ديجيتال ترندز| اين روزها مشاهده بچه‌هاي كم سن و سالي كه با گوشي و تبلت سر خودشان را گرم مي‌كنند و به جاي بازي و جست و خيز ترجيح مي‌دهند يك گوشه بنشينند و بازي‌هاي ويدئويي انجام دهند، روز به روز در حال افزايش است.
 سوالي كه در اين ميان مطرح مي‌شود اين است كه سن مناسب براي استفاده بچه‌ها از گوشي چه زماني است. آيا والدين مي‌توانند با سپردن اين نوع ابزار به بچه‌ها آنها را با خيال راحت رها كنند و در اين صورت مشكل يا تهديدي براي فرزندان دلبندشان وجود نخواهد داشت.
بايد توجه داشت كه ايفاي صحيح نقش والدين كار ساده‌يي نيست و بايد بين درخواست‌ها و نيازهاي واقعي فرزندان تعادل ايجاد كرد. والدين بايد سن مناسب براي بهره مندي فرزندانشان از تلفن همراه را بدانند و به آنها در مورد فرصت‌ها و چالش‌هاي ناشي از استفاده از گوشي‌هاي هوشمند هشدار دهند.
امروزه فرض اين است كه هر بچه‌يي دوست دارد گوشي تلفن همراه داشته باشد و براي اين كار به والدين خود فشار مي‌آورد. اما با استفاده از تلفن‌هاي همراه مي‌توان به اينترنت متصل شد، ويدئوها و عكس‌هاي شخصي ارسال كرد و به راحتي با هر كسي در ارتباط بود. بنابراين اگر چه گوشي‌هاي هوشمند زندگي انسان‌ها را غنا مي‌بخشند، اما مي‌توانند مشكلات جدي هم براي آنها به وجود آورند.
ديجيتال ترندز گزارش مي‌دهد: بر اساس بررسي‌هاي موسسه Pew در سال 2015 حدود 72درصد از بزرگسالان در امريكا از گوشي‌هاي هوشمند استفاده مي‌كنند و بچه‌ها از 10.3 سالگي به تلفن‌هاي همراه دسترسي مي‌يابند. همچنين تحقيقات Internet Matters نشان مي‌دهد 65درصد از بچه‌هاي 8 تا 11ساله در انگليس داراي تلفن همراه شخصي هستند. والدين در اين كشور دوست دارند سن مالكيت تلفن همراه براي بچه‌هايشان در ده سالگي باشد.
اما بررسي آكادمي اطفال امريكا نشان داده كه تقريبا تمامي بچه‌ها در اين كشور (معادل 96.6 درصد) از سنين كم از تلفن همراه استفاده مي‌كنند و 75 درصد از بچه‌ها تا سن 4سالگي مالك گوشي شخصي خود مي‌شوند. دكتر پاملا راتلج مدير مركز تحقيقات روانشناسي رسانه‌ها معتقد است نمي‌توان براي زمان دسترسي همه بچه‌ها به گوشي‌هاي هوشمند يك سن واحد تعيين كرد و اين امر به زمان بلوغ آنها، نحوه استفاده آنها از گوشي‌هاي هوشمند و ميزان درك و كنترل اين نحوه استفاده توسط والدين بستگي دارد.
البته براي نسلي كه براي پي بردن به حضور دوستان‌شان در منزل بايد به درب خانه آنها مي‌رفتند و فقط در كتابخانه‌ها مي‌توانستند به جست‌وجو بپردازند، امكاناتي كه گوشي‌ها به همراه مي‌آورند بسيار دلهره آور است.
دكتر راتلج در اين مورد معتقد است: شرايط به سرعت در حال تغيير است و با پيشرفت فناوري ما بايد تصميم بگيريم كه چه چيزي براي فرزندانمان بهترين است. ولي ما اينگونه بزرگ نشده‌ايم. لذا والدين بايد ترسشان را كنار بگذارند و بر اين مبني قضاوت كنند كه در محيط فعلي چه چيزي براي فرزندانشان مناسب است و نه اينكه چه چيزي در زمان كودكي خودشان براي بچه‌ها مناسب بوده است.
وي مي‌افزايد: اگر چه برخي اخبار ناخوشايند در مورد مزاحمت‌هاي جنسي و تهديد و باج‌گيري در فضاي مجازي والدين را مي‌ترساند. اما ممنوع كردن كامل استفاده از گوشي به اين علت مشكل آفرين است. زيرا تلفن‌هاي همراه بخش بزرگي از جهان امروزي را تشكيل مي‌دهند و كار بهتر گفت‌وگو با بچه‌ها و كمك به آنها براي درك نگراني‌هاي به حق والدين است.
دكتر راتلج تصريح مي‌كند: والدين نبايد لزوما به بچه‌هاي‌شان ياد بدهند كه چگونه از فناوري استفاده كنند. كار آنها آموزش تفكر انتقادي و رفتار مسوولانه است. آموزش اين ارزش‌ها به فرزندان نيازي به اطلاع از فناوري‌هاي مورد استفاده در گوشي‌هاي هوشمند ندارد.
بنابراين والدين با نقل اخبار مذكور و دلنگراني‌هاي خود، مي‌توانند بچه‌ها را متوجه منشأ نگراني‌هايشان كنند. در اين صورت بچه‌ها بهتر مي‌فهمند كه بايد از گوشي خود چه استفاده‌هايي بكنند و چرا توجه به حساسيت‌هاي والدين جدا مهم است. به عنوان مثال با بيان تبعات درج آدرس منزل در يك برنامه مشكوك تلفن همراه مي‌توان آنها را براي عدم انجام چنين كارهايي قانع كرد.
اما به سوال اول برگرديم. بچه‌ها از كي مي‌توانند گوشي داشته باشند. برخي والدين معتقدند بايد به بچه‌هاي 8 و 9 ساله هم گوشي داد تا بتوان آنها را كنترل كرد، از موقعيت مكانيشان مطلع شد و به خانه آورد. براي برآورده كردن اين خواست منطقي نيازي به خريد آيفون نيست و استفاده از يك گوشي ساده هم كافيست.
همچنين مي‌توان گوشي‌هاي هوشمند را به مدت محدود در اختيار بچه‌ها گذاشت تا زيرنظر والدين و با اعمال محدوديت بازي‌هاي مدنظرشان را اجرا كنند. اين كار فرصت بحث با بچه‌ها در مورد خطرات و چالش‌هاي استفاده گسترده از تلفن‌هاي همراه را هم فراهم مي‌كند. اما والدين بايد در اين شرايط به دقت رفتارهاي بچه‌ها و سطح دسترسي آنها را زيرنظر بگيرند.
دكتر راتلج در اين مورد معتقد است: همين طور كه نبايد فردي كه رانندگي بلد نيست را پشت فرمان خودرو نشاند، نبايد فردي كه استفاده از گوشي را ياد نگرفته را هم با اين ابزار تنها گذاشت. وي معتقد است در اواسط دوران تحصيل كم كم مي‌توان بچه‌ها را با چالش‌هاي كاربرد گوشي‌هاي هوشمند آشنا كرد. در نهايت اين والدين هستند كه تصميم مي‌گيرند فرزندشان چه زماني براي استفاده از تلفن همراه آماده است و در اين زمان مي‌توان در مورد قواعد و شروط اين كار هم با فرزندان به بحث نشست.