به گزارش خبرنگار فرهنگی ایرنا در نمایشگاه «چشم در چشم» ۱۲۰ اثر از هنرمندانی مانند فرانسیس بیکن، لوترک، پیکاسو، ونسان ونگوگ، اندی وارهول، جیاکومتی، جیمز انسوار، اداورد مونه، جیمز داین، رابرت راشنبرگ، فرنان لژه، خوان میره، کمال الملک، بهمن محصص، مارکو گریگوریان، محمود جوادی پور، احمد اسفندیاری، ژازه تباتبایی، کامبیز درمبخش، غلامحسین نامی، مهدی سحابی، فرشید ملکی، کوروش گلناری و ... در پنج گالری موزه به نمایش درآمده است.
در بیانیه این نمایشگاه به قلم جمال عرب زاده کیوریتور این نمایشگاه آمده است:
تصویری حاوی بازنمایی خصوصیات فردی سوژه؛ این عمومی‌ترین تعریف ارائه شده از یک پرتره است. در حالی که تاریخ پرتره نگاری مشتمل بر مفاهیمی فراتر از آن است در واقع پرتره یکی از عمومی ترین و کهن ترین اشکال تصویری است که خاستگاه آن را می‌توان تا تمدن‌های اولیه دنبال کرد اولین ارجاعات بصری پرتره، عموماً کارکردی نمادین داشتند.
یعنی از همان ابتدا پرتره بر چیزی ورای ظاهر سوژه اش دلالت می کرد. تجلی ملموس یک خدای باستانی یا نمادی از یک حکمران خیلی زود ارتباط بین این ژانر تصویری و بازنمایی قدرت در جامعه آشکار و در تمدن هایی مانند مصر و یونان به صورتی گسترده به کار گرفته شد.
همچنین کشف گستردگی ابعاد جایگزینی در پرتره امکان گسترش این قدرت نمادین را به عرصه ای فراتر از حیات سوژه یعنی مرگ مهیا ساخت. لذا باعث شد تا برای قرن‌ها پرتره ها قدرت نمادین مردگان را برای زندگان نمایندگی کنند. اگر چه آغاز این کارکرد پرتره از دوران باستان بود اما در پایان قرون وسطی و به واسطه پذیرفته شدن شمایلهای مقدس (آیکن) در مسیحیت به اوج خود رسید؛ هرچند این جنبه گرایش به فردگرایی را در پرتره کم رنگ تر کرد بازگشت دوباره به فردگرایی که ثمره اومانیسم دوران رنسانس بود جان تازه ای به پرتره نگاری بخشید.
نمایش فردیت در خصوصیات ظاهری سوژه در پرتره، نه تنها مدیون تغییر نگاه به انسان بلکه مرهون ابداع تکنیک های تصویری به خصوص در شمال اروپا بود برخی از این ابداعات تصویری شامل رنگ روغن و ابزارهای اپتیکی مانند اتاق تاریک بود؛ امری که در قرن هفدهم به دوران شکوه پرتره نگاری با هنرمندانی مانند روبنس، ولاسکز و رامبراند ختم گردید و موجب شد تا پرتره، جایگاه مهمی در میان دیگر ژانرهای نقاشی در آکادمی بیابد.
ابداع عکاسی در نیمه اول قرن نوزدهم، اگرچه باعث شد تا پرتره بازنمایانه به تدریج از نقاشی به عکاسی مهاجرت کند، اما همزمان نقاشان پرتره را به کاوش در مسیری جدید واداشت، جهان پنهان روح سوژه.
این نمایشگاه با ارجاع به بعضی از مفاهیم دخیل در پرتره نگاری منتخبی از آثار پرتره هنر مدرن و معاصر ایران و جهان متعلق به گنجینه موزه هنرهای معاصر تهران را به نمایش می گذارد.
موزه هنرهای معاصر موزه در سال ۱۳۵۶ در امیرآباد تهران بنا شد. بنای موزه را کامران دیبا در سبک معماری مدرن و با الهام از بادگیرهای کویری ایران طراحی کرد. موزه‌ی هنرهای معاصر تهران از معدود موزه‌های تهران است که از ابتدا به‌عنوان موزه طراحی‌شده و ساختمان آن متناسب با کاربرد موزه‌ای است.
در گنجینه دائمی موزه بیش از ۳۰۰۰ اثر ارزشمند از نخبگان هنرهای تجسمی نگهداری می‌شود که نزدیک به ۴۰۰ عدد از آنها، دارای ارزش استثنایی هستند. از جمله آثار مهم موزه، می‌توان به کارهای شاخصی از گوگَن، رُنوار، پیکاسو، ماگریت، ارنست، پولاک، وارهول، لُویت، و جاکومتی اشاره کرد.
موزه هنرهای معاصر تهران همچنین مالک مجموعه بسیار مهم و جامعی از هنر نوگرا و معاصر ایران است.
علاقه‌مندان می توانند هر روز غیر از روزهای دوشنبه از ۹ صبح تا ۶ عصر برای دیدن این نمایشگاه از موزه هنرهای معاصر تهران واقع در تهران، خیابان کارگر شمالی، حد فاصل بلوار کشاورز تا خیابان فاطمی، جنب پارک لاله بلیت تهیه کنند و از تماشای آثار این نمایشگاه لذت ببرند.