به گزارش مفدا گلستان، ۲۶ رجب، سالروز رحلت مؤمنِ قریش، یار و پشتیبان رسول خدا «صلی الله علیه و آله» و پدر والا مقام أمیرالمؤمنین حضرت أبوطالب «سلام الله علیه» است رتبه ی ایمان آن مرد بزرگ به حدی است که امام باقر «علیه السلام» در این باره فرمودند : «والله إن ایمان أبی طالب «سلام الله علیه» لو وضع فی کفه میزان و ‌ إیمان هذاالخلق فی کفه میزان لرجّح ایمان أبی طالب علی ایمانهم.»
«بخدا قسم به درستی که اگر ایمان أبی طالب در یک کفه ترازو قرار گیرد و ایمان این مردم در کفه دیگر، ایمان أبی طالب بر ایمان این مردم برتری یابد»
گرچه آن بزرگوار، ایمان خود را از مشرکان قریش پنهان می داشت تا بتواند ازپیامبراکرم «صلی الله علیه وآله» دفاع وحمایت کند، بااین حال کتب شیعه وسنی شواهدی قطعی مبنی براعتقاد راسخ آن حضرت به اسلام و نبوت پیامبر نقل کرده اند. ازجمله این شعر را حضرت أبوطالب «سلام الله علیه» دروصف رسول اکرم «صلی الله علیه وآله» »سروده اند:
«حمیتُ الرسولَ رسولَ الإله ببیض تلألأ مثلَ البروق
أذبّ و أحمـی رسول الإلــه حمـایة عَمّ علیه شفـوق.»
«حمایت کردم رسـول را، رسـول خدا را به شمشیر سفیدی که مانند برق می درخشند
دفاع می کنم و حمایت می کنم فرستاده خدا را حمـایت عمـویی که بر او مهربـان اسـت»
مقام آن حضرت به حدی است که أمیرالمومنین «علیه السلام» درباره ایشان می فرمایند :
«والذی بعث محمداً «صلی الله علیه وآله» بالحق نبیاً، لو شفع أبی فی کل مُذنب علی وجه الأرض لشفعه الله فیهم.
«قسم به خدایی که محمد «صلی الله علیه وآله» را در حق به نبوت برگزید، اگر پدرم درباره هرگنهکاری روی زمین شفاعت کند هر آینه خداوند شفاعت او را در حق آنان می پذیرد.»

پیامبر و مسلمانان پس از سه سال تبعید و رنج، از «شِعب ابی طالب» بیرون آمدند و راه خانه های خویش را در پیش گرفتند. وضع مسلمانان داشت سر و سامانی پیدا می کرد که ناگهان پیامبر گرامی صلی الله علیه و آله با پیشامد بسیار تلخی روبه رو گردید. این مصیبت جانگداز، وفات ابوطالب عموی گرامی حضرت رسول الله صلی الله علیه و آله بود که اثر ناگواری در روحیه مسلمانان بی پناه گذارد.

تأثیر حادثه فقدان ابوطالب در آن لحظه، بسیار زیاد و دردناک بود، زیرا رشد یک ایده در سایه دو عامل است: «آزادی بیان» و «قدرت دفاع» با این دو عامل از حملات ناجوانمردانه و دسیسه های شیطانی جلوگیری می شود.

زمانی که مسلمانان از آزادی بیان برخوردار گردیدند، عامل دوم را از دست دادند، یعنی یگانه حامی پیامبر و مدافع اسلام، از میان مسلمانان رخت بر بست و رخ در نقاب خاک کشید.

آری پیامبر، حامی و طرفداری را از دست داد که از هشت سالگی تا آن روز ـ که پنجاه سال از عمر گرامی اش می گذشت ـ سلامت خود را در پناه او می دید.

با مرگ ابوطالب، محمد صلی الله علیه و آله شخصیتی را از دست داد که عبدالمطلب، جدّ پیامبر، محمد را در آخرین لحظات عمر خود به او سپرد و گفت:

نگاهداری شخصی را که چون پدرش یکتاپرست است، بر عهده تو می گذارم.

ابوطالب، هنگام مرگ به فرزندان خود چنین گفت:

شما را به توجه به محمد وصیت می کنم؛ از او پیروی کنید و آیین او را گرامی بدارید. او امین قریش و راستگوی عرب و دارنده تمامی کمالات است.

من اکنون می بینم که افتادگان و ضعیفان عرب به حمایت از او برخاسته اند و به او ایمان آورده اند و محمد به کمک آنها به شکستن صفوف قریش قیام نموده است.

ای خویشاوندان من! از دوستان و حامیان اسلام شوید و بدانید که هر که از محمد صلی الله علیه و آله پیروی کند، سعادتمند می گردد. ۱        

مصیبت فقدان این عموی مهربان و دلسوز چنان برای رسول اکرم «صلی الله علیه وآله» دشوار و ناگوار بود که آن حضرت سال وفات ایشان و حضرت خدیجه «سلام الله علیها» را عام الحزن «سال اندوه» نامیدند.
قبرمطهر آن حضرت در شهر مکه معظمه و در قبرستان أبوطالب «حجون» قرار دارد که سزاوار است کسانی که به زیارت خانه خدا مشرف می شوند اززیارت قبر مطهر ایشان که در کنار حضرت خدیجه «سلام الله علیها» وحضرت عبدالمطلب واقع است، غفلت ننمایند 

۱- سبحانی، جعفر؛ فرازهایی از تاریخ پیامبر اسلام.