشی ٢٠ ساله در خصوص پرونده هسته‌ای مردم خسته از این فرآیند پرفراز و نشیب مذاکرات، دیگر آن جذابیت ادوار قبلی برایشان موضوعیت ندارد و این توقع سازی و تبلیغات با توجه به اینکه این تنها یک تغییر وضعیت مختصر در مسیر ترک مخاصمه و انقطاع در مذاکره است و بعید است که حداقل در کوتاه مدت و میان مدت تغییری ملموس ایجاد کند، باعث سرخوردگی دو چندان آنان حداقل در کوتاه مدت شده و دُز همراهی آنان در سیر تحولات دیپلماتیک را که لازمه پیشبرد دیپلماسی در اردوگاه خودی و پشت جبهه مذاکراتی هست، تقلیل و فروکاست خواهد داد. 

به هر تقدیر میان تلاش برای دستاورد سازی با حرکت در مسیر دستاورد سوزی فاصله ای به باریکی و ظرافت یک تار مو است و حامیان و کنشگران رسانه‌ای دولت باید این نکته را لحاظ کنند که نه جامعه و افکار عمومی و نه وضعیت و شرایط در عرصه و حیطه های مختلف پذیرای پروپاگاندای شیدا گونه و غلوآمیز نیست و دولت هم نیازی به آن ندارد و مردم به چنان بلوغ و آگاهی رسیده‌اند که از ورای همه اتفاقات سره از ناسره را تشخیص دهند کمااینکه به دور از همه اتفاقات چند سال اخیر و تبلیغات پردامنه و مانورهای گسترده در انتخابات مشارکت قابل قبول و آگاهانه داشتند. 

انتهای پیام