به گزارش گروه تحلیل، تفسیر و پژوهش های خبری ایرنا، به ندرت می توان منطقه ای از جهان را تجسم کرد که نظامیان امریکا در عمر دو قرن و نیم خود قدم به آنجا نگذاشته باشند؛ مناطقی از شرقی ترین تا غربی ترین بخش های قاره پهناور آسیا گرفته تا اروپا، آفریقا، آمریکای مرکزی و جنوبی.
مقامات پیشین ایالات متحده که امروز در قید حیات هستند به اشتباه راهبردی خود پی برده اند. آنها به اشغالگری های مداوم سردمداران این کشور اعتراف کرده که مانع توسعه و پیشرفت مورد انتظار آنان شده است؛ موضوعی که چند روز پیش در مکالمه تلفنی مسن ‌ترین رئیس‌ جمهوری زنده آمریکا با «دونالد ترامپ» رئیس جمهوری کنونی این کشور مورد تاکید قرار گرفت.
قضیه از این قرار است کارتر 94 ساله که سی ونهمین رئیس‌ جمهوری ایالات متحده به شمار می رود، در کلیسای شهر پلینس ایالت جورجیا از محتوای مکالمه اخیر خود با ترامپ پرده برداشت؛ مکالمه ای که ترامپ برای مشاوره و یافتن راه حل برای یکی از مهمترین دغدغه های خود انجام داده و نگران پیشی گرفتن چین از آمریکا است.
نگاهی مقایسه ای به میزان رشد اقتصادی دو کشور چین و آمریکا، چرایی احساس خطر و نگرانی ترامپ را به تصویر می کشد. در حالی که بودجه نظامی 2019 آمریکا به 717 میلیارد دلار افزایش یافته اما سال گذشته رشد اقتصادی این کشور تنها 2.9 درصد بوده است. در حالی که چین در سال 2019 به رشد اقتصادی 6.6 درصدی دست یافته بود. ضمن این که پکن در کنار رشد اقتصادی چشمگیر، بودجه دفاعی خود را نیز در سال 2019 به 5.7 درصد افزایش داده به بیش از 177 میلیارد دلار رسانده است.
بنابراین منطقی به نظر می رسد رئیس جمهوری کنونی آمریکا که توجهی ویژه به مسائل اقتصادی دارد، نسبت به تداوم چنین شرایطی نگران باشد. کارتر اما در پاسخ به دغدغه ترامپ، مداخله گری و نظامی گری های بی حد و مرز آمریکا را دلیلی بر وضعیت کنونی دانسته و تاکید کرده «آمریکا از کل 242 سال موجودیت خود، 226 سال را در جنگ سپری کرده است.»
نگاهی هر چند اجمالی و تاریخ وار به سیاست خارجی ایالات متحده از اشغالگری های پی در پی این کشور در اقصی نقاط دنیا پرده بر می دارد که چند مورد از آنها در ادامه می آید؛ حمله نظامی و مداخله در کلمبیا (1901)، پاناما (1902)، کره و مغرب (1904)، هندوراس (1905)، مکزیک (1905)، نیکاراگوئه (1907)، دومینیکن (1907)، هندوراس و نیکاراگوئه (1907) و غیره.
همان طور که از توالی حملات نظامی آمریکا مشاهده می شود، مداخله گری ها در سال های بعد نیز با همان سرعت و شدت در کشورهای همجوار و دوردست ادامه یافت تا در نهایت به همه جهان تسری یافت.
بنابراین در سال ها و دهه های بعد نیز کشورهایی چون فیلیپین، چین، کوبا، هائیتی، کاستاریکا، گواتمالا، ترکیه، السالوادور، ژاپن، یونان، پورتریکو، کره، ایران (کودتای 28 مرداد 32)، لبنان، لائوس، گرانادا، لیبی، سومالی، سودان، یوگسلاوی و غیره مورد حمله و تجاوز نظامیان آمریکایی قرار گرفتند.
تا پیش از هزاره سوم، طولانی ترین و در عین حال خونبارترین حمله آمریکایی ها در اثر کشگرکشی بود که آنها به ویتنام انجام دادند. در این جنگ که 16 سال به طول انجامید و در سال 1975 پایان یافت، آمریکایی ها ناچار شکست را پذیرفتند اما هزینه های قابل توجهی بر دو طرف تحمیل شد. در جریان این جنگ فرسایشی بیش از یک میلیون ویتنامی و 58 هزار آمریکایی کشته شدند.
بر پایه برخی گزارش ها آمریکا به طور سالانه 22 میلیارد دلار به خانواده‌ها و بازماندگان جنگ ویتنام غرامت می پردازد . برخی گزارشی ها نشان می دهد که هزینه های جنگ ویتنام برای آمریکا چیزی حدود 738 میلیارد بوده است.
با آغاز هزاره سوم، خاورمیانه و کشورهای همجوار هدف اشغالگری های نیروهای آمریکایی قرار گرفتند و بحران هایی در این پهنه جغرافیایی ایجاد شد که کارشناسان برخی از این بحران ها را به «باتلاق» تشبیه می کنند که آمریکایی ها در آن گرفتار آمده اند.
حمله آمریکا به افغانستان در سال 2001 به بهانه نابودی القاعده از آن جمله بود که با وجود گذشت 18 سال هنوز پایان نیافته است. کشته شدن بیش از 2 هزار و 400 سرباز آمریکایی و هزینه ای بالغ بر 900 میلیارد دلار (و بر پایه برخی گزارش ها یک هزار میلیارد دلار) در جنگ افغانستان، ترامپ را به این نتیجه رسانده که 14 هزار نیروی نظامی خود را طی دو مرحله از این کشور خارج سازد.
جنگ عراق هم نمونه دیگری از مداخله نظامی پرهزینه آمریکا بود که از سال 2003 آغاز و تا 2011 به طول انجامید؛ جنگی که در آن بیش از چهار هزار و 800 نفر از نیروهای آمریکایی و ناتو کشته شدندکه بر پایه برخی گزارش ها، چهار هزار و 482 تن از انها آمریکایی بودند. ضمن این که این جنگ بیرون از خانه نیز برای ایالات متحده بیش از 500 میلیارد دلار هزینه در بر داشته است.
در سال های اخیر نیز حملات هوایی و زمینی نظامیان آمریکایی به کشورهای مختلف خاورمیانه همچنان ادامه داشته که حمله به لیبی (2011) و ورود به بحران سوریه (2015) از آن جمله به شمار می رود. اینک ترامپ به این نتیجه رسیده تا به رغم مخالفت متحدان و همپیمانان، 2 هزار و 130 نیروی نظامی خود را از سوریه خارج سازد.
با عنایت به این پیشینه تجاوزگری ها و اشغالگری های پرهزینه است که کارتر نتیجه می گیرد «اگر صرف هزینه‌های بسیار برای جنگ و مخارج نظامی نبود، می‌شد حداقل 2 تریلیون دلار برای هزینه در زیرساخت‌ها شامل تعمیر پل‌های فرسوده، راه‌ها و تقویت نظام آموزشی این کشور هزینه کرد.»
همچنین به تازگی دانشگاه «براون» امریکا تحقیقاتی را انتشار داده که نشان می دهد آمریکا بین سال های 2001 تا 2019 برای جنگ های خود 5.9 تریلیون دلار هزینه کرده و احتمال آن می رود با تداوم چنین وضعیتی تا سال 2023 این رقم به 6.7 تریلیون دلار برسد.
پژوهش**9242**1552