مرتضی رضایی؛ در شرایطی که مناظره کاندیدای انتخابات ریاست جمهوری از صدا و سیما پخش می شود و کاندیدا با حضور در برنامه های مختلف از برنامه های خودشان می گویند اما باید گفت که سهم ورزش از این مناظره ها و برنامه های فشرده تقریبا هیچ است!کاندیدای مورد نظر از برنامه های سیاسی،اقتصادی،فرهنگی،هنری و اجتماعی و …خودشان بارها و بارها حرف زده اند اما تا به امروز مشاهده نشده که یکی از کاندیدا بیاید و درباره ورزش و مشکلات مربوط به آن حرف بزند.

به همین بهانه با سعید فائقی گفت و گو کردیم تا او نظرش در این باره را بگوید.مردی که تجربه سال ها در ورزش و البته سیاست را دارد و بدون شک راهکارهایی که می دهد می تواند در مسیر پیش رو برای کاندیدا مثمر ثمر باشد.

در برنامه های مختلفی که برای انتخابات ریاست جمهوری برگزار شده،کاندیدا درباره موضوعات مختلفی صحبت کرده اند،اما ظاهرا هیچ کدام از این کاندیدا برنامه ای برای ورزش ندارند،یا بهتر بگوییم دغدغه شان نیست.

اتفاقا برای خودم هم جالب است که چرا هیچ کدام از کاندیدا درباره مقوله ورزش حرف نمی زنند.البته ما عادت کرده ایم!از این شش کاندیدا اگر اشتباه نکنم ۵ تای آنها نماینده مجلس بوده اند؛درباره آقای پورمحمدی شک دارم.آنها به خوبی می دانند که در مجلس،ورزش در حوزه کمیسیون فرهنگی پیگیری می شود و شب قبل هم که داشتند درباره فرهنگ بحث می کردند.اگر می گویم به این اتفاقات عادت کرده ایم به این دلیل است که حداقل بنده یادم نمی آید که برای مدیران سطح بالا ورزش دغدغه باشد.

به نظر شما چرا به این شکل است؟

متاسفانه مدیران نسل اول انقلاب بیشتر کسانی بودند که یا با ورزش آشنایی نداشتند یا خیلی جزئی پیگیر آن بودند.اوایل انقلاب،ورزش بیشتر برای چریک ها مهم بود و برای آمادگی جسمانی بهتر.به یاد دارم که آقایی بود به نام مهرآیین که از جودو کاران بودند و جالب اینجاست که می خواستند از این توانایی شان برای دزدیدن شهرام استفاده کنند!

کدام شهرام؟

شهرام پسر اشرف پهلوی.اما جالب تر اینکه شهرام پهلوی هم خودش ورزشکار بود و از دست مهرآیین فرار کرده بود.همان زمان بحث جودو در بین سیاسیون باب شده بود و می گفتند هر کسی می خواهد،بیاید و در کوه و در قله آموزش جودو ببیند.البته آن هم قطعی بود.

به نظر می رسد که ورزش اسبابی است برای سوءاستفاده های سیاسی.شما این را چقدر قبول دارید؟

شک نکنید!در جمع عزیزان سیاسی ما که مبارزات سیاسی هم کرده اند خیلی کم آدم داریم که ورزشکار هم بوده باشد.همه این عزیزان از ورزش به عنوان ابزار استفاده می کنند،نه از خود ورزش،بلکه از ورزشکارانی که جایگاه اجتماعی خوبی بین مردم دارند.

توصیه ای به کاندیدای ریاست جمهوری دارید؟

نباید فرصت را از دست بدهند.حیف است.همه دوستان ما دغدغه شده اقتصاد.حالا مناظره بعدی در خصوص سیاست است و ای کاش دوستان در حوزه سیاست و ورزش هم ورود کنند.باور کنید این بسیار موثر است.حتی من پیشنهاد می دهم که از المپین های ما به عنوان رایزن های فرهنگی استفاده شود.یک ماه دیگر المپیک است؛شما ببینید در این رویداد کدام چهره سیاسی را می شناسند؟اما وقتی یک المپین وارد می شود فصا بهم می ریزد.بدون تعارف در المپیک ها برای سیاسیون تره هم خرد نمی کنند.حتی وزیر امور خارجه کشوری را هم نمی شناسد اما المپین ها را حلوا حلوا می کنند.

بدون شک ظرفیت ورزش خیلی بالاست و …

چد سال پیش آقای رسول دست شان درد نکند.ایشان دبیر کل کمیته وقت بودند.اصلا ورود چین به بازی های آسیایی با همت ایشان بود.من می خواهم از اهمیت ورزش برای شما بگویم.حتی زمانی شنیده شد که نخستین مذاکره چینی ها و آمریکایی ها به واسطه ورزش پینگ پنگ انجام شده بود.این یعنی ورزش قدرت دارد،جایگاه دارد و جهان روی آن حساب می کند.قطعا در داخل ایران هم ورزش و ورزشکاران جایگاه خودشان را دارند و جزو سردمداران این مملکت هستند.باید از ظرفیت آنها به خوبی استفاده شود.

به نظرتان کاندیدا گوش می دهند؟

من پیشنهاد دادم.حتی بر این عقیده بودم که ای کاش آقای پزشکیان به جای دکتر ظریف علی دایی را با خودش به مناظره می برد.یا آن یکی کاندیدا می توانست اسطوره ورزش مشهد را با خودش ببرد.باور کنید این اتفاق به نفع شان بود.

شاید هنوز به این باور نرسیده اند که ورزش و چهره های ورزشی می توانند کمک حال باشند.

شما بگویید و بنویسید وآقایان هم بخوانند.هیچ پدیده سیاسی‌ای نمی تواند اتفاقی مثل هشت آذر را که فوتبال و ورزش رقم زد را رقم بزند.هیچ پدیده ای.بهتر است آقایان از فرصتی که دارند بهره ببرند و این را بنده به عنوان پیشنهاد مطرح می کنم.

۲۵۱ ۲۵۱