به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از وبگاه فیز، تصور می‌شود کشاورزی و دامپروری صنعتی به دلیل کنترل بهتر، امنیت زیستی و جداسازی دام‌ها، خطر ابتلا به بیماری‌های مشترک بین انسان و دام (آن‌هایی که از حیوانات به انسان منتقل می‌شوند) را کاهش می‌دهد.

محققان پژوهشی به سرپرستی دانشگاه اِکستر انگلیس انجام دادند و در آن تأثیر عوامل اجتماعی و اقتصادی را که معمولاً در ارزیابی‌های سنتی نادیده گرفته می‌شود، بررسی کردند. این مقاله در مجله انجمن سلطنتی علوم انگلیس Royal Society Open Science منتشر شده است. این پژوهش نشان می‌دهد آثار کشاورزی و دامپروری صنعتی در بهترین حالت نامشخص است و در بدترین حالت ممکن است خطر بیماری‌های عفونی نوپدید را افزایش دهد.

استیو هینچلیف (Steve Hinchliffe)، استاد دانشگاه اکستر، اظهار داشت: همه‌گیری کووید ۱۹ توجه‌ها را به بیماری‌های عفونی نوپدید، به‌ویژه ویروس‌های مشترک بین انسان و دام جلب کرد. پیدایش و انتقال این ویروس‌ها به عوامل متعددی از جمله تماس بین انسان‌ها و حیوانات و نحوه استفاده انسان‌ها از زمین بستگی دارد و دامداری نقش بالقوه مهمی را در افزایش خطرات ایفا می‌کند.

چنین خطرهایی معمولاً از نظر علوم میکروب‌شناسی، بوم‌شناسی و دامپزشکی ارزیابی می‌شوند، پژوهش جدید نیاز به در نظر گرفتن عوامل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی را گوشزد می‌کند.

پروفسور هینچلیف گفت: بیماری همیشه چیزی بیش از انتقال پاتوژن (بیماری‌زا)، تماس و سرایت است.

این استاد دانشگاه معتقد است: افسانه‌ای که درباره کشاورزی صنعتی وجود دارد، این است که دام‌ها را از حیات وحش جدا و در نتیجه خطر بیماری‌هایی که بین آن‌ها منتقل می‌شوند را متوقف می‌کنیم؛ اما این مزارع در دنیای واقعی وجود دارند؛ بنابراین ساختمان‌ها و نرده‌ها ممکن است آسیب ببینند، حیات وحش مانند موش‌ها یا پرندگان وحشی ممکن است وارد ساختمان‌ها شوند و کارگران هم به این طرف و آن طرف می‌روند. خلاصه اینکه همیشه احتمال بروز حوادث وجود خواهد داشت.

وی گفت: هنگامی که عوامل اجتماعی، اقتصادی و سیاسی در نظر گرفته شوند، خطر همه‌گیری ناشی از کشاورزی صنعتی نگران‌کننده است؛ به عنوان مثال، ساختمان‌های مزارع اروپایی ممکن است قدیمی و نگهداری آن‌ها پرهزینه باشد و مزارع بزرگ آمریکا نیز برای رفع نیاز به تهویه مطبوع، معمولاً سازه‌های بتنی در هوای آزاد هستند.