نیروگاه‌های هسته‌ای سنتی در ایالات متحده همه از نوع رآکتور آب‌فشرده هستند که از آب برای خنک‌سازی استفاده می‌کنند. اکنون بیل گیتس در تلاش برای ساخت نوع جدیدی از رآکتورهای هسته‌ای است که به جای آب، از سدیم مذاب برای خنک‌سازی استفاده می‌کند. هدف این پروژه که با همکاری شرکت ترا پاور و وزارت انرژی ایالات متحده اجرا می‌شود، این است که تا سال ۲۰۳۰ رآکتور آزمایشی جدیدی در محوطه‌ای در شهر کمرر در ایالات وایومینگ ساخته شود.

ایالات متحده یکی از اولین کشورهایی است که انرژی هسته‌ای را برای مصارف غیرنظامی تجاری تولید کرده، اما از اواخر دهه ۱۹۷۰ پیشرفت چندانی در این حوزه حاصل نشده است.

تمام نیروگاه‌های هسته‌ای ایالات متحده از نوع رآکتورهای سنتی آب‌فشرده هستند و بر فناوری‌های اتکا دارند که بیش از ۴۰ سال پیش ابداع شدند. بااین‌حال ساخت و نگهداری از این نیروگاه‌ها پرهزینه است.

صنعت هسته‌ای آمریکا همچنین طی حادثه ذوب جزئی نیروگاه تری مایل آیلند در سال ۱۹۷۹ آسیبی جدی دید و این امر موجب تاخیر در ساخت رآکتورهای جدید به دلیل تاخیر در فرایندهای نظارتی شد.

ایده ساخت رآکتورهای ناتریوم این است که فلزات مایع در جذب گرما بهتر از آب هستند و درعین‌حال فشار ثابتی را نیز حفظ می‌کنند. با استفاده از سدیم مایع که نقطه جوش آن بیش از هشت برابر نقطه جوش آب است، نیروگاه‌های ناتریوم می‌توانند گرمای بیشتری را از هسته رآکتور جذب کنند. حتی اگر رآکتور از کار بیفتد، سدیم بدون رسیدن به دماهای خطرناکی که به ذوب‌شدن منجر می‌شود، جذب گرما را ادامه می‌دهد.

گیتس می‌گوید علاوه بر ایمنی بالاتر، رآکتور جدید همچنین شامل سیستم ذخیره انرژی است که به آن اجازه می‌دهد میزان برق تولیدی خود را در هر لحظه کنترل کند. این قابلیت در رآکتورهای هسته‌ای منحصربه‌فرد است و برای ادغام با شبکه‌های برقی که از منابع متغیری مانند نیروی خورشید یا باد استفاده می‌کنند، ضروری است.

درحالی‌که شرکت تراپاور درحال انجام روند طولانی تایید و دریافت مجوز است، گیتس وقت را تلف نکرده و قصد دارد مرکزی آزمایشی بسازد که اجزای سیستم را آزمایش و سدیم مایع را منتقل کند تا درنهایت بتواند در رآکتور استفاده شود. در صورت تایید ساخت رآکتور، گیتس امیدوار است آن را تا سال ۲۰۳۰ راه‌اندازی کند.

بنا به‌گفته‌ی برخی از دانشمندان، رآکتورهای ناتریوم ممکن است نسبت‌به رآکتورهای مرسوم ازنظر بازده مصرف اورانیوم ضعیف‌تر عمل کنند و میزان تولید ضایعات هسته‌ای را کاهش ندهند. همچنین این احتمال وجود دارد که با خطرات ایمنی مواجه شوند که مختص این نوع رآکتور است و در رآکتورهای گذشته وجود نداشته است.

بنابراین، آینده انرژی هسته‌ای در ایالات متحده همچنان سوالی بی‌پاسخ است، اما برای مقابله با چالش تغییرات اقلیمی به جایگزین‌های جدیدی نیاز است که به سوخت‌های فسیلی متکی نباشند. در آینده خواهیم دید که آیا روش گیتس واقعا چاره‌‌ساز خواهد بود یا نه.