به گزارش «فرهیختگان آنلاین»، اگر در گذشته زندگی می‌کردید و بنا داشتید یک آلبوم موسیقی روانه‌ بازار کنید، هیچ چیز جز عشق دیوانه‌وار به این حرفه، نمی‌توانست به شما انگیزه‌ ورود دهد. ضبط آنالوگ سازهای دستی و هزینه‌ بالای تولید موسیقی بخش کوچکی از هزینه‌ها را شامل می‌شد. تکثیر موسیقی در قالب نوار کاست و چیزهایی شبیه آن و توزیع گسترده به سراسر کشور، قاره و جهان باعث می‌شد صرفا افراد معدودی بتوانند خود را در این عرصه به شهرت برسانند؛ افرادی که یا باید تحت‌حمایت و تایید سرمایه‌دارها قرار می‌گرفتند یا اینکه خودشان پول بادآورده‌ای در جیب داشته باشند تا بتوانند آلبوم خود را تولید و توزیع کنند.

اینترنت، موسیقی و بلای دانلود

اما تغییرات تکنولوژیکی در سال‌های اخیر، اثری شگفت‌انگیز بر بازار موسیقی گذاشت، به‌گونه‌ای که پس از آن تقریبا تمامی 70 شرکت بزرگ موسیقی در دنیا، ورشکست شدند. یک رایانه و میکروفن نیاز است تا چند ساعت بعد از اینکه «هوس» خواننده شدن به سرتان زد، اولین آلبوم‌تان را منتشر کنید. اینترنت نیز توانست تمامی مراحل قبلی انتشار موسیقی مثل رایزنی با خرده‌فروشان، ‌بسته‌بندی، تکثیر فیزیکی، ارسال و... را حذف کند تا به صورت رایگان و در عرض چند ثانیه، موزیک شما برای همگان قابل دریافت باشد. اما با تغییر شیوه تولید، شیوه‌ مصرف موسیقی نیز تغییر کرده است و مخاطب در هر زمان و هر مکانی می‌تواند موسیقی را به‌صورت قانونی یا غیر‌قانونی دانلود کند. خرده‌فروشی‌های موسیقی هم به سمت تعطیلی در حرکتند. اینجاست که بسیاری معتقدند عصر شرکت‌های موسیقایی و تهیه‌کنندگان به پایان رسیده و خوانندگان خود می‌توانند شرکت‌های تک‌نفره‌ موسیقی داشته باشند و این یعنی صنعتی جدید. اما ماجرا به‌همین سادگی‌ها هم نیست. آسان بودن تولید و توزیع باعث می‌شود اینترنت انباری انبوه از موسیقی شود. در عصر جدید موسیقی این خلاقیت و کیفیت است که حرف اول را می‌زند. از سویی فضای مجازی بستری یکسان برای همه نیست. تبلیغات، رابطه‌ها و همکاری با توزیع‌کنندگان مجازی چیزی نیست که هر خواننده‌ای بتواند از پس آن بر‌بیاید و این وجود شرکت‌های موسیقایی را ضروری کرده است.

انحصار موسیقی در دست ابر‌شرکت‌ها

اما اکنون بازار موسیقی جهانی در دستان چهار شرکت است و این چهار برند بزرگ با به‌دست گرفتن 70درصد بازار جهانی و 80 درصد بازار ایالات‌متحده به نوعی یک الیگوپولی (یا انحصار چندگانه) ایجاد کرده‌اند. شرکت‌های کوچک در رقابت با این شرکت‌ها یا هضم می‌شوند و به بزرگ‌ترها می‌پیوندند یا حذف شده و ورشکست می‌شوند. صنعت موسیقی در قرن بیستم انحصاری بوده و بیش از ۷۵ درصد آن تنها به چهار برند مهم «Sony Music, the EMI Group, the Warner Music Group , the Universal Music Group » تعلق داشت. این صنعت هم‌اکنون نیز همین روال را دارد و انحصار چهارگانه همچنان بر بازار موسیقی جهان حاکم است. جالب اینجاست که دو شرکت «سونی» و «وارنر» در صنعت سینما نیز حضور داشته و یکی از ۶ شرکت انحصاری هالیوود محسوب می‌شوند.

EMI Music

«EMI Music» بخشی از گروه «EMI» است و دفتر مرکزی آن در شهر لندن قرار دارد. این شرکت نزدیک به هفت هزار کارمند دارد و در 50 کشور حضور دارد. «EMI» در سال 1897 تاسیس شد که یکی از قدیمی‌ترین شرکت‌های ضبط در جهان است.

Universal Music

«‌Universal Music» به‌عنوان رهبر بازار جهانی موسیقی شناخته می‌شود و در فروش جهانی 5/26 درصد سهم بازار را در اختیار دارد. عملیات جهانی یونیورسال شامل توسعه، فروش، بازاریابی و توزیع موسیقی می‌شود. اینها با کمک مجوزها و سرمایه‌گذاری‌های مشترک در 75 کشور به‌دست می‌آید که تقریبا 98 درصد بازار موسیقی را تشکیل می‌دهد.

Warner music group

گروه موسیقی «وارنر (WMG)» تنها شرکت موسیقی است که به‌صورت عمومی در بورس اوراق بهادار نیویورک معامله می‌شود. این شرکت بیش از چهار هزار کارمند دارد و در بیش از 50 کشور جهان، فعالیت می‌کند.

SONY Music

«SonyBMG» یکی دیگر از چهار شرکت اصلی است. درعرصه‌ بین‌المللی، این شرکت دارای چندین شرکت بزرگ و معتبر مانند «Columbia Records، Epic Records و Legacy Recordings» است. اما سوال اینجاست که این شرکت‌ها با وجود مسائلی که فضای مجازی و تغییرات تکنولوژیکی پدید آورده است، چگونه توانسته‌اند صنعت موسیقی جهانی را از آن خود کنند؟ یکی از برجسته‌ترین راه‌های فروش اینترنتی موسیقی، ‌نرم‌افزارهای تلفن همراه هستند. «اپل» نرم‌افزار «استور آی تونز» خود را  در ۲۰۰۳ راه‌اندازی کرد.  اپل قراردادی را با تمام شرکت‌های بزرگ برای توزیع موسیقی‌هایشان به‌واسطه‌ استور آنلاین خودش امضا کرد و این به‌معنای یک موفقیت بزرگ برای بازار موسیقی آنلاین بود. بعد از آن به تدریج استورها تاسیس شدند. مدل اروپایی آی تونز شرکت موسیقی« Spotify» است که از ۲۰۱۱ وارد بازار اروپا شده است. مدل‌های کسب‌وکار در صنعت موسیقی در دوره فعلی به چهار بخش عمده تقسیم می‌شود: مدل خرید تک آهنگ یا آلبوم به صورت مستقیم، مدل اشتراک، مدل‌های رایگان مبتنی بر تبلیغات ،مدل deal 360.