به گزارش همشهری آنلاین،‌ جلسه درس اخلاق هفتگی آیت الله جوادی آملی امروز چهارشنبه در محل مسجد اعظم قم به صورت حضوری و با حضور اقشار مختلف مردم برگزار شد.

آیت‌الله جوادی آملی در این جلسه، به شرح حکمت 133 نهج البلاغه پرداخت.

وی اظهار کرد: کلام امیرالمومنین علی علیه السلام این است که «الدُّنْیَا دَارُ مَمَرٍّ لَا دَارُ مَقَرٍّ وَ النَّاسُ فِیهَا رَجُلَانِ رَجُلٌ بَاعَ فِیهَا نَفْسَهُ فَأَوْبَقَهَا وَ رَجُلٌ ابْتَاعَ نَفْسَهُ فَأَعْتَقَهَا»؛ فرمود دنیا جای عبور است نه جای قرار. قرارگاه یوم القیامه است که دار القرار است. مردم در دنیا دو گروه اند؛ یا خودشان را فروختند و به هلاکت رساندند یا خودشان را خریدند و آزاد کردند. این ترجمه ظاهری این بیان نورانی است.

جوادی آملی ادامه داد: وجود مبارک حضرت امیر در این بیان کوتاه میفرماید که دنیا جای عبور و حرکت است تا از دنیا که دار ممرّ است به دار القرار برسد.حرکت بی هدف لغو است، حتماً حرکت باید به دار القرار برسد.

وی بیان کرد: ذات اقدس الهی یک محرّک درونی به انسان داد بنام عقل و فطرت و امثال ذلک. یک سلسله رهبران الهی فرستاد که راه را تشخیص بدهند و مردم را به راه راست هدایت کنند. عقل سراج روشنی است و در قبال این سراج، صراط و راه آفرید بنام انبیاء و اولیاء و پیغمبر و اهل بیت. اینها صراط مستقیم اند. سراج و چراغ کارش آن است که صراط را ببیند، از خود چراغ کاری ساخته نیست. چراغ راه نیست، قانونگذار نیست، قانون شناس است. قانون و قانون گذاری به وسیله صراط است. در زیارت این ذوات قدسی عرض می کنیم سلام بر شما ای کسانی که صراط مستقیم هستید، میزان اعمالید.

وی اظهار کرد: مردم در دنیا دو گروه اند؛ یا کوشش کردند مالی تهیه کردند خودشان را آزاد کردند. یا رفاه طلب بودند کاری نکردند خودشان را فروختند و از پول خودشان لذت بردند. آنهایی که خودشان را فروختند به هلاکت رسیدند، آنها که کوشیدند خودشان را خریدند آزاد شدند و راحت شدند؛ خداوند در قرآن می فرماید شما به اندازه بهشت می ارزید. کمتر از بهشت خودتان را نفروشید که مغبون می شوید.

جوادی آملی در بخش دیگری از سخنان خود اظهار کرد: در قرآن کریم آمده است که ﴿لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ﴾ این آیه شریفه، مسئله فقهی و حقوقی نیست. بلکه مسئله ای کلامی است؛این آیه مبارکه یعنی جبری در عالم نیست. هیچ کاری به مسئله فقهی و حقوقی ندارد، تا یک کسی بخواهد بی حجاب راه برود بگوید ﴿لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ﴾. این ﴿لا إِکْراهَ﴾ منظور این نیست که شما آزادی هر کاری بکنی. این میخواهد بگوید که جبری در عالم نیست، چه اینکه تفویضی هم در عالم نیست، این یکی بهشت است آن یکی جهنم است، کسی شما را اجبار نکرده، میخواهی جهنم بروی برو! میخواهی بهشت بروی برو! نه اینکه هر کاری بکنی صحیح است.

وی ابراز کرد: بنابراین یک سلسله بحثهای کلامی است که آیه مبارکه ﴿لا إِکْراهَ فِی الدِّینِ﴾ عهده دار آن است، نه یعنی اباحه گری، نه یعنی هر کاری بکند آزاد هستی، نخیر! در ساختار تکوین، انسان نه مجبور است نه مفوّض. اما در ساختار حقوقی و در ساختار اخلاقی و در ساختار فقهی، ذات اقدس الهی به انسان عقلی داد و قلبی داد همانطوری که شامّه ما از بوی بد منزجر است عاقله ما و قلب ما از بردگی و بداخلاقی و خودفروشی منزجر است.

وی بیان کرد: در امر به معروف و نهی از منکر یک بخشهای اوّلی دارد که وظیفه همه است، نهی از منکر اولش گفتن است، تذکر دادن است، با نوع نگاه و بی اعتنایی کردن است، بعد جلوگیری کردن است، آن بخشهای عملی اش که بخشهای تنبیهی است، به عهده حکومت است؛ اگر واقعاً مردم نهی از منکر بخواهند بکنند، وقتی ببینند کسی دارد هتک حرمت می کند، حجاب اسلامی را رعایت نمی کند، اول با نوع نگاه خودشان به این شخص، با بی اعتنایی به او نگاه کنند، این در خیابان خودش را جمع می کند.