به گزارش سرویس بین الملل خبرگزاری صدا و سیما، اندیشکده انگلیسی «چتم هاوس» در مطلبی درباره مذاکرات وین نوشت: مذاکرات در وین با هدف احیای مجدد برنامه جامع اقدام مشترک (برجام) پس از خروج ترامپ در سال ۲۰۱۸، وارد هشتمین دور خود شده است. پس از چند تاخیر و اختلاف نظر، سرانجام به نظر می‌رسد آمریکا، انگلیس، فرانسه، آلمان، روسیه و چین (معروف به ۱+۵) و ایران در سطح فنی پیشرفت‌هایی کرده است؛ هرچند که این پیشرفت‌ها بسیار اندک است.

برجام یک توافقنامه فنی بسیار پیچیده و ۱۵۴ صفحه‌ای است. کاهش شکاف‌ها درباره مسائل پایبندی، رفع تحریم‌ها و توالی نیازمند زمان، فضا و خلاقیت در شرایط عادی است، اما اکنون سخت‌تر شده است، زیرا هیئت تهران از ملاقات با تیم بایدن خودداری کرده است. در حالی که اشتها برای توافق در میان همه طرف‌ها همچنان بالاست و نشان‌دهنده یک گام مهم رو به جلو در پرداختن به چالش‌هاست، سطوح شدید بی‌اعتمادی، محدود شدن بازه زمانی، خطر اشتباه محاسباتی و خطرات تشدیدکننده همچنان در این فرآیند وجود دارد.

برای دستیابی به یک توافق محکم، تصمیمات سیاسی مهمی در مورد رفع تحریم‌ها، ترتیب‌بندی، پایبندی ایران و تقاضای تضمین‌ها مورد نیاز است. زمانی که دولت ترامپ تحریم‌هایی را علیه ایران وضع کرد، بیش از ۱۵۰۰ فرد و نهاد ایرانی را تعیین کردند و در عین حال فروش نفت ایران را محدود کردند و دسترسی این کشور به بازار‌های مالی را ممنوع کردند. با این حال، تعدادی از این تحریم‌ها در فهرست تحریم‌های هسته‌ای قرار نگرفته‌اند، اما در عوض، دارای نام‌های تروریستی یا حقوق بشری هستند. در حالی که ایران خواستار لغو همه تحریم‌های دوران ترامپ شده است، دولت بایدن بعید است که تحریم‌های غیرهسته‌ای را لغو کند.

توالی انطباق و تأیید نیز حیاتی است. تهران به رغم پایبندی خود به توافق، با خروج آمریکا سوخت و تمایلی به بازگشت به پایبندی به توافق هسته‌ای بدون تضمین لغو تحریم‌های آمریکا ندارد. اما ساعت در حال حرکت است و پیشرفت برای آمریکا و اروپا بسیار کند است. با توجه به اینکه انتخابات کنگره آمریکا برای نوامبر ۲۰۲۲ تعیین شده است، بایدن زمان محدودی برای اختصاص دادن به این موضوع دارد، در حالی که انقضای برخی محدودیت‌های برجام از سال ۲۰۲۳، به اصطلاح «بند‌های غروب آفتاب»، همچنان یکی از موضوعات کلیدی برای گروه ۱+۵ است.

تقاضای ایران برای تضمین تضمین این توافق و جوایز اقتصادی آن در صورت خروج آمریکا از توافق برای بار دوم، بزرگترین نقطه گیر باقی می‌ماند. ایران بدون محافظت از اقتصاد خود در برابر دور‌های بعدی تحریم‌های آمریکا نمی‌تواند خطر افتادن در همان دام قبلی را بپذیرد.