به گزارش ایرنا 'بن کاردین' سناتور دمکرات از ایالت مریلند در ادامه این یادداشت که روز سه شنبه در واشنگتن پست منتشر شد، آورده است:
آیا ما باید حتماً یک وزیر خارجه ای داشته باشیم که رأی اعتماد کنگره را در دست داشته باشد؟ بله حتماً.
آیا سنا باید هر فردی را که رئیس جمهوری برای تصدی این سمت معرفی می کند، تأیید کند فقط به اعتبار این اصل که وزیر خارجه باید مورد تأیید کنگره باشد؟ مطلقاً نه.
بحرانهای بیشماری جهان را در تلاطم قرار داده است؛ از کره شمالی گرفته تا سوریه و یمن و ونزوئلا.
حال در چنین برهه ای، رئیس جمهوری 'ترامپ' ناگهان تصمیم می گیرد 'رکس تیلرسون' را از پست وزارت خارجه برکنار کند. مسلماً این تصمیمی است بد. رهبری جمهوریخواه سنا همواره می کوشد؛ تا آنجا که ممکن است از وزرای پیشنهادی ترامپ در جلسه رأی اعتماد اشکال بی مورد نگیرد؛ اما طبق وظیفه ای که قانون اساسی بر دوش ما نهاده و ما را متهعد به 'توصیه و رضایت' کرده است؛ موظفیم به وظیفه خود عمل کنیم.
در ارتباط با دادن رأی اعتماد به ' مایک پمپئو' مدیر کل سیا برای تصدی پست وزارت خارجه، بسیاری سابقه خدمت صادقانه او در پستهای دولتی و حکومتی اعم از هنگامی که او یونیفورم پوش بود و یا در کنگره و زمانی هم در دستگاه اطلاعاتی ما خدمت کرده است، را به عنوان امتیازهای فردی او بر می گزینند و از این حیث او را شایسته قرار گرفتن در جایگاه دیپلمات عالی کشور می شناسند.
تمام این ویژگی های فردی پمپئو قابل احترام است؛ اما این مشخصات به تنهایی تصدیق نمی کند که او مناسب ترین شخص برای خدمت کردن در سمتی است که برای آن در نظر گرفته شده است.
برای احراز یک چنین جایگاه مهم و والایی، لحن فرد، اعتقاداتش، مواضع سیاسی اش باید اصل و مبنای قضاوت باشد. اما در مورد پمپئو، لحن او و اعمال و کردارش یک چنین اطمینان خاطری را به ما نمی دهد.
مقام وزیر خارجه آمریکا باید رساترین و با استقامت ترین و پیش برنده ترین صدا در دیپلماسی بین الملل و برای گفت وگو و مذاکرات درون ساختمان کاخ سفید باشد اما پمپئو در طول دوران خدمتش در حکومت، هیچگاه خود را مشتاق به دیپلماسی نشان نداده و همواره مدافع مداخله نظامی بوده است.
یکی از ناراحتی های اصلی من در مورد پمپئو این است که او کاملاً همفکر با ترامپ است و مسلماً مشاوری مستقل برای او نخواهد بود؛ در حالی که؛ رئیس جمهوری نیاز به آن دارد که نقطه نظرات مخالف را هم بشنود. به ویژه آنکه رئیس جمهوری شخصاً جهانبینی بیمار گونه ای داشته و اصولاً با قبول حقایق مشکل دارد.
با تجربه ای که من شخصاً از صحبتها و نقطه نظرات پمپئو در طول جلسات رأی اعتماد دارم، تصور نمی کنم که او تمایلی به ایستادگی در برابر رئیس جمهوری داشته باشد و هرگز نمی تواند یک ساز مخالف سالم باشد.
آمریکا لازم دارد با متحدانش کار کند و آنها را برای رسیدن به منافع ملی مشترک و ارزشهایی مشترک رهبری کند. اما پمپئو تا به حال در تمام تجربیات حرفه ای اش چنین نشان داده که پیرو رویکرد رییس جمهوری دال بر تکروی در تمامی شئون بین المللی است.
اثرات یک چنین رویکردی در هیچ موضوعی همچون توافق هسته ای ایران تبلور پیدا نمی کند.
پمپئو به طور علنی علیه کاربرد دیپلماسی در قبال برنامه هسته ای ایران صحبت کرده و حتی خواستار انجام دو هزار سورتی پرواز علیه ظرفیت هسته ای ایران شده است. او از مدافعان اشتیاق رئیس جمهوری برای پاره کردن توافق است. هرچند که ایران به تعهداتش در توافق عمل کرده و یک چنین تهدیدی علیه آن نابجا به نظر می رسد؛ اعتبار آمریکا در معرض خطر است.
ما باید رویکردمان در قبال این توافق، چنین باشد که یا در آن تغییرات بالقوه ایجاد کنیم و یا اینکه توافقنامه های جانبی به آن بیفزاییم؛ ضمن آنکه نظام مراقبتهای فوق العاده ای نیز بر آن اعمال نماییم.
متحدان ما، شرکای اساسی ما در ممانعت از تبدیل شدن ایران به یک کشور دارای سلاح هسته ای هستند. این هدف برای امنیت ملی ما فوق العاده حائز اهمیت است.
در موضوع 'توافق آب و هوایی پاریس' هم پمپئو موافق خارج شدن آمریکا از آن است. با این حساب، ترامپ به دلگرمی پشتیبانی پمپئو کاری خواهد کرد تا آمریکا تنها کشور در جهان باشد که هر کجا بحث و مذاکره برای مقابله با تغییرات جوی کره زمین باشد، آمریکا آنجا غایب خواهد بود. این هم از مصادیق شعار 'اول آمریکا' ی ترامپ است که البته معنای حقیقی آن 'تنها، آمریکا' است.
سزاوار است پرسیده شود؛ پمپئو چگونه معرف کشور کاملاً متنوع آمریکا خواهد بود.
پمپئو با دروغ بافی، مسلمانان آمریکا را با تروریسم مرتبط دانسته و گفته است که سکوت در محکوم کردن حملات تروریستی سبب آن شده که رهبران مسلمانان در سراسر آمریکا همدستان بالقوه تروریستها باشند.
ارشدترین دیپلمات ما باید قهرمان برازنده دیپلماسی باشد.
او باید علناً و به عموم مردم، نه یک بار، که به دفعات اعلام کند بهترین دستاوردهای آمریکا، محرز شدن مصالح و منافع ملی آن است و این مهم، به دست نیامده است جز، از طریق دیپلماسی؛ نه با ایجاد هیجان و پشت کردن به متحدان سنتی.
ارشد ترین دیپلمات ما باید با کمک و همراهی همه کشورهای جهان؛ رهبری آمریکا در تعامل جهانی را اداره کند.
اما پیشینه کاری پمپئو تائید نمی کند که او یک چنین شخصیتی برای بدست گرفتن سکان دیپلماسی آمریکا باشد. امروز دیگر دوران نظامی گری، قبل از تعامل تمام عیار دیپلماتیک گذشته است. این دارو، نه تنها درد را دوا نمی کند، که فاجعه به بار می آورد.
به نظر من، پمپئو فرد ذیصلاح برای تصدی وزارت خارجه برای مردم آمریکا نیست.
من طرفدار دیپلماسی و طرفدار اصول و ارزشهای اخلاقی آمریکا هستم؛ نه سیاسی کاری و یا مشارکت.
رویه کمیته روابط خارجی سنا همواره بر کار کردن هر دو جناح، به رسمیت شناختن نقش کنگره به عنوان یکی از شعبات مستقل و همسان دولت بوده است. ایفای این نقش همواره در خدمت مردم آمریکا و در خدمت جهان بوده است؛ مطمئنم که این رویه تداوم خواهد داشت.
به هر حال، آنچه که مهم است، دیپلماسی است؛ قدرت نرم است؛ رعایت هنجارهای بین المللی است؛ رعایت اصول و ارزشهای آمریکاست.
به حکم پایبندی به این اصول؛ من متأسفم از اینکه اعلام کنم؛ به پمپئو رأی اعتماد نخواهم داد.
اروپام**1591**1504