سرویس ورزشی جوان آنلاین: پیمان نصیری، قهرمان بازی‌های پارالمپیک ۲۰۱۲ لندن و نفر سوم پارالمپیک ۲۰۱۶ ریو و دارنده چند مدال طلا در بازی‌های پاراآسیایی، یکی از این ورزشکاران است. ورزشکار کرمانی و همشهری سردار سلیمانی که خاطراتش حال و هوای دیگری دارد، حال و هوای روز‌هایی که هنوز سردار دل‌ها گمنام‌تر از این روز‌ها بود. نصیری می‌گوید: «اولین بار سال ۷۰ سردار را دیدم، وقتی که در نمازخانه مدرسه ما به نماز ایستاده بود. جالب اینکه به همراهانش سپرده بود با ما کاری نداشته باشند. وقتی پدرم به دیدارش آمد به ما گفت که او حاج قاسم سلیمانی، فرمانده جبهه‌های جنگ است که یک‌تنه کار‌های بزرگی انجام داده است. آن روز حسرت بوسیدن روی سردار به دلم ماند، اما به خودم قول دادم که در فرصت بعدی این کار را انجام دهم. قبل از اعزام به پاراآسیایی ۲۰۱۴ با خودم گفتم اگر طلا بگیرم آن را تقدیم سردار می‌کنم و این نعمت نصیبم شد. حاج قاسم بزرگواری کردند و خود به خانه ما آمدند. خیلی صمیمی و راحت به من گفتند که قدردان زحماتمان هستند که پرچم ایران را به اهتزاز درمی‌آوریم. حاج قاسم، ما را برادر جهادی خود می‌دانست. او آبروی ایران بود، اجازه نخواهیم داد پرچمی که برافراشته به زمین بیفتد.» نازنین ملایی، بانوی قهرمان قایقرانی کشورمان هم خاطره دیدار با سردار را اینگونه عنوان می‌کند: «زمانی که مدال طلای روئینگ آسیا را کسب کردم، شناخت زیادی از سردار سلیمانی نداشتم، اما با مشورت سرمربی تیم ملی مدالم را به ایشان تقدیم کردم. من احساس کردم مدالم را تقدیم کسی می‌کنم که با سایرین متفاوت است. نگاهش و درکش از دنیا با سایر انسان‌ها تفاوت داشت. او بار‌ها پرچم ایران را در کشور‌های مختلف و در مبارزه با دشمن برافراشت. ما فقط در ورزش پرچم ایران را برافراشته‌ایم و تقدیم مدالم به او حداقل کاری بود که می‌توانستم انجام دهم.» آرین غلامی، شطرنج‌باز جوان کشورمان، اما بهترین مدال زندگی‌اش را از دستان سردار سلیمانی گرفته است. او که پس از عدم رویارویی با نماینده رژیم غاصب صهیونیستی به دیدار سردار رفت، می‌گوید: «به ایشان گفتم، می‌خواستم با این اقدام، گوشه کوچکی از کار و مسیرش را ادامه دهم تا همه در کنار هم به هدفمان نزدیک شویم. حاج قاسم سلیمانی معتقد بود که همه ما باید در عرصه خودمان بهترین باشیم و به یکدیگر کمک کنیم؛ فرقی هم ندارد که در میدان جنگ باشد یا عرصه ورزش.»