زندگی از نگاه این قهرمانان جاده‌ای است پر از سربالایی و سرپایینی که توقف و درجا زدن در این جاده معنایی برای‌شان ندارد. رقابت‌های بین‌المللی پله نوردی در برج میلاد و بالا رفتن از 1693 پله، آوردگاهی بود که زنان ما با وجود امکانات کم و محدودیت‌هایی که سالهاست گریبانگیر ورزش بانوان است، سخت‌ترین موانع را پشت سر گذاشتند و در میان حیرت ورزشکاران 19 کشور دنیا بر سکوی قهرمانی ایستادند. زندگی این زنان قهرمان سرشار از تلاش و پشتکار است که در هر فصل آن امید به زندگی متبلور است.
سمانه اسفندیاری و رقیه شریفی دو بانوی ایرانی هستند که در رقابت‌های بین‌المللی پله نوردی در برج میلاد در حضور نمایندگانی از کشورهای مختلف جهان توانستند پله‌های موفقیت را بسرعت طی کرده و بر سکوی قهرمانی بایستند. این دوبانوی قهرمان از تلاش‌هایی که برای رسیدن به قله افتخار و موانعی که پشت سر گذاشتند گفتند. زندگی از نگاه آنها شناختن توانایی و تلاش برای پرورش آن و تسلیم نشدن در برابر مشکلات است.
پله‌های موفقیت
وقتی آخرین گام‌ها را برای رسیدن به بالای برج میلاد و ایستادن بر فراز ششمین برج بلند مخابراتی جهان برمی‌داشت ایمان داشت که سکوی افتخار چیزی نیست که دست او به آن نرسد. نگاه تحسین‌آمیز ورزشکاران خارجی که از ادامه راه بازمانده بودند انگیزه او را چند برابر کرده بود. سمانه اسفندیاری بانوی قزوینی که سه ماه قبل با قهرمانی در رقابت‌های پله نوردی کشور توانست رکوردجدیدی به نام خود به ثبت برساند، این بار در میان 17 بانوی شرکت‌کننده از کشورهای مختلف جهان توانست به مقام نخست دست پیدا کند و بانوی ایرانی را بار دیگر روسفید کند. او که 25 بهار را پشت سرگذاشته است نه تنها در عرصه ورزش، بلکه در عرصه زندگی نیزخود را قهرمان می‌داند و معتقد است، زنان ایرانی علاوه بر اینکه قهرمانان زندگی هستند می‌توانند در عرصه ورزش نیز با وجود محدودیت‌هایی که وجود دارد به افتخارات بزرگی دست پیدا کنند. او از لحظات سخت و دشواری که در این مسابقه پشت سرگذاشت اینگونه می‌گوید: از کودکی علاقه زیادی به ورزش داشتم. سالهاست که در قزوین زندگی می‌کنیم و دورانی که در مقطع راهنمایی تحصیل می‌کردم سه سال تکواندو کارکردم اما به خاطر درس آن را رها کردم. تا 4 سال قبل به شکل حرفه‌ای ورزش نمی‌کردم تا اینکه با ایروبیک و بدنسازی آغاز کردم و با توجه به تجربه‌هایی که در دوچرخه سواری هم داشتم توانستم خیلی سریع در این ورزش موفق باشم و با گرفتن مدرک مربیگری به‌عنوان مربی در چند باشگاه فعالیت می‌کنم. از کودکی آموخته بودم که برای رسیدن به هدف باید تلاش کرد و هیچگاه از شکست نباید ترسید. همیشه به آن چیزی که می‌خواستم دست پیدا می‌کردم و هیچگاه ناامید نمی‌شدم. اراده زیادی دارم و در کنار ورزش تحصیلاتم را در رشته شیمی ادامه دادم.
وی ادامه داد: موفقیت در زندگی یعنی رسیدن به قله‌ها و در این راه نیز باید سختی و موانع زیادی را پشت‌سرگذاشت. وقتی ورزش را به شکل حرفه‌ای آغاز کردم به خودم قول دادم که باید پله‌های موفقیت را با سرعت طی کنم. شهریور ماه سال‌جاری یک هفته قبل از رقابت‌های پله نوردی قهرمانی کشور از من برای حضور در این مسابقات دعوت کردند. تا قبل از آن تجربه پله نوردی نداشتم اما همیشه وقتی به میهمانی یا به اداره‌ای می‌رفتم هیچگاه از آسانسور استفاده نمی‌کردم و همیشه از پله‌ها بالا و پایین می‌رفتم. پله همیشه برای من جذابیت خاصی دارد و همیشه به‌عنوان یک ورزش به آن نگاه می‌کنم. وقتی برای مسابقات کشوری که برای نخستین بار بانوان در آن حضور داشتند دعوت شدم فرصت کمی برای تمرین داشتم. ساختمان‌های تأمین اجتماعی قزوین تنها ساختمان‌های بلندی هستند که تعداد زیادی پله دارند و دو روز در این ساختمان‌ها 300 پله را بالا و پایین رفتم و تمرین کردم و با همین تمرینات به مسابقات رفتم. بالا رفتن از پله نیاز به استقامت، سرعت، آمادگی بالای جسمانی و انعطاف بدنی دارد و سعی کردم همه اینها را تا قبل از شروع مسابقات در وجود خودم تقویت کنم. روز مسابقه حس عجیبی داشتم. باید 1693 پله را بالا می‌رفتم. به خودم گفتم تو قهرمان می‌شوی و باید بشوی. پله‌ها را یکی بعد از دیگری با سرعت بالا رفتم و بعد از 12 دقیقه و 41 ثانیه به آخرین پله رسیدم. وقتی اعلام شد رکورد کشور را به میزان 2 دقیقه و 30 ثانیه کاهش داده‌ام از خوشحالی اشک ریختم. باور نمی‌کردم در نخستین حضور بتوانم رکورد کشور را جابه‌جا کنم و به‌عنوان پدیده مسابقات معرفی شوم. بعد از این قهرمانی برای حضور در دومین دوره رقابت‌های بین‌المللی پله نوردی دعوت شدم و این بار باید با بانوان 19 کشور رقابت می‌کردم. البته به‌دلیل سردی هوا و سرمایی که در راه پله‌های برج میلاد وجود داشت نتوانستم بخوبی خودم را گرم کنم. ورزشکارانی از کشورهای انگلیس، رومانی، آلمان، اندونزی، عراق و چند کشور دیگر حضور داشتند و بسیاری‌شان نیز ورزشکار و کوهنورد بودند و تمرینات زیادی نیز در این زمینه داشتند. با شروع مسابقه همه انرژی‌ام را تقسیم کردم و تنها به این فکر می‌کردم که من نماینده بانوان ایران هستم و باید نشان بدهم که ما در همه عرصه‌های زندگی موفق هستیم. در طول مسابقه ورزشکاران آلمان و انگلیس که با تحلیل انرژی‌شان ایستاده بودند مراتشویق می‌کردند و می‌گفتند تو سرعت خیلی خوبی داری. سخت‌ترین بخش این مسابقه آخرین پله‌هایی بود که باید از آن بالا می‌رفتم. لحظه هیجان انگیزی بود. کمی سرگیجه و حالت تهوع داشتم اما سعی کردم روی پای خودم بایستم. البته نتوانستم رکورد خودم در مسابقات قهرمانی کشور را بزنم ولی از اینکه قهرمان شدم خیلی خوشحال بودم. رکورددار این رقابت‌ها یک جوان ایرانی است که با 10 دقیقه و 47 ثانیه پله‌های برج میلاد را طی کرده است.
این بانوی قهرمان از آرزوهایش که حضور در مسابقات بین‌المللی این رشته است گفت و ادامه داد: حریفان من همگی از دونده‌های کوهستان بودند ولی با اراده‌ای که داشتم آنها را پشت‌سرگذاشتم. البته به نظر من بالا رفتن از پله‌های موفقیت بسیار سخت‌تر از پله‌های برج میلاد است. باید برای بالا رفتن از این پله سختی و مشکلات را به جان خرید. موفقیت در زندگی نیاز به بالا رفتن از پله دارد و هیچ کس نمی‌تواند سوار بر آسانسور قهرمان عرصه زندگی شود.
زندگی بدون ورزش بی‌معناست
او از هر فرصتی برای ورزش استفاده می‌کند. در ایستگاه‌های مترو که همه برای بالا رفتن از پله برقی هجوم می‌آوردند او شاید از انگشت شمار دخترانی باشد که از پله‌ها بالا و پایین می‌دود. رقیه شریفی از 10 سال قبل وقتی 18 سالگی را پشت سر گذاشت به شکل حرفه‌ای وارد ورزش‌هایی شد که استقامت و سختکوشی حرف اول را در آن می‌زند. دوچرخه سواری، اسکای رانینگ (دویدن در ارتفاع) و رشته دوگانه از جمله ورزش‌هایی است که سراغ آنها رفت و با تلاش و پشتکار توانست در دوچرخه سواری به مدال‌های رنگارنگ کشوری و آسیایی و همچنین کسب عنوان در مسابقات دوگانه و قهرمانی در رشته اسکای رانینگ ترکیه دست پیدا کند. کسب دو مقام دومی در رقابت‌های پله نوردی قهرمانی کشور و رقابت‌های بین‌المللی افتخاراتی بود که به کارنامه او اضافه شد. می‌گوید ورزش جزئی از زندگی او شده است و یک روز هم نمی‌تواند بدون ورزش زندگی کند. او با اشاره به اینکه سخت بودن ورزش‌ها برای او هیجان بیشتری دارند گفت: از کودکی علاقه زیادی به ورزش داشتم و از 6 سالگی ژیمناستیک کار می‌کردم. یک روز وقتی همراه پدرم به کوی شهران رفته بودیم با دیدن چند دوچرخه‌سوار حرفه‌ای که مشغول رکاب زدن بودند علاقه زیادی به این ورزش پیدا کردم و همان روز همراه پدر به پیست دوچرخه سواری چیتگر رفتیم. از عید نوروز سال 87 تمرین دوچرخه سواری را آغاز کردم و 4 ماه بعد به‌دلیل آمادگی بالای بدنی قهرمان کشور شدم. از 10 سال قبل به عضویت تیم ملی دوچرخه‌سواری درآمده‌ام و تاکنون به 6 مسابقه آسیایی اعزام شده‌ام و یک قهرمانی آسیا و یک مقام سومی کاپ آسیا در رقابت‌های نیمه استقامت و استقامت کسب کرده‌ام. البته مدتی است که در تمرینات تیم ملی شرکت نمی‌کنم زیرا نمی‌توانم در کنار دوچرخه سواری به ورزش‌های دیگر بپردازم. سال 92 نخستین بانویی بودم که به رقابت‌های جهانی اسکای رانینگ در کشور کلمبیا اعزام شدم و در مسابقات غرب آسیا نیز به مقام چهارم رسیدم. از دیدن دختران و زنانی که ورزش نمی‌کنند یا همیشه از ورزش فراری هستند ناراحت می‌شوم. متأسفانه بانوان ایرانی در سال‌های اخیر بسیار کم تحرک شده‌اند و بسیاری‌شان زانو درد و کمر درد و... را بهانه‌ای برای گریز از تحرک عنوان می‌کنند و با همین بهانه‌ها هم از پله‌ها فراری‌اند. وقتی برای مسابقات پله نوردی قهرمانی کشور دعوت شدم ایمان داشتم که می‌توانم موفق باشم. از خودم و توانایی‌هایم شناخت کافی داشتم و در این رقابت به مقام دوم رسیدم و بعداز آن نیز در رقابت‌های بین‌المللی در میان ورزشکاران دوم شدم. در طول مسیر هیچگاه از نرده‌ها کمک نگرفتم و با سرعت پله‌ها را بالا رفتم. علاقه زیادی دارم که در رقابت‌های پله نوردی در سطح جهانی شرکت کنم و می‌خواهم به‌عنوان یک بانوی ایرانی به همه نشان بدهم که برای ما زنان خواستن توانستن است./ روزنامه ایران
