همشهری آنلاین- ابوذر چهل امیرانی: شغل «روده‌تابی» یا «زه‌تابی» سابقه طولانی در کشورمان دارد. افرادی که در این حرفه مشغول بودند، روده گوسفند را با زحمت بسیار زیاد تاب می‌دادند تا از آن زه تیر و کمان بسازند که در جنگ‌ها و نمایش پهلوان‌ها استفاده می‌شد.

بعدها از این زه برای ساخت کمان حلاجی، آلات موسیقی و شلاق چهارپایان استفاده شد. از آنجا که چنین شغلی در کشورهای دیگر مرسوم نبود، مسئولان شوروی سابق به ایران آمده و در این حرفه سرمایه‌گذاری کردند.

قدیمی‌های منطقه۱۷ از پدر و مادران‌شان نقل می‌کنند که آلمانی‌ها در زمین‌های ضلع جنوبی خط آهن تهران- اهواز و اطراف خیابان آل‌احمد فعلی شروع به ساخت کارخانه‌های زه‌تابی کردند. به همین خاطر اسم این بخش از منطقه به زهتابی معروف شد و هنوز هم سر زبان‌هاست.

این کارخانه‌ها بیش از نیم قرن پیش در این قسمت از منطقه۱۷ ساخته شدند و با توجه به اینکه هنوز هم صادرات روده گوسفند از ایران به اروپا به خصوص آلمان زیاد است و گفته می‌شود کشورمان پس از زعفران و خاویار، سومین صنعت ارزآور خود را مدیون آن است، به احتمال قوی چنین روایتی صحیح است و آلمانی‌ها در راه‌اندازی آنها نقش داشته‌اند.

این محدوده از منطقه۱۷ در سر راه کشتارگاه تهران هم قرار داشت و دامداری‌های زیادی در اینجا فعال بود. به همین خاطر تأمین روده برای کارخانه‌های زهتابی آسان بود.

پس از پیروزی انقلاب و مهاجرت گسترده اقوام مختلف به اراضی منطقه۱۷، این کارخانه‌ها تعطیل شدند و جای خود را به کارگاه‌های کاشی‌پزی و موزاییک‌سازی دادند. البته از این کارگاه‌ها هم اثری باقی نمانده و جایشان را خانه‌ها به‌خصوص مغازه‌ها و فروشگاه‌های کاشی و سرامیک گرفته‌اند.