دارچین با نام علمی Cinnamomum verum درختچه‌ای کوچک و همیشه‌سبز به ارتفاع ۵ تا ۷ متر است که از تمام قسمت‌های آن بویی مطبوع استشمام می‌شود. از پوست این درختچه به عنوان ادویه در غذاها استفاده می‌شود؛ اما علاوه بر آن از خواص و فواید پزشکی فراوانی برخوردار است.

دارچین حاوی میزان قابل‌توجهی از ترکیبات با قدرت آنتی اکسیدانی است و به همین دلیل با رادیکال‌های آزادی که باعث پیری سلول‌ها می‌شود، مقابله می‌کند و فعالیت مغز را افزایش می‌دهد و فشارهای عصبی را از بین می‌برد.

ترکیباتی در دارچین وجود دارد که از بروز زوال عقل و مشخصاً پارکینسون جلوگیری می‌کند. عصاره دارچین به‌طور مؤثر از انباشتگی آمیلوئید بتا و پروتئین تائو (Tau) که از مشخصه‌های بیماری آلزایمر هستند، پیشگیری می‌کند. دارچین دارای اثرات محافظت‌کننده سیستم عصبی است که باعث پیشگیری و کنترل استرس اکسیداتیو و پروتئین‌های التهابی می‌شود.

به گزارش روابط عمومی پژوهشکده گیاهان دارویی جهاد دانشگاهی، این ادویه همچنین در کمک به کاهش روند پیشرفت بیماری پارکینسون نیز مؤثر است. نتایج مطالعه‌ای که روی موش‌های مبتلا به پارکینسون انجام شد، نشان داد که مصرف دارچین به محافظت از نورون‌ها کمک کرده و باعث بهبود عملکرد عضلانی می‌شود.