صاحب‌خبر - در هفته‌‌های گذشته خصومت آمریکایی‌ها و شخص ترامپ علیه ملت ایران به نحوی شدت پیدا کرده است که حالا قرار است یک کشور اروپایی به نام لهستان میزبان نشست ضدایرانی باشد و در کنار آن دیگر مسئولان آمریکایی هم همانند دوره‌گردهای سیاسی مشغول رایزنی در پایتخت‌های کشورهای مختلف درباره اقدامات آتی خود هستند. در کنار این موارد، وعده‌های اتحادیه اروپا درخصوص راه‌اندازی کانال ویژه مالی (SPV ) تنها در حد حرف باقی مانده و هیچگونه اقدام خاصی از سوی اروپایی‌ها دیده نمی‌شود. فدریکا موگرینی مسئول سیاست خارجی اتحادیه اروپا که قبلا مدعی بود این کانال تا پایان سال 2018 راه‌اندازی می‌شود حالا وعده سال 2019 را داده تا مشخص شود اروپا تنها به دنبال وقت کشی بوده و اساسا در همان مسیر آمریکا در اعمال فشار علیه ملت ایران حرکت می‌کند. از طرفی تحریم‌هایی تازه نیز از طرف اتحادیه اروپا علیه ایران در نظر گرفته شده که بازهم نشان دهنده این واقعیت است که نباید امیدی به پایتخت‌های اروپایی در جهت انتفاع ایران از منافع برجام داشت. در نقطه مقابل اما، دستگاه دیپلماسی کشورمان همچنان به صرف محکوم کردن مواضع و اقدامات طرف‌های مقابل بسنده می‌کند که بدون شک دوای درد وضعیت فعلی کشور در حوزه‌های اقتصادی و سیاسی نیست. روز گذشته هم اعلام شد که سفیر هلند در تهران به دلیل حمله برخی افراد به سفارت ایران در لاهه به وزارت امور خارجه احضار شده است که نشان می‌دهد چنین واکنش‌هایی نمی تواند در تنبیه کردن طرف مقابل مؤثر باشد. در یک تحلیل کلی و جامع، باید این موضوع مدنظر قرار بگیرد که در اصل شیوه مواجهه وزارت امور خارجه با آمریکا و اروپا در زمان اجرایی شدن برجام شیوه درستی نبوده‌ است. اگر قرار بر این باشد که بین ماهیت ضدایرانی اروپا و آمریکا تفکیکی قائل شویم در واقع همان اشتباهی را مرتکب شده‌ایم که دشمنان انتظار آن را دارند. صحنه دیپلماسی دنیا، صحنه به حداکثر رساندن منافع و حداقل کردن مضرات است؛ عملا شیوه فعلی دستگاه دیپلماسی تبدیل به دیپلماسی وعده و شعار شده که نمی‌تواند حلال مشکلات کنونی باشد و می‌توان حتی با نگاهی بدبینانه و یا واقع‌گرایانه این انتظار را داشت که اروپایی‌ها در دشمنی خود گستاخ‌تر هم شوند.∎​