به گزارش خبرنگار مهر، شب گذشته جمعه ۲۹ دی ماه سی و ششمین جشنواره تئاتر فجر دومین روز از برگزاری خود را پشت سر گذاشت و میزبان نمایش های مختلفی در تالارهای نمایشی و فضای باز بود.

در حالی دومین روز از جشنواره تئاتر فجر سپری شد که تا پایان شامگاه گذشته، قبل از اجرای نمایش های روی صحنه هیچ تیزر صوتی و یا نریشنی که به معرفی جشنواره به مخاطبان بپردازد و به آنها یادآوری کند که به دیدن آثاری در قالب جشنواره بین المللی تئاتر فجر نشسته اند، مشاهده نمی شد و تنها تبلیغات جشنواره بنرهایی است که در بیرون تماشاخانه ها و تالارهای نمایشی ثبت شده اند.

روز دوم نیز همانند اولین روز این رویداد هنری بدون حاشیه و اتفاق خاصی سپری شد و همچنان آنطور که انتظار می رود استقبال از نمایش های روی صحنه قابل توجه نیست و حتی در بخش «به علاوه تئاتر فجر» شاهد استقبال کمتری از آثار نسبت به دوره های گذشته هستیم.

نمایش های «سندروم پاهای بی قرار» به کارگردانی عبدالله برجسته، «تاریکی» رامین اکبری، «رولور» پوریا کاکاوند، «مفیستو» مسعود دلخواه، «تنهایی پر هیاهو» افشین غفاریان، «تولد غم انگیز پسر آهنی» رامین سیاردشتی، «اتاق ورونیکا» حسین اکبرپور نمایش هایی بودند که شب گذشته در گروه الف جشنواره تئاتر فجر به صحنه رفتند که در این میان ۲ نمایش «سندروم پاهای بی قرار» و «اتاق ورونیکا» آثاری بودند که از شهر مشهد در دومین روز جشنواره حضور داشتند.

نمایش «سندروم پاهای بی قرار» نوشته علی حاتمی نژاد و رئوف دشتی به کارگردانی عبدالله برجسته که در ۲ نوبت ۱۸ و ۲۰:۳۰ در سالن چهارسوی مجموعه تئاتر شهر به صحنه رفت به مساله مهاجرت ایرانیان و گرفتار شدنشان در جزیره مانوس اختصاص داشت. نمایش روایت مرگ یکی از مهاجران ایرانی است که در کمپینی در جزیره مانوس مستقر هستند و در حالی که سرنوشت دردناک این جوان را از دید خودش و افراد مختلفی که در این جزیره حضور دارند به تصویر می کشد زندگی دیگر افرادی را که در این مکان به سر می برند و یا قربانی مهاجرت غیرقانونی شده اند به تصویر می کشد.

در نمایش «سندروم پاهای بی قرار» محمدرضا صولتی، مسعود عقلی، ندا محمدی، منا بارانی و محمدرضا لبیب به ایفای نقش پرداختند. در این نمایش که متکی به بازی بازیگران بود دکور خاصی وجود نداشت و فضاسازی اثر با چند صندلی که بازیگرها روی آنها قرار می گرفتند و ۵ مانیتور که در قسمت جلویی صحنه روی زمین تعبیه شده بود به مخاطب عرضه می شد. تعبیه نامناسب این مانیتورها باعث می شد تنها مخاطبانی که در ردیف جلو سالن چهارسو نشسته اند، بتوانند متوجه تصاویری که از آنها پخش می شود، شوند که همین مساله و خاموش بودن یکی از این ۵ مانیتور از نقاط منفی اجرا به حساب می آمد. با وجودی که این نمایش از جمله آثار شهرستانی جشنواره بود اما استقبال قابل قبولی از کار شد و تقریبا همه ظرفیت سالن چهارسو پر شده بود.

«تنهایی پر هیاهو» نمایش دیگری بود که شب گذشته در تماشاخانه ایرانشهر و سالن استاد سمندریان در ۲ نوبت ۱۸ و ۲۱ به صحنه رفت. این نمایش امشب در سومین روز جشنواره نیز ۲ اجرای دیگر خواهد داشت.

«تنهایی پرهیاهو» با بازی و کارگردانی افشین غفاریان از کشور فرانسه در این دوره از جشنواره حضور دارد. این اثر نمایشی برداشتی از کتاب بهومیل هرابال نویسنده اهل چک است که روایت تک‌گویی درونگرایانه یک کارگر پرس به نام آقای هانتا را به تصویر می کشد. او در زیر زمینی مرطوب که انبار کاغذ باطله است روزگار می‌گذراند و کتاب هایی را که از سوی اداره سانسور به آن‌جا می‌آورند، خمیر می‌کند. آقای هانتا با خواندن این کتاب‌ها دنیا را به گونه‌ای دیگر می‌بیند ...

این نمایش ۷۰ دقیقه ای بر پایه حرکت و فرم استوار بود و دیالوگ های اندکی داشت. قدرت بدنی بالای بازیگر نمایش از جمله ویژگی های این اثر نمایشی محسوب می شد اما با وجود زمان کوتاهی که اثر داشت، ریتم و قصه گویی کند نمایش و تکرار برخی از حرکات کار را از رمق می انداخت.

نمایش «اگه بمیری» اثر دیگری بود که شب گذشته در ۲ نوبت ۱۷ و ۲۰ در تماشاخانه ایرانشهر و سالن استاد ناظرزاده این مجموعه به صحنه رفت. این اثر نمایشی به کارگردانی سمانه زندی نژاد و بازی الهام کردا، رضا بهبودی، کاظم سیاحی و ستاره پسیانی پیش از این در همین سالن به صحنه رفته بود و البته قرار است بعد از جشنواره نیز مجددا در تماشاخانه تئاتر مستقل تهران به صحنه برود.

این نمایش نوشته فلوریان زلر است و روایت زندگی زنی به نام «آن» را به تصویر می کشد که مدت کوتاهی است همسر نویسنده و مشهورش را از دست داده و در نوشته هایی که در دفتر کار شوهرش پیدا می کند، حدس می زند که او قبل از مرگش با یک زن جوان بازیگر در ارتباط بوده است اما با پیشرفت درام مرز بین واقعیت و خیال کم رنگ می شود و شاهد اتفاقاتی پازل گونه ای هستیم که درک توهم یا واقعیت بودن آنها سخت می شود به شکلی که به نظر می رسد همه اتفاقات نمایش از ذهن خیال پرداز «آن» نشات می گیرد.

طراحی صحنه نمایش که سازه ای است قابل تغییر و در صحنه های مختلف اتاق خواب به دفتر کار و منزل یکی از شخصیت ها تغییر کاربرد می دهد و همچنین بازی های قابل قبول نمایش، متن انسانی و جهان شمول اثر و کارگردانی حساب شده که در جهت درست انتقال مفاهیم مستتر در متن نمایشی برآمده است از نقاط مثبت «اگه بمیری» به حساب می آمد.