سرویس فرهنگ و هنر جوان آنلاین: چندی پیش سخنگوی کمیسیون فرهنگی مجلس در گفت و گو با روابط عمومی تلویزیون از سریال «برادرجان» به عنوان «نمونه موفق سریالسازی با رویکرد آموزههای دینی» یاد کرده بود. احتمالاً حجتالاسلام آزادیخواه پیش از تماشای این سکانس بحثبرانگیز، اقدام به تعریف و تمجید از مجموعه «برادر جان» کردهاند، زیرا در این سکانس آنچه بیشتر از هر چیزی خودنمایی میکند، وهن شعائر دینی است، به طوری که گویا طرفین یک دعوای مالی و خانوادگی حاضر نیستند حتی برای دقایقی در مجلس عزای امام حسین (ع) دست از اختلاف بردارند و به اصل موضوع عزاداری بپردازند.
دستاویز قرار دادن یک امر مقدس به نام مجلس عزاداری برای سیدالشهدا (ع) برای نمایش کینههای خانوادگی که در سریال برادر جان شاهد آن بودیم، آیا میتواند به یک سریال رنگ و بوی مذهبی دهد؟ این موضوعی است که بارها به عنوان ضعف سریالهای مناسبتی مذهبی در تلویزیون از آن یاد شده است؛ اینکه فیلمساز نگاه ظاهری به دین و مذهب دارد و نمیتواند خواسته رسانه در تولید یک محصول با رنگ و بوی مذهبی را بیشتر از پوسته ظاهری عمق دهد. در سریال برادر جان که این شبها از شبکه ۳ سیما پخش میشود، بارها حرف از دین و دینداری و قسم به قرآن صحبت میشود، اما دغدغه مذهبی در عمل دیده نمیشود. گویا فیلمساز به آنچه سفارش گرفته که بسازد چندان اعتقادی ندارد. ابوالفضل جلیلی درباره ساخت فیلم مذهبی بدون شناخت از مذهب میگوید: «وقتی فیلمی قرار است در حوزه دینی ساخته شود آن قدر سختگیری نمیشود و راحت پول خرج میکنند در صورتی که کسی فیلم مذهبی باید بسازد که به مذهب اعتقاد داشته باشد. بخشی از کسانی که فیلمهای مذهبی میسازند اعتقادی به مذهب ندارند.» وقتی فیلمساز شناختی از جایگاه مجلس عزای حسینی (ع) ندارد، حتی دسته و سینهزنی را بهانهای برای نمایش خشم و کینه شخصی میکند؛ مشابه آنچه در برادر جان دیدیم.
دستاویز قرار دادن یک امر مقدس به نام مجلس عزاداری برای سیدالشهدا (ع) برای نمایش کینههای خانوادگی که در سریال برادر جان شاهد آن بودیم، آیا میتواند به یک سریال رنگ و بوی مذهبی دهد؟ این موضوعی است که بارها به عنوان ضعف سریالهای مناسبتی مذهبی در تلویزیون از آن یاد شده است؛ اینکه فیلمساز نگاه ظاهری به دین و مذهب دارد و نمیتواند خواسته رسانه در تولید یک محصول با رنگ و بوی مذهبی را بیشتر از پوسته ظاهری عمق دهد. در سریال برادر جان که این شبها از شبکه ۳ سیما پخش میشود، بارها حرف از دین و دینداری و قسم به قرآن صحبت میشود، اما دغدغه مذهبی در عمل دیده نمیشود. گویا فیلمساز به آنچه سفارش گرفته که بسازد چندان اعتقادی ندارد. ابوالفضل جلیلی درباره ساخت فیلم مذهبی بدون شناخت از مذهب میگوید: «وقتی فیلمی قرار است در حوزه دینی ساخته شود آن قدر سختگیری نمیشود و راحت پول خرج میکنند در صورتی که کسی فیلم مذهبی باید بسازد که به مذهب اعتقاد داشته باشد. بخشی از کسانی که فیلمهای مذهبی میسازند اعتقادی به مذهب ندارند.» وقتی فیلمساز شناختی از جایگاه مجلس عزای حسینی (ع) ندارد، حتی دسته و سینهزنی را بهانهای برای نمایش خشم و کینه شخصی میکند؛ مشابه آنچه در برادر جان دیدیم.
نظر شما