عضو شورای شهر تهران گفت: معلولیت برای یک شهروند تهرانی قطعا محدودیت به همراه دارد.به گزارش ایلنا، حجت نظری، در دوازدهمین جلسه شورای شهر تهران با طرح این سوال که در زمان زلزله، معلولان جسمی‌و حرکتی چگونه می‌توانند خود را از حادثه نجات دهند؟ گفت: آیا نه این است که این عزیزان مظلوم ترین قربانیان حوادث ناگوار طبیعی چون زلزله خواهند بود که کمترین مجال برای رهانیدن خود از دام مرگ را نخواهند یافت؟ این نکته قابل تامل می‌بایست در مدیریت بحران ما را بیش از پیش متوجه هموطنان کم‌توان جسمی‌حرکتی‌مان کند.او ادامه داد: کم توانی جسمی-حرکتی و معلولیت می‌تواند بخشی از چرخه زندگی هر فردی باشد که به فراخور شرایط، حوادث و علل گوناگون از جمله تصادف؛ یا برای جانبازان سرافراز در راه دفاع از میهن، یا از بدو تولد تا کهنسالی با درجات مختلف و در بازه‌های زمانی متفاوت یک شخص را درگیر نماید و معلولیتی را به همراه داشته باشد. نظری با اشاره به اصطلاح «معلولیت، محدودیت نمی‌آورد» افزود: می‌خواهم امروز به نوع دیگری آن را بیان کنم و به جرات بگویم بله! «معلولیت برای یک شهروند تهرانی قطعا محدودیت به همراه دارد» محدودیتی که نه نشات گرفته از عدم اراده و ناتوانی او، بلکه ناشی از غفلت و کوتاهی مدیران و مسئولین شهری برای ایجاد یک شهر دسترس پذیر است.یک فرد معلول چگونه می‌تواند خود را یک شهروند تهرانی بداند وقتی که کمترین بهره را از فضای زیست شهری خود نمی‌برد و از کمترین خدمات شهری استفاده نمی‌کند.او ادامه داد: زمانی که فرد با ویلچر برای یک تردد ساده در سطح شهر در بهترین شرایط می‌بایست پس از هماهنگی‌های بسیار، ساعت‌ها منتظر اتومبیل‌های مخصوص تردد معلولین باشد.   چند درصد از فضاهای عمومی‌شهری مناسب حضور معلولین است؟ چرا شهر ما از حضور لطیف و موثر این همه استعداد در حوزه‌های مختلف محروم است؟ نظری با تاکید بر وجود قوانین در این زمینه خاطرنشان‌کرد: به رغم سپری شدن سالیان طولانی از وضع قوانین مرتبط با معلولین، گویی تنها گرد فراموشی بیشتری برای توجه به این قشر از جامعه به بار آورده است، با توجه به تبصره 2 ماده یک و تبصره ماده 4 قانون جامع معلولین مصوب سال 1383 مجلس شورای اسلامی، که به صراحت شهرداری‌ها را موظف به انجام اقداماتی در حوزه مناسب‌سازی شهر کرده است، شورای اسلامی‌شهر تهران از سال 1384 مقرره‌ای با عنوان «مناسب‌سازی فضاهای شهری برای جانبازان و معلولین جسمی ‌و حرکتی» به تصویب رسانده است. اما ارمغان این مصوبه 12 ساله در عمل چیست؟ چرا مهلت دو ساله اجرای مصوبه با وجود گذشت 12 سال هنوز شهر را شهری مناسب برای حضور این عزیزان نکرده است؟ ستاد مناسب سازی فضاهای شهری که مسئولیت نظارت بر اجرای مصوبه را داشته، می‌بایست پاسخگوی عدم تحقق اهداف این مصوبه باشد. او ادامه داد: جدای از اینکه فضاهایی که تا قبل از تصویب این مصوبه ایجاد شده‌اند و می‌بایست با اختصاص بودجه‌های مناسب سالانه و به صورت اولویت بندی شده، با یک برنامه‌ریزی هوشمندانه و به صورت نظامند مناسب سازی می‌شدند، باید عدم مناسب سازی فضاهای عمومی‌شهری و معابری که پس از این مصوبه ایجاد شده‌اند را با حساسیت بیشتر مورد نظر قرار داد. اینکه از سال 84 به بعد مناسب سازی در فضاهای جدید باید به عنوان یک رویکرد ضروری در ساخت و ساز فضاهای عمومی‌شهری در نظر گرفته شود و کد پروژهایی که به اسم مناسب سازی فضای شهری در بودجه‌های سالیانه ذکر می‌شدند برای بهبود کیفیت فضاهای ساخت گذشته مورد استفاده قرار گیرد، حقیقتی است که متاسفانه به واقعیت بدل نشده است.  وی خاطرنشان کرد: چرا باید زیرگذر چهارراه ولیعصر یا زیرگذر میدان ولیعصر جدای از در نظر نگرفتن همه نگاه‌های نادرست سواره محوری که در شکل گرفتن آن وجود دارد، ایجاد شود، اما باز هم سخت‌ترین و پیچیده‌ترین دسترسی‌ها را برای کم توانان جسمی‌حرکتی در نظر بگیرد. دسترسی که تردد از مسیر آن برای یک فرد عادی زمان‌بر است، چه رسد به یک فرد با محدودیت‌های حرکتی! قطعا با شهرسازی قلدر مآبانه نه تنها معلولین را از زندگی شهری عادی محروم کرده‌ایم، بلکه همه شهروندان را نیز از حضور و مشارکت این عزیزان بی‌بهره می‌کنیم و این، خسرانی دوجانبه به همراه دارد. او به  اجراهای نادرست اقدامات به اصطلاح مناسب‌سازی اشاره و تصریح کرد:  با وجود صرف بودجه‌های کلان نتیجه ی قابل قبولی از آن منتج نشده است. کف‌سازی‌های نادرست و گاها خطرسازی که برای نابینایان ایجاد شده یا رمپ‌های پر شیبی که یک ویلچر نشین حتی باوجود همراه نمی‌تواند از آن استفاده کند، نمونه‌هایی از این دست «نامناسب‌سازی فضاها» با استفاده از ردیف بودجه‌های «مناسب سازی معابر و فضاهای شهری» است. پس سپردن کار به متخصصان امر و نیز نظارت دقیق بر فعالیت آن‌ها خود می‌تواند گامی‌مهم در راستای ایجاد شهر دسترس پذیر محسوب شود.
نظری با تاکید بر اهمیت سمن‌ها ادامه داد: باید به این مهم توجه کنیم که هیچ فرد، نهاد یا دستگاهی به تنهایی نمی‌تواند در این حوزه موفق عمل کند. باید همه دست به کار شویم. قطعا شورای پنجم شهر تهران خود را متعهد به توجه جدی به معلولین می‌داند و ضمن تقویت ردیف بودجه مربوط به این مهم، و نهادینه سازی رویکرد انسان محوری با توجه ویژه به مناسب سازی در اجرای پروژه‌های شهری و بهره‌مندی از ظرفیت‌های مردمی، با نظارت دقیق و همه جانبه تلاش می‌کند تا تهران را به شهر مطلوب زندگی بدل کند تا در انتها همه با افتخار بگوییم تهران شهرهمه است.